hy verlede keer teruggekom het. Het hulle weer stry gekry?”
Carolien lag.
“Een vraag op ’n keer, Leentjie! My ma en jou pa het die laaste keer ordentlik gestry, maar ek dink nie hulle is nog kwaad vir mekaar nie,” vertel sy ’n noodleuentjie.
Leentjie frons.
“My pa is deesdae moeilik. Die drie mans soek in die veld na goud en ek is seker dat hulle al gekry het, maar my pa swyg soos die graf.”
Carolien haal haar skouers op.
“O, hier sal vir seker goud wees. Hulle het goud op óns plaas gekry en hoekom sal daar nie hier ook wees nie?”
“Sê nou maar dis waar, wat sal dan gebeur? Sal julle verkoop en weggaan?”
Carolien skud haar kop.
“My ma sal nie verkoop nie … nie noudat daar goud ontdek is nie.”
Leentjie se oë rek.
“My pa gaan báie kwaad wees! Hy wil jou ma dwing om te verkoop voordat die plaas as goudveld geproklameer word.”
“Hy sal dit nie regkry nie, Leentjie, tensy hy bereid is om óns prys te betaal.”
Debora bring vir hulle limonade en die drie vroue gaan op die stoep sit.
“Hier is baie goud, Carolien,” sê die tante skielik. “Ek het gister nog met meneer Harrison gesels. Die oom weet natuurlik nie daarvan nie, maar meneer Harrison sê dat dit die rykste veld is wat hy nog gesien het.”
Carolien kyk weg oor die vaal bulte.
“Dan sal ons dit nie kan keer nie, tante.”
Debora sug diep.
“Ek wens ons kon iets daaraan doen.”
Leentjie glimlag.
“Ag wat, Mamma, dis nie so erg nie. Ek het ten minste nou geselskap hier op die plaas.”
Haar ma kyk streng na haar.
“Dis juis dít wat my bekommer. Jy is alte danig met meneer Walker en ons ken hom nie eens nie.”
“Hy is ’n gawe man,” hou Leentjie hardnekkig vol. “Dis meer as wat ek van Barend Bezuidenhout kan sê.”
“Barend is buitendien te oud vir jou en ek hoor dat hy gaan trou.”
“Dit kan my maar min skeel.”
Carolien kyk na Debora.
“Vrydagoggend het daar ’n man op ons plaas aangekom. Hy sê sy naam is Christiaan van den Heever. My ma is op die oomblik besig om hom te verpleeg.”
“Wat is dan verkeerd?” wil Debora weet.
“Hy was baie siek … hy kon skaars nog op sy bene staan.”
Debora skud haar kop stadig.
“Jou ma is vrou-alleen op daardie plaas, Carolien. Sy behoort nie sommer enige man herberg te gee nie.”
“Hy sou gesterf het as my ma niks gedoen het nie, tante.”
Debora haal haar skouers liggies op.
“Wel, sy weet seker wat sy doen. Sy is buitendien nie iemand wat vir ’n man hoef terug te staan nie.”
Later neem Carolien van hulle afskeid en ry op ’n stywe galop terug na die huis. Christiaan van den Heever is nie sommer enige man nie, dink sy. Dis tog duidelik dat hy uit ’n goeie huis kom. Sy kan nie glo dat daar enige kwaad in hom skuil nie.
Haar ma wag haar op die agterstoep in.
“Ek dink dis tyd dat jy darem ’n paar woorde met ons gas wissel, Carolien,” sê sy skerp. “Jy het in die twee dae wat hy hier is nog nie gaan gesels nie en ek dink dis baie swak maniere.”
Carolien onderdruk ’n glimlag.
“Nou goed, Mamma. Sal ek vir hom koffie neem?”
“Geen koffie nie. Net rooibostee.”
Christiaan lê met sy rug teen ’n klomp kussings wat agter hom opgestapel is. Hy kyk op toe Carolien haar verskyning in die deur maak.
“Goeiemôre,” groet hy met ’n effense glimlag. “Is jy dalk Carolien?”
Sy verkleur effens en gaan haastig nader sodat sy die tee op die tafeltjie langs die bed kan sit.
“Ja … is u gemaklik, meneer Van den Heever? Is daar enigiets wat ek vir u kan doen?”
Hy lag sag.
“Genade, nee! Ek het al hopeloos te veel van julle goedheid gebruik gemaak. Ek moes lankal gery het.”
“U was baie siek, meneer.”
Sy blou oë rus ’n oomblik op haar; hy het koue oë met ’n flikkering in hulle dieptes wat Carolien onwillekeurig op haar hoede stel.
“Ja, skynbaar was ek. Ek het gehoop dat ek Muldersdrif sou haal, maar dit lyk nie asof ek dit sou kon doen nie.”
Sy staan onseker deur se kant toe.
“Is daar nog iets wat ek vir u kan doen?”
Hy glimlag effens.
“Nee, dankie.” Hy aarsel en vervolg dan: “Jou ma lyk bekommerd.”
“Dis oor die goud wat op ons plaas ontdek is. Sy is baie ontsteld daaroor.”
“In 1878 het Alfred Armfield al gesê dat hier geen goud is nie. Fred en Harry Struben het twee jaar gelede al tou opgegooi. Wilgespruit, waar hulle gedelf het, is nie ver hiervandaan nie.” Hy glimlag, maar die kilte bly in sy blou oë. “Buitendien dink ek die Transvaalse regering het teen hierdie tyd genoeg gehad van delwerye.”
Carolien kyk weg.
“Ek weet, maar hierdie keer is dit anders. Harrison, Honeyball en Walker is nou op oom Gert Oosthuizen se plaas om te prospekteer. Hulle was baie opgewonde oor die vonds op ons plaas.”
Christiaan kyk half agterdogtig, half ondersoekend na die meisie.
“Hoekom stel jou ma nie belang nie?”
Carolien sug liggies en vertel hom van die bepaling van haar pa se testament.
“As ons net die paar diamante kan kry, sal ons weer op die been wees. Maar dis nog net ’n droom.”
“Goud,” sê hy half mymerend en toe sy na hom omdraai, kry sy die gevoel dat hy heeltemal van haar vergeet het. Sy gesig is geslote en sy oë is hard.
Carolien staan weer ongemaklik deur se kant toe. Die man maak haar senuweeagtig. Selfs wanneer hy glimlag, bereik dit nie sy oë nie. Daardie koel, blou
