en na kaptein Don Diego te gaan. Hy is die enigste wat nog lig op die saak kan werp. Sy voel skrikkerig na wat monsieur Lorraine aan haar gesê het – dat Don Diego ’n gewetenlose mens is – maar sy besef dat daar vir haar geen ander uitkoms is nie.
Dis ’n triestige oggend met windvlae wat snydend tussen die geboue deur waai. Die wolke hang laag oor die baai en van die twee skepe wat daar geanker lê, kan sy nie veel sien nie. Net hul donker silhoeëtte doem uit die mis op. Die see bruis onstuimig en slaan met verwoede geweld teen die rotse op die kus. Die water is grys en skuimend en druis onophoudelik oor die strand.
Sy trek ’n fluweelmantel oor haar tabberd van sagte groen materiaal aan, en slaan die kap oor haar hare voordat sy in die gure weer uitgaan.
Daar is min mense buite die tavernes te sien. Die matrose het almal na binne gevlug en verdrink hulle sorge in bottels wyn. Uit elke taverne klink ruwe sang op.
Véronique loop huiwerig voort. Sy weet nie eens waar om na die man te begin soek nie. Sy weet net dat sy hom wel iewers in een van die tavernes sal kry.
Sy gaan skielik staan toe sy uit een van die tavernes die woorde van ’n Spaanse liedjie hoor opklink. Dan tel sy die soom van haar tabberd op en drafstap na die oorkant van die sopnat pad na dié besondere taverne.
Sy stoot die deur versigtig oop en byna onmiddellik raak dit stil in die bedompige vertrek. Almal se oë draai in haar rigting en hulle staar haar ’n paar sekondes lank ongelowig aan.
Die tavernebaas kom handewringend nader. Vandag kom hier moeilikheid! dink hy benoud.
“Dis geen plek vir ’n dame hierdie nie, juffrou,” sê hy op Hollands.
Sy kan hom nie goed verstaan nie, maar volg tog die strekking van sy woorde.
“Ek soek na monsieur Fernandez … Don Diego Fernandez.”
In die algehele stilte in die vertrek is haar woorde duidelik hoorbaar. Dan skater die matrose dit uit van die lag.
“Hoekom loop die vroumense so agter jou aan, kaptein?” roep een. “Dis mos heeltemal onregverdig!”
“Dis net altyd die mooistes vir die kaptein!” roep ’n ander. “Ek muit sommer!”
Die tavernebaas lyk asof hy wil begin huil.
“Asseblief, juffrou … gaan liewer huis toe. Gee my net u adres en ek sal die kaptein sê om na u toe te gaan.”
“Dis nie nodig nie,” sê ’n diep manstem skielik reg agter Véronique.
Sy swaai verskrik om en haar hart mis ’n slag toe sy die lenige Spanjaard so plotseling agter haar sien.
Hy glimlag lui.
“Ek sal graag nóú wil weet wat die senorita op die hart het.” Hy kyk na die tavernebaas. “Waar kan ons privaat gesels?”
Die Hollander vee met sy hand oor sy swetende bles.
“Gebruik my kantoor, mijnheer,” sê hy haastig asof dit ’n oortreding is om die kaptein op ’n antwoord te laat wag.
“Ek verkies om hiér met u te gesels,” antwoord Véronique vinnig. Sy wil nie iewers alleen gelaat word met hierdie man nie.
Don Diego kyk af na haar; die lag lê vlak in sy oë.
“Waarvoor is jy bang? Ek het geen vrou nog ooit teen haar sin bemin nie.”
Sy ruk orent.
“U is baie vermetel, monsieur le capitaine!”
Die Hollander trek ’n gesig asof iemand hom geklap het.
“U moet die kaptein asseblief tog nie kwaad maak nie, juffrou …” sê hy half pleitend.
Don Diego draai na hom.
“Bepaal jou by jou nering, senor! Toe, weg is jy!”
Die Hollander maak hom vinnig uit die voete, en dan is Véronique en Don Diego alleen.
“So, senorita, sal ons gaan?”
Sy skud haar kop heftig en kyk vlugtig na die matrose in die taverne wat hulle met belangstelling dophou.
“Ek wil net met u oor my vader praat. Hy was op u skip toe u ongeveer ’n jaar gelede hier aangedoen het.”
Hy aanvaar oënskynlik haar onwilligheid om saam met hom te gaan. “Wie is u vader?”
“Monsieur le comte de Sévigné.”
Sy donker oë vernou.
“Ek weet van hom. Sover ek weet, het hy veilig aan wal gekom.”
Sy sluk hard.
“Hy is nêrens in die Kaap nie.”
Hy haal sy skouers op.
“Hy het dalk weer met ’n ander skip vertrek.”
“Nee, dis nie moontlik nie. Hy sou my laat weet het.”
“Ek is jammer, senorita, maar ek kan u nie help nie.”
Haar moed sak in haar skoene. Hy was haar laaste hoop.
“Dankie, monsieur le capitaine,” sê sy sag. “Ek is jammer dat ek u gesteur het.” Sy draai om en hardloop van die taverne af weg.
“Senorita!” roep hy en kom agter haar aan.
Sy steek vas en kyk om na hom waar hy in die reën staan.
“Wat is dit, monsieur?”
Hy kom tot by haar.
“Ek het ’n hoë agting vir u vader gehad. Ek wou net gehad het dat u dit moet weet.” Hy glimlag op ’n vreemde, geheimsinnige manier, draai om en stap stadig terug na die taverne.
Véronique kyk hom ’n oomblik lank uit die veld geslaan agterna. Sy weet nie of sy Don Diego kan vertrou nie. Sy weet nie of hy regtig niks van haar vader se verdwyning af weet nie.
Met ’n swaar hart draai sy om en begin aanstap na die Kasteel. Sy is nie van haar omgewing bewus nie en baie minder oplettend en versigtig as toe sy gekom het. Dit duur dus ’n hele rukkie voordat sy van die voetstappe agter haar bewus word. Dan gaan sy staan en draai stadig om.
Véronique se hart hamer in haar keel. Sy verwyt haarself dat sy dit alleen in dié gebied gewaag het. Daar is min mense buite in sulke weer. Agter haar het haar agtervolger gaan staan en maak asof hy na iets oorkant die pad staar. ’n Lang ruk kyk sy na hom, probeer sy gesig eien, maar sy ken hom nie. Dan draai sy vinnig om en begin hardloop.
Die reën val nou onophoudelik en die wind huil om die hoeke van die geboutjies. Dit waai haar byna van haar voete af toe sy om ’n hoek hardloop, met die man kort op haar hakke. Te laat besef sy dat sy haar in ’n kort doodloopstraatjie bevind. Tog bly sy voorthardloop met die hoop dat daar iewers ’n deur sal wees waar sy kan inglip.
Die
