perdebyeenkoms.
“Jy kan sien dié man is een van die horsey set,” fluister Eben in haar oor. “Dalk sien ons nog vir prinses Anne. Dalk gaan ons polo kyk, dan cheer ons vir prins Charles.”
“Sjjt,” betig sy hom glimlaggend. “Kevin sal dink ons skinder.”
Sy bewonder die pragtige landskap, groen en vrugbaar, met baie heinings en afgekampte velde. “Engeland se platteland lyk soos in die flieks,” sê sy.
“Mooi en mak,” reageer Kevin. “Ek sal weer graag Afrika wil sien. Leeus en olifante. Ek wou nog altyd jag.”
Sy grinnik. “Hulle loop nie in die strate rond nie, hoor. Hulle is in wildtuine.”
“Dalk moet jy my eendag gaan wys.”
Sy bly liewers stil en kyk na die landskap.
Die herehuis waar hulle aankom, is op reusegronde geleë, maar Brenda sien dadelik dat dit nie heeltemal die paleis is wat Eben hom voorgestel het nie. Dis egter groot en gerieflik en duidelik baie oud.
“Daar agter is ons perdestalle en -kampe,” beduie Kevin. In die verte sien hulle ’n klomp buitegeboue en mense wat perde buitetoe lei en ry.
“Waarom word jy ’n dokter as jy eerder ’n landheer kan wees?” vra Eben.
“Ek is die jongste van vier broers, en ek voel buitendien geroepe.”
“Wou jy nie eerder ’n veearts geword het nie?”
Kevin kyk hom geamuseerd aan. “My broer John is ’n veearts, en een in die familie is genoeg. My oudste broer, Desmond, gaan die landgoed erf. Hy is getroud, met twee seuns, en hulle bly in die oosvleuel van die huis. Eintlik bly almal nog hier, behalwe die tweede oudste, Stephen, wat ’n ouditeur in Londen is. En natuurlik ek, wat meesal by die hospitaal tuisgaan.”
Brenda is geamuseerd om te sien dat hulle regtig ’n butler het, en dat die huisbediendes uniforms dra. Sy voel asof sy in tyd teruggegaan het, asof sy op ’n filmstel is, en enige oomblik gaan ’n regisseur skree: “Cut!”
Die statige huis is pragtig gemeubileer en daar is groot skilderye teen die mure. ’n Enorme trap loop uit die portaal na die boonste verdieping. Dis die soort trappe wat ’n mens in flieks sien, waar vroue in aandklere afgesweef moet kom, dink sy.
Sy verwag amper dat die diensmeisie wat hulle ontmoet vir hulle ’n knieknik sal maak, maar sy groet net vriendelik.
“Sally sal vir julle jul kamers wys,” sê Kevin. “As julle gevestig is, kom ondertoe, dan gaan stel ek julle aan my ma en pa voor.”
Soos Brenda verwag het, is haar kamer groot en luuks. Sy verfris haar gou en daal dan met die trap af na die portaal, waar Kevin gelukkig in ’n leunstoel sit en koerant lees.
“Ek sou darem graag by hierdie trapleuning wou afgegly het,” hoor sy Eben roep, en hy kom afgespring.
Kevin lag. “Ek en my broers het dit wel gedoen toe ons klein was. Kom, die ou mense sit in die sonkamer.”
Brenda verwag twee grysaards, maar die Wakefields is op en wakker. Hulle is wel grys, maar albei lyk of hulle ’n aktiewe lewe lei, en albei is in tweeds aangetrek. Haar eerste indruk is dat hulle regte Britse upper-class is, die soort wat beheers en koel met ander omgaan. Die ma se fletsblou oë bekyk haar krities, van kop tot tone. Sy ervaar ’n tikkie wrewel – die vrou wonder natuurlik of sy goed genoeg sal wees vir haar seun.
“Mum, Dad, dis dokter Brenda Wiechers.” Hy spreek dit “Vickers” uit. “En dis dokter Eben Brynard.”
Brenda skud hand en sê aangename kennis, maar instinktief is sy lugtig vir die mense. Die pa kyk haar ook takserend aan.
“So, julle is Suid-Afrikaners?” vra die ma, asof dit nie regtig die soort mense is wat sy as vriende vir haar seun sou kies nie.
“Ja, ons is Suid-Afrikaners,” antwoord Brenda. Moedswillig voeg sy by: “Ons is eintlik Afrikaanssprekend. U kom dit seker aan ons aksent agter.”
Die fletsblou oë bly koud.
“Welkom,” sê die pa egter. “Ons hoop julle kuier lekker.”
“Kom ek wys julle ’n bietjie rond,” stel Kevin voor.
Hulle bekyk die huis en tuin, en toe neem hy hulle na die stalle waar hulle die pragperde kan bewonder.
“As julle wil, kan ek en Gerry, wat perdrylesse vir mense gee, môre vir julle rylesse gee,” sê Kevin.
“Ja, dankie,” aanvaar Eben opgewonde.
Brenda is nie juis gretig nie. By dié horsey set is dit seker ’n vereiste, so sy moet ook maar instem.
Brenda sit aan die groot tafel tussen Kevin en Eben en hou die Wakefields diskreet dop. Sy moes spesiaal vir aandete aantrek, en Kevin se ma is byna formeel geklee, met ’n halssnoer van die soort wat koningin Elizabeth graag dra. Dit lyk duur en oud. Die hele besigheid is formeel. Die oudste broer, Desmond, en sy vrou Sarah is daar, maar nie hulle kinders nie. Sarah lyk vir Brenda maar taamlik hooghartig.
Kevin sorg egter dat die geselskap vlot, en namate almal meer wyn drink en ontspan, word dit aangenamer. Mevrou Wakefield vra Brenda baie uit, en sy vermoed die vrou wil kyk waar sy haar op die klasseskaal kan inpas. Sy beantwoord die vrae volledig en bedaard.
Terwyl die ander oor perderesies praat, kry sy die geleentheid om vir Eben te fluister: “Dis nie ons mense dié nie.”
“Nee, hulle is vreeslik opstêrs,” fluister hy terug. “’n Mens sal aan hulle gewoond moet raak.”
Opstandig dink Brenda dat sy nie lus het om aan hulle gewoond te raak nie; sy is nie van plan om enigiets met Kevin aan te knoop nie. Sy het baie wat sy aan die wêreld en aan haarself wil bewys, maar haar paadjie loop in ’n heel ander rigting as die Wakefields s’n.
Meteens verlang sy na Suid-Afrika. Nostalgie het haar lank laas só oorval. Charl Naudé sluip ongenooid haar gedagtes binne. Dis waar mense soos hy is. Dis waar sy hoort.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
