nou? Niks het verander nie.”
Colette gaan staan en kyk na madame Roubaix. “Ek werk sewentien uur per dag elke dag, madame. Ek kry nooit die geleentheid om ook iets te eet nie.”
Madame Roubaix se frons verdiep.
“Kla jy miskien?”
“Nog nie, madame.”
“Jou astrante klein niksnut! Hierdie week kry jy net een riksdaalder!”
Colette aanvaar die straf met ’n skouerophaling. Sy sal vinnig ’n plan moet beraam om hier weg te kom.
Met oupa Jerôme gaan dit darem beter. Hy kla net oor die berge groente, maar hy is nie so uitgeput soos sý teen die aand nie. Solank hulle hom net spaar, sal sy kan voortgaan.
Jerôme is geen idioot nie. Hy kan sien hoe dit met sy kleindogter gaan en hy is vas van plan om iets daaromtrent te doen. Buitendien is hy moeg daarvan om deur die kok rondgejaag te word.
Sy plan slaag nie. Die kok staar fronsend na die string worse in die spens. Daar hang ’n duisternis van die goed, maar sy het ’n paar valkoë as dit by dié worse kom.
“Hier is twee weg!” sê sy skerp.
Oupatjie Jerôme versit sy maer lyf effens sodat hy die worse behoorlik onder sy elmboë onder sy baadjie kan vasknyp.
“En hoe weet jy dit? Daar hang dosyne van die goed!”
“Ek sê jou hier is twee weg! Dink jy ek is so dom om hulle nie elke dag te tel nie? Met uitvaagsels soos jy waag ek geen kanse nie!”
Jerôme hik van verontwaardiging. “Ek is ’n eerbare man!”
“Dit sal ons moet sien,” sê Anna en kom dreigend na hom aangestap. “Staan op!”
Jerôme kom onseker orent. As sy nou net nie wil bodder om hom te deursoek nie, dan kan hy dalk nog wegkom met die worse, en sal Colette vanaand weer iets in haar maag kan kry.
Anna bekyk hom van kop tot tone.
“Lig jou arm op.”
Jerôme skud sy kop heftig.
“Ek lig g’n my arms op vir ’n maer ou bokooi soos jy nie!”
Bokant haar arendsneus gloei haar donker oë woedend.
“Ek sal jou ’n les leer!” Sy raap ’n swaar houtlepel van die tafel af op en raps die ou man ’n gevoelige hou teen die nek.
Hy lig sy arms om die hou af te weer en die twee worse plof op die houtvloer neer.
Anna grinnik tevrede toe sy dit optel.
“So ja, dis beter! In die vervolg sal ek jou behoorlik dophou. In hierdie kombuis word daar niks gesteel nie!”
Jerôme byt op sy tande. “Dan sal jy moet begin sorg dat Colette haar deel van die kos kry! Dit was deel van die ooreenkoms toe sy hier begin werk het!”
Anna haal haar skouers op en gaan bêre weer die worse in die spens.
“Die gaste kom eerste. As daar teen sluitingstyd niks meer oor is nie, dan is dit net jammer.”
Jerôme wip agter die tafel uit. “Daar was gisteraand nog genoeg oor!”
Anna sluit die spensdeur en hang die sleutel weer om haar nek.
“Ek het die oorskiet vir vandag se middagete nodig gehad.”
“Jy kan dit nie doen nie!” skreeu Jerôme in sy dun stemmetjie. “Waar is Colette se kos?”
Anna kyk ’n oomblik lank fronsend na die woedende, maer ou mannetjie.
“Miskien sal ek vanaand iets kan bymekaarskraap,” sê sy sonder veel belangstelling.
“Jy sal dit doen as jy weet wat goed is vir jou!”
Jerôme gaan sit weer agter die tafel en begin die groente skil. Uit ondervinding weet hy dat hy niks meer as daardie vae belofte uit die kok gaan kry nie. Maar as daar vanaand wéér nie kos vir Colette is nie, gaan hy ’n herrie opskop wat tot anderkant die blou berge gehoor sal kan word.
Colette bedien die gaste werktuiglik. Sy loop soos ’n slaapwandelaar tussen die kombuis en die eetkamer en luister geduldig na elkeen se klagte of bestelling.
Toe sy weer een keer van die kombuis af terugkeer met borde in albei hande, kyk sy toevallig op en sien die lang, donker vreemdeling in die eetkamer se deur staan. Sy ligbruin oë rus ’n sekonde lank op haar voordat hy deur die vertrek begin kyk, skynbaar op soek na iemand.
Colette deel die borde haastig uit. Daar is ’n roering in haar hart wat haar laat vergeet van haar leë maag en haar seer voete. Hy is ’n edelman, dink sy opgewonde en ignoreer die waarskuwende stemmetjie wat haar die hele tyd daaraan wil herinner dat sy net ’n gewone meisie is. ’n Man soos hierdie kruis maar een keer in elke meisie se lewe haar pad.
Madame Roubaix is uit en dus is Colette die enigste een wat die vreemdeling kan help. Mense soos hy kom baie selde na die eethuis. Dis meesal gewone werkers wat hierheen kom vir ’n bord goeie kos en dus word die goed geklede heer aangestaar.
Colette plak die laaste bord kos voor ’n man neer en drafstap na die deur waar die vreemdeling nog wag. Haar moeder het haar geleer dat ’n mens altyd ’n kniebuiging voor ’n edelman maak en dit is die eerste geleentheid wat Colette kry om dit te kan doen.
Sy maak haar kniebuiging presies net soos haar ma haar geleer het en kom dan stadig orent.
“Kan ek u help, monsieur?”
Die geamuseerde uitdrukking in sy oë verwar haar effens.
“Is madame Roubaix hier?” wil hy weet.
“Nie op die oomblik nie, monsieur, maar as u vir haar wil wag, kan ek u na haar sitkamer neem. Sy sal nie lank wees nie.”
Na ’n oomblik se aarseling knik hy. “Goed, ek sal op haar wag.”
“Volg my, asseblief, monsieur,” sê sy met gloeiende wange en draai haastig om sodat sy die man nie te lank laat wag nie.
Nuuskierige blikke volg hulle na die deur wat na die sitkamer lei.
“Is daar iets wat ek vir u kan bring, monsieur?” vra Colette toe die lang man in ’n gemakstoel gaan sit.
Hy skud sy kop.
“Nee, dankie, mademoiselle.”
Colette staan ietwat bedremmeld rond. Daar moet tog iéts wees wat sy vir hom kan doen.
“Daar … daar is wyn daar op die tafeltjie, monsieur,” sê sy en is bly dat sy aan iets kon dink.
Hy glimlag effens.
“Dis te vroeg in die oggend daarvoor, mademoiselle.”
“Sou u dan tee of koffie
