wilde drange wat ons Verster-vrouens teister. Dis net op die dansvloer dat jy soos ’n wulpse nimf mag dartel,” het haar ouma vir haar gepreek toe sy sestien geword het. “Laat die mansmense maar liewer glo dat jy ’n afsydige alleenloper is wat hulle almal koeltjies op ’n afstand hou.”
Bart het skynbaar gehoor wat Tiaan sê, want hy lig sy wenkbroue vir Salome en vra verras: “Getango?”
Salome se hart klop vinniger toe hul blik weer ontmoet. Bart is nie ’n mooi man in die gewone sin van die woord nie, nie soos wat Tiaan Fouche mooi is met sy donkerbruin oë en meisieagtige lang, swart wimpers nie, dink sy. Dit lyk of Bart die soort man is saam met wie ’n vrou Afrika met ’n geruste hart op safari sal kan binnevaar. Een wat so in beheer van homself en van die lewe is dat hy presies sal weet wat om te doen as ’n slang skielik op jou afgepyl kom of as daar onverwags ’n staatsgreep voorkom of as die voertuig se band bars. Die sterk, dominerende soort wat sy nog altyd geweet het beslis nie die soort man is wat ’n onafhanklike vrou soos sy nodig het nie.
Maar, beken sy eerlik aan haarself, op daardie denkbeeldige safari sal sy darem graag, as die braaivleisvuur eers uitgebrand is, teen sy lyf wil aankruip. Sy wed dat hierdie Bart haar intiemer fantasieë, en sy bloos teen haar sin by hierdie gedagte, beslis sal kan bevredig.
“Jip,” sê Tiaan en glimlag vir haar. “Salome is ’n meisie vir die tango.”
Salome kyk vinnig van Tiaan af weg. Is dit bewondering vir haar wat sy in sy oë gelees het? Onwillekeurig kyk sy weer na Bart. ’n Oomblik lank kan Salome byna sweer dat Bart de Lange besig is om in sy kop ’n prentjie te probeer vorm van haar terwyl sy tango. En dat daardie prentjie hom nie onaangeraak laat nie. Dan frons Bart en sy sien hoe hy sy lippe beslis saampers.
Knap gedaan, Tiaan, wil sy amper sê. Met sy twee onskuldige opmerkings het hy dit reggekry om haar ’n partytjie-meisie in die oë van Bart de Lange te laat word, een wat tot laatnag fuif en haar werk nie ernstig opneem nie. Sy byt gefrustreerd op haar tande – haar heupswaaiery het die indruk natuurlik versterk. En hy is die een wat sal moet besluit wat haar slaagpunt vir hierdie blok gaan wees.
“Ek het pas eers gehoor ek doen Chirurgie eerste. Ek was eers by Interne Geneeskunde ingedeel,” sê sy so koel moontlik en lig haar ken.
“Die nuwe roosters is al van verlede week af op die kennisgewingbord,” sê Bart onverbiddelik.
Salome sien hoe van haar medestudente haar simpatiek aankyk voordat hulle sorgvuldig wegkyk. Almal lyk ’n bietjie onrustig oor die Chirurgie-blok. In die Geneeskunde-fakulteit is dit hierdie departement wat die reputasie het dat hy maalvleis maak van onbeholpe voorgraadse studente.
’n Oomblik lank oorweeg Salome dit om vir hom te verduidelik waarom sy nie tyd gehad het om vroeër te gaan seker maak waar sy vanoggend moet begin werk nie, maar dan besluit sy daarteen. Hoe minder Bart de Lange van haar af weet, hoe beter is dit vir haar gemoedsrus.
“Jammer ek is laat, dokter,” is al wat sy sê, maar sy sorg dat ’n ferm stemtoon die ootmoedige inhoud van haar woorde loënstraf.
Hy kyk skerp na haar. Tot haar verbystering flits daar ’n klein-klein glimlaggie om sy mond en sy oë word donkerblou. Haar hart klop weer vinniger. Maar dalk het sy haar net verbeel, want oomblikke later is hy weer pure professionele afsydigheid.
“Aangesien ek die hoof van jul firma is, gaan julle ses elke slag spoed as ek spoed, so maak seker dat julle die rooster op daardie kennisgewingbord raadpleeg en opdaag wanneer julle moet.” ’n Tersluikse blik in Salome se rigting, asof hy haar daaraan wil herinner dat hy nie weer enige laksheid van haar gaan duld nie.
Om haar aandag van Bart en sy manlike magnetisme af te lei, wonder Salome waar die gebruik vandaan kom om mediese beamptes se twaalfuurskofte “spoed” te noem. Uit ervaring weet sy dat enigiets wat ’n mens in daardie laaste, lang uur van jou diensbeurt doen, allesbehalwe met spoed onderneem word!
Sy bestudeer die vloer aandagtig. As Bart die hoof van die firma is, beteken dit dat hy al in sy finale jaar van spesialisasie moet wees. Dus loop sy en hy al drie jaar lank in dieselfde gange van die hospitaal rond. Hoe op aarde is dit moontlik dat sy hom nog nooit teëgekom het nie?
Maklik, onthou sy dan. Sy was verlede jaar vir die meeste van haar praktiese sessies by Kalafong, die fakulteit se satelliethospitaal buite die stad, ingedeel. Voor dié tyd, in haar derde en vierde jaar, was daar nie so baie praktiese werk vir die studente dat sy sommer ’n kliniese assistent sou raakloop nie. Sy dwing haarself om na Bart se instruksies te luister.
“Met elke spoedsessie sal twee vir die saal verantwoordelik wees, twee vir die pasiënte wat by Trauma inkom en twee sal in die teater diens doen. Besluit gou wie wie se buddy vir die blok gaan –”
“Dokter De Lange, jy moet gou kom,” val ’n rooikopsuster wat haastig in die gang aangestorm kom, hom in die rede. “Trauma stuur ’n skietwond. Hulle het hom geresus, maar hy bloei kwaai!” Haar oë is so blou soos die hemel self en hulle is groot van besorgdheid.
Ten spyte van die erns van die situasie, sien Salome dat die suster net ’n bietjie te lank na Bart kyk. Sy is verlief op hom, besef Salome. ’n Siek gevoel van besitlikheid spoel oor haar. Ek het hom eerste gesien, wil sy vir die suster sê. Met haar naels uit.
Sy staan onwillekeurig ’n tree nader aan Bart. Hy kyk haar ’n lang oomblik ingedagte aan, asof hy nie presies seker is waar hy hom bevind nie. “Julle twee, kom saam teater toe,” sê hy dan en beduie na Salome en Tiaan Fouche. “Die ander vier verdeel tussen die saal en Trauma en meld julle by die suster in bevel aan, soos ek verduidelik het,” vervolg Bart bruusk en stap vinnig met die gang af.
Salome voel die suster se blou oë op haar. Sy draai haar kop en hulle kyk mekaar noukeurig uit. Die suster se oë vernou effens. Salome se asem brand in haar bors en vinnig laat sak sy haar ooglede. Wat het sy nou aangevang? Heeltemal onbewustelik het sy die suster laat agterkom dat sy vir haar ’n kleim by Bart wil afsteek. En, goeie genugtig, dis die laaste ding wat sy wou doen. Sy weet nie eens of hy getroud is nie. En sy gee ook nie om nie! probeer sy haarself wysmaak.
Tog voel Salome hoe haar maagspiere opgewonde kriewel omdat Bart háár gekies het om saam met hom te werk. Sou hy ’n goeie chirurg wees? ’n Moedswillige kant wens dat hy, met sy manlike charisma en trefsekerheid, wat dit kon regkry om haar heeltemal buite haar aard te laat optree, ’n vrotsige snydokter moet wees.
Jy gaan nie veel leer as hy nie sy werk ken nie, Salome Verster, betig sy haarself dan vinnig. Vergeet dat hy ’n man is en sien hom bloot as ’n dokter. Vir die eerste keer vandat sy met haar opleiding begin het, moet sy haar iets voorneem wat sy nie gedink het ooit nodig sou word nie: wees professioneel, wees professioneel, wees professioneel!
Dit kom haar voor asof hierdie Bart die vermoë het om haar hele persoonlikheid om te dolwe. Dis asof hy al haar verborge – en tot dusver goed beteuelde – passies, soos sinnelikheid en besitlikheid, na vore bring, dink sy toe sy haastig agter Bart, Tiaan en die suster aandraf.
Toe sy agter die rooikopsuster die lang, smal damesaantrekkamer binnestap, sien Salome nog ’n vrou wat besig is om aan te trek. Sy is lank en elegant met swart hare en ’n kalm, serene uitdrukking op haar gesig. Sy draai haar hare behendig in ’n poniestert en kyk nie eens op toe Salome binnekom nie.
Wat moet ek nou maak? wonder Salome en staan ’n paar kosbare tellings verskrik rond. Dis omtrent maar die derde keer dat sy in ’n teater werk, en die eerste keer dat sy dit hier by die hoofhospitaal hoef te doen. Die uitwerking wat Bart de Lange en sy blou oë op haar gehad het, maak dit ook nie juis vir haar makliker nie.
“Wat
