Naudé draai terug na Brenda en sy sien onverwagte medelye in sy oë. “Jy het dus ten spyte van teëspoed jou ding gedoen. Dit maak jou prestasie des te groter.”
Sy haal haar skouers op. “My ma het my geleer om ambisie te hê.”
“Harde werk is nie genoeg nie,” antwoord hy. “Die breinkrag moet ook daar wees, en stamina. Daarsonder kan jy nie ’n geneesheer wees nie. Nou ja, geniet julle aand. Ons gaan ons manne se prestasies by die Mount Nelson vier.”
“Dankie, ons en Eben-hulle gaan Waterfront toe,” sê Brenda. “Geniet julle aand ook.”
Hulle sal natuurlik net die beste kies, dink sy, maar vanaand voel sy te lekker om om te gee. Sy kan haar egter nie daarvan weerhou om Charl Naudé agterna te kyk nie. So ’n man is gevaarlik. Vir alle vroue. Die soort waarteen haar ma haar altyd gewaarsku het.
Gelukkig is hy getroud en sal sy niks verder met hom te doen kry nie.
Charl Naudé het Brenda en haar groepie dadelik buite op die grasperk raakgesien en diskreet dopgehou. Die meisie, wat laas toe hy haar gesien het so ernstig voorgekom het, is vandag sprankelend en vrolik. Sy is werklik pragtig en daarby is sy skrander, duidelik iemand met ruggraat.
Sy nefie is mal om so ’n uitsonderlike meisie deur sy vingers te laat glip. Hy het haar wragtig net een keer uitgeneem. Miskien het sy nie in hom belang gestel nie. Sy is seker kieskeurig. Te ambisieus en ernstig vir Thomas, wat steeds daarop uit is om wild te kuier en die een meisie na die ander te beproef. Sy sal nie met haar laat mors nie, vermoed hy.
Hy vermoed ook dat sy ’n groot sukses van haar beroep sal maak, al lyk sy so tenger en grasieus soos ’n wildsbokkie. Daardie vasberade kennetjie en vreeslose, direkte kyk het hom nogal beïndruk. Onopgesmuk beeldskoon. Dit het natuurlik voor- en nadele …
2
Brenda is besig met haar saalronde toe sy die aantreklike jong dokter in sy wit jas wat in haar rigting stap, herken. Dit kan nie wees nie, maar dis sowaar Thomas Naudé.
“Wat op aarde doen jý hier?” vra sy verbaas toe hy met ’n breë glimlag nader kom.
“Hallo, Brenda. Long time no see! My oom Charl het my aangemoedig om na my Zuma-jaar na Londen te kom en hy het hierdie hospitaal aanbeveel. Dis wraggies lekker om ’n ou bekende raak te loop. Kan ek jou later sien? Nadat jy hier klaar is?”
“Ek behoort teen eenuur ’n rukkie vry te wees. Waar sal ek jou kry?”
“By die kafeteria. Ek sal vir jou wag.”
“Goed.”
Hy draai om en loop weg, maar Brenda kom agter dat die twee verpleegsters by haar hom gefassineer agterna staan en kyk.
“Wat ’n man,” sê die jonger een op Engels. “Is hy ook van Suid-Afrika?”
“Ja, ons was klasmaats. Kom, ons het werk om te doen,” betig Brenda haar.
Sy kyk na die pasiënt se kaart. Hy het ’n blindedermoperasie gehad en hy lyk vir haar maar bleek en moeg.
“Hoe voel u vanoggend, meneer Blake?” vra sy en neem sy pols.
“Aansienlik beter vandat ek so ’n mooi dokter gesien het,” skerts hy.
Sy maak asof sy dit nie hoor nie. Enige reaksie op sulke aanmerkings lok gewoonlik ’n lawwe flirtasie uit, en sy wil professioneel wees.
Die kafeteria is vol en dis rumoerig soos almal gesels, maar Brenda herken onmiddellik vir Thomas, wat by ’n tafeltjie vir twee wag. Hy het opgestaan en wuif vir haar. Dit val haar op dat hy steeds tussen ander mense uitstaan omdat hy lank en aantreklik is, met die selfversekerde houding van iemand wat weet en verwag dat mense na hom kyk en hom bewonder. Net sy oom Charl, wat rypheid en wysheid aan sy kant het, is aantrekliker as hy, dink sy.
Toe sy by die tafel kom, soengroet hy haar. “Ek wou jou nie voor die pasiënte in die verleentheid stel en jou ’n klapsoen gee nie,” lag hy. “Het jy lus vir koffie, of is jy honger?”
“Ek is honger. Kom ons gaan kry skinkborde en kos.”
Hulle gaan staan in die ry. “Hoe lank is jy al hier?” vra hy oor haar skouer.
“Twee maande. Eben Brynard is ook hier. Jy onthou hom mos?”
“O ja, jou groot pel. Ek het maar gister aangekom. Eers bietjie Europa deurgetoer na my Zuma-jaar. Ek moes van daardie hel herstel, maar ek vertel jou alles as ons eers sit.”
Brenda en Eben het vir hulle huisdokter-opleiding by Tygerberg aangebly, maar sy weet Thomas is Pretoria toe. Sou hy die verleidingsweivelde daar dalk groener gevind het? kan sy nie help om meewarig te wonder nie.
Hulle kry gekookte kos en gaan tafel toe. Brenda is ongemaklik bewus daarvan dat mense omdraai en na hulle kyk. Hy is natuurlik ’n nuweling, sy is ook nog betreklik nuut en hy is so opvallend. Die verpleegsters sal waarskynlik gaande wees oor hom, en soos sy hom ken, sal hy hom in die aandag verlustig. Dit gee haar so ’n trilling van irritasie. Dat hy van alle mense hier moes uitkom!
Hy val weg en eet. “Die kos is nie te sleg nie.”
“Nee, die personeel kry goeie kos, en die akkommodasie is heel skaflik. Ek het ’n lekker woonstelletjie in die dokterskwartiere. Eben is langs my. Jy sal hom nog te siene kry.”
Verbeel sy haar of sien sy spot in sy oë? Hy kon hulle altyd so spottend op universiteit aankyk, asof hy dink hulle is twee fratse. Sy moet haarself dwing om vriendelik te wees.
“Was jou Zuma-jaar hel gewees?” vra sy.
Hy snork. “Was dit hel? Ek moes in ’n hospitaal in KwaZulu-Natal gaan werk, en die meeste pasiënte het MIV of full-blown Aids gehad. Ek het darem ook ’n verskeidenheid kindersiektes en peste behandel, en babas gevang vir ’n vale. Ek het my vrek gewerk.”
“Maar jy het baie geleer, en buitendien gaan jou werk altyd lang ure behels. Dit was vir my ook ’n skok om so met die probleme buite die opleidingshospitaal te doene te kry. En ons het gedink ons ken reeds ellende.”
Hy kou en sluk voordat hy weer praat. “Jy was mos in die Oos-Kaap? Seker net so bleddie erg.”
“Die hospitaal se toerusting het veel te wense oorgelaat en ek het ook hard gewerk, maar dit was baie leersaam. Ek het goeie vriende daar gemaak.”
“Little Miss Sunshine,” spot hy.
Brenda vererg haar. “Ons het die Hippokratiese Eed afgelê, Thomas. Ons het belowe om ons lewe te wy aan die verligting van ander se pyn en ellende. Dis nie iets om mee te spot nie. Jy was nog altyd ’n spotter en ek het nog altyd onder jou spot deurgeloop. Wanneer gaan jy grootword?”
Hy sit terug en kyk haar gebelg aan. “Chill, Brenda! ’n Mens sou sweer ek is ’n monster. Ek maak maar net ’n grappie, dis al.”
Sy bly stil en eet verder, maar daar is ’n ongemaklike stilte. Hy maak sy bord kos klaar voordat sy halfpad met hare is, en toe sit hy haar en bekyk.
“Jy het mooi grootgeword, maar niks vriendeliker nie.” Sy stem klink seergemaak, maar sy vermoed hy dik aan.
Eers
