harte na die trotse jong meisie voor hulle gekyk. Sy wat so daarop aandring om van niemand, ook nie van hulle, iets meer verniet te ontvang nie. Sy wat hulle so vasbeslote verseker dat sy hulle sal terugbetaal, met rente. Maar watter som geld is nodig om vir twintig jaar se liefde en toewyding te betaal? Watter geld kan vergoed vir die tere sorg van ouers toe jy klein en swak en hulpeloos was en so totaal afhanklik van hul genade? Watter rentekoerse stel jy vas vir die ure se sorgsame kommer toe jy siek was? Watter munt is groot en eg genoeg wat die waarde kan bepaal van die sekuriteit en vrede wat binne die mure van ’n ouerhuis saamgevat is?
Maar Adolf en Marie het geswyg. By hulle is daar geen rekeninge uitstaande nie. Daar is niks om teenoor hulle vereffen te word nie. En of Eugenie dit weet of nie, maar tot die dag van hul dood sal sy van dié twee mense iets ontvang waarvoor daar met geen geld betaal kan word nie. Dis ook wat Adolf aan sy huilende vrou gesê het toe die pynlike gesprek – as ’n mens dit so kan noem, want dit was grootliks Eugenie wat gepraat het en die ouers wat geluister het – eindelik klaar was: “Sy is bitter jonk, onervare, geskok en trots, Mamma. En sy voel op hierdie oomblik seergemaak, veronreg en alleen in die wêreld. Maar as sy dan niks meer van ons wil ontvang nie, is daar iets wat ons nog kan gee sonder dat sy dit weet.”
“Wat is dit, Pappa?”
“Ons kan aanhou om vir ons dogter te bid. Die Here hoef nie betaal te word om te luister nie.”
Ná hierdie naweek keer dinge min of meer terug na normaal vir diegene wat by Eugenie betrokke was, en Fred Preller wil net vryer begin asemhaal toe Steve een aand uitgedos die sitkamer binnestap.
“En waarheen is jy so deftig op pad in die middel van die week?”
Steve lyk amper selfbewus. “Ek het ’n ete-afspraak.”
Sy ma kyk hom ondersoekend aan. “Dit moet ’n besonderse afspraak wees. Jy lyk baie aantreklik vanaand, my seun.”
Hy moet glimlag. Hy het nie regtig gedink hy sal so ongeërg daarmee wegkom nie. “Ek neem vanaand ’n besonderse dame uit, Ma … Lorna Verbeuk.”
Sy pa se koerant ritsel. “Lorna Ver … Hoekom?”
Steve kyk sy pa met opgetrekte wenkbroue aan. “Hoekom nie?”
Fred frons hewig. “Sy is te oud vir jou.”
Dis beslis ’n onverwagte reaksie uit ’n onverwagte oord. “Ek gaan haar vir ete uitneem, Pa, nie vra om te trou nie.”
“Nietemin. Jy ken genoeg ander meisies van jou eie ouderdom.”
Daar is nou eerlike verwarring in ma en seun se oë terwyl hulle na hom kyk, en Steve se stem neem ’n stil, besadigde toon aan, ’n teken wat waarsku dat hy óf vererg is, óf ontsteld. Op hierdie oomblik is dit iets van albei.
“Dis ’n bietjie laat om my planne te verander, nie waar nie? Dis te sê, as ek so iets sou wou doen.” Hy gee sy ma se hand ’n drukkie, sê dan styf: “Goeienag. Moenie vir my wakker bly nie. Ek het ’n sleutel vir die voordeur en ek wás al agt-en-twintig.”
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
