effens. “As ek miskien kan help … Dinge is nooit regtig só erg as wat dit lyk nie.”
Mignon glimlag ook. “Dis hoekom ek weet julle twee sal so goed klaarkom.”
Lorna lig haar wenkbroue vraend. “Wie is die julle?”
“U en my broer. Hy sou presies dieselfde gesê het as hy nou hier was.”
“O?”
Mignon lyk verskonend. “Jammer, mevrou. Ek klink seker baie voorbarig, maar ek wil so graag hê julle twee moet mekaar ontmoet. Ek bedoel nie iets daarmee nie. Dis net … julle twee kyk na die lewe deur dieselfde bril.”
Lorna onderdruk ’n geamuseerde glimlaggie. O, die jeug wat so seker is van hul menslike oordeel en mensekennis!
“Hy is ook aan die universiteit verbonde, nie waar nie?”
“Ja. Hy is by die departement ekonomie, en daarom loop julle mekaar nooit raak nie.”
Lorna moet nou glimlag. “En is dit die oorsaak dat jy jou tyd hier staan en omdroom – omdat ek en jou broer mekaar nie raakloop nie?”
Natuurlik weet sy dis nie die rede nie, maar Mignon trap in die strik, soos sy verwag het. “Nee, maar … ek sou so graag die een of ander tyd met u wou kom gesels as ek mag. Dis nie in verband met kuns nie.”
“Jy is welkom. Jy weet waar my woonstel is. Ek sou nie graag vanjaar ’n druipeling in my klas wou hê nie.” Sy sê dit egter met ’n glimlag en vervolg tergend: “Terloops, ek weet darem hoe lyk jou broer. Het hom al op ’n afstand op die kampus gesien. Ek wed jou hy kan niks ouer as dertig wees nie – en dit maak hom ’n hele ses jaar jónger as ek!”
Maar Mignon is onmiddellik reg met ’n antwoord: “Erger. Hy is agt-en-twintig. Maar wat het ouderdom met vriendskap te doen?”
Lorna lag met dartelende oë. “Reg, juffrou Preller! Wat, inderdaad?”
Mignon aarsel ’n oomblik. Sedert hierdie ding met Eugenie gebeur het, is die atmosfeer ook nie meer dieselfde in haar eie ouerhuis nie. Dis of daar iets haper aan die ou spontaneïteit wat altyd daar geheers het. Almal is half versigtig vir mekaar, dink eers voordat hulle praat. Die ou openhartigheid is beslis nie meer aanwesig nie. Dis of elkeen deesdae hul gedagtes vir hulself hou. Miskien is dit nie nou die regte tyd om Lorna Verbeuk vir ete huis toe te vra nie. Sy is ’n mens met ’n fyn aanvoeling. Sy sal onmiddellik bewus word van die spanningsvolle onderstrominge wat so onverklaarbaar in die Preller-huis ingesluip het.
Aan die ander kant weer … Hoe gouer sy haar mense, veral Steve, ontmoet, hoe gouer sal sy die Prellers miskien tot ander insigte omtrent Eugenie kan dwing. Want dinge is besig om handuit te ruk. Dis byna ongelooflik dat goed wat met ’n buitestander gebeur, so ’n geweldig afbrekende uitwerking op ’n gesin kan hê wat andersins so geheg aan mekaar is. Mignon se lojaliteit en simpatie met Eugenie is besig om ’n wig tussen haar en die res van die gesin in te dryf. Mignon besef dat dit die rede vir die ontwrigting in die gesinsband is, maar hoewel dit haar diep seermaak en ontstel, kan sy nie haar rug op haar vriendin draai nie. Die feit dat haar intense meegevoel met Eugenie die ander drie gesinslede duidelik begin irriteer, versterk net haar lojaliteit teenoor haar vriendin.
Mignon kyk die ouer vrou onseker aan. Sy het ’n geweldige agting vir Lorna Verbeuk. Sy is deur en deur ’n dame. Sy is ook ’n gevoelsmens. Sy sal verstaan, daarvan is Mignon oortuig.
“Mevrou, het u nie miskien die naweek tyd om by ons te kom eet nie, asseblief?”
Ook Lorna aarsel ’n oomblik. Intuïtief weet sy dat dit nie sommer net ’n gewone uitnodiging vir ete is dié nie. Daar skuil iets agter … Maar dan glimlag sy.
“Dankie, Mignon. Hoor by jou ma wanneer dit haar sal pas en bel my. Ek is die hele naweek beskikbaar.”
Mignon stap ’n rukkie later onseker na die telefoon om haar ma te bel. In die verlede sou sy dit net gedoen het ter wille van goeie maniere, wetende dat enige gas wat sy vir ete huis toe wil bring, altyd welkom sal wees. Maar sy sou amper nie hierdie naweek huis toe gegaan het nie.
Haar pa het haar teen die einde van verlede naweek na sy studeerkamer ontbied. Sy gesig was ernstig, vreemd geslote.
“Mignon, ek weet jy voel baie jammer vir Eugenie. Ons is almal jammer vir haar. Maar dis nou die vierde agtereenvolgende naweek dat sy hierheen kom en nie na haar eie huis toe gaan nie. Sy kom nie aanstaande naweek weer saam met jou nie.”
Sy kon haar ore nie glo nie. “Is sy dan onwelkom hier, Pa?”
Fred se hartspiere het saamgetrek. Hy was nog nooit iets anders as ou Papsie vir haar nie. Vandag is dit kortaf “Pa”. Maar hy het geweet dat hy nou streng sal moet optree, hoe seer dit sy dogter en homself ook al maak. Dinge het reeds te ver gegaan.
“Jy weet sy is welkom, maar Eugenie het ouers en ’n ouerhuis van haar eie.” Hy het haar kans gegee om hom hierop terug te antwoord, maar Mignon het hom net aangekyk en toe gesê: “Goed, Pa. Sy sal nie kom nie.”
Vrydagoggend het sy huis toe gebel, natuurlik net haar ma tuis gekry en gesê sy kom nie die naweek huis toe nie. Anita se hart het in haar omgeslaan. Sy en haar man het so iets verwag. Sy het die gehoorbuis vasgeklem, oënskynlik kalm gevra: “Wat het jy hierdie naweek aan die gang, my meisie?”
Mignon het haar oë ’n oomblik gesluit. Sy kon ’n lang kluitjie vertel, maar sy is nie gewoond om vir haar ouers te jok nie. Haar antwoord was reguit: “Pa wil nie hê Eugenie moet weer hierdie naweek saam met my huis toe kom nie. Sy bly hier en ek … ek wil haar nie hier alleen laat nie. Nou bly ek maar by haar.”
“My kind …”
“Jammer, Mamsie, maar ek is nie ’n mooiweersvriendin nie. Eugenie gaan deur ’n moeilike tyd. Sy het my nou nodig.”
Anita kon net die telefoon neersit. Ja, dit is so. Mignon is seker die lojaalste mens wat sy ken. Sy is beslis nie ’n mooiweersvriendin nie. Maar hierdie mooi eienskap maak dinge juis moeilik … baie moeilik …
Fred Preller wou nie aan homself erken, toe hy ’n rukkie later die dameskoshuis se nommer skakel, dat dit vrees en nie gramskap was wat hom Mignon laat bel het nie. In sy beste bankbestuurderstem, soos sy dogter daarna verwys, het hy net kortaf gesê: “Jou ma sê my jy het gebel om te sê jy kom nie hierdie naweek huis toe nie. Jy sorg dat jy vanaand, soos elke ander Vrydagaand, by die huis is, Mignon – alleen.”
In haar hart weet Mignon dat dit nog ’n rede is hoekom sy haar dosent vanaand vir ete huis toe wil neem. Haar pa se stemtoon het haar vertel dat daar vanaand in die Preller-huis gepraat gaan word en dit wil sy tot elke prys vermy. Sy ken nie rusies in haar ouerhuis nie. Nie dat hulle nooit verskil nie. Daarvoor het elkeen sy eie siening van sake. Maar hulle kon nog altyd in kalmte en liefde met mekaar verskil sonder dat daar ooit kwetsende dinge gesê word. Maar sy is nie so seker van vanaand nie. As sy en haar ouers mekaar vanaand moet konfronteer, weet sy gaan daar dinge gesê word wat liewer moes gebly het. Sy besef dis maar net uitstel en nie afstel nie, maar terwyl sy met haar ma oor die telefoon praat, kry sy ’n plan wat miskien die eerste rusie in die Preller-huis vir die hele naweek kan afweer.
Anita is maar te verlig om te hoor haar dogter kom wel huis toe. Sy stem onmiddellik in toe sy hoor dat Mignon graag haar dosent vir ete wil nooi.
“Mevrou Verbeuk het gesê enige tyd oor die naweek wat Mamsie pas, sal haar ook pas.”
“Enige
