en weerloos is ’n vrou in haar posisie. Sy weet sy lyk glad nie meer soos die meisie met wie Eugene ’n paar maande gelede getrou het nie. Sy glimlag – ’n effens bitter glimlaggie. Teen sy sin! Hy het geglo ’n meisie soos sy sal nie ’n goeie vrou vir haar man kan wees nie. En nou?
Binne-in haar kook en woel die onrus. Nou lyk dit of die bordjies skielik verhang is. Is Eugene ’n goeie man vir ’n vrou? is die vraag wat eerder gestel moet word.
Miskien was dit ’n fout dat sy so onmiddellik ná hul huwelik swanger geraak het. Maar hulle was tog albei so in ekstase daaroor. En as Petra nie op die toneel verskyn het nie, sou dit geen verskil gemaak het nie. Maar nou … Hy kon die pragtige Paula nie weerstaan nie. En nou weer nie die pragtige Petra nie!
In elke getroude vrou se lewe kom hierdie oomblik van openbaring – dié oomblik wanneer sy besef die man met wie sy getrou het, is nie die volmaakte godjie waarvoor sy hom aangesien het in haar verliefdheid nie. Dié oomblik wanneer sy besef hy is maar net ’n mens met swak kante soos enige ander mens. Dié oomblik wanneer sy besef hy is nie anders as enige ander man nie.
Haar gesig is bleek en klein teen die wit kussing. Dit help nie om haarself te probeer wysmaak dat hierdie gevoel in haar net op vermoedens berus nie, want die Skepper het ’n spesiale radar in elke vrou ingebou, iets wat haar vertel ’n ander vrou het in haar man se lewe verskyn, sonder dat sy enige bewyse daarvoor hoef te hê. Jy wéét dit net, soos sy dit meteens nou weet …
Sy skuif haar swaar liggaam omhoog en reik na die telefoon. Haar hand aarsel. Is dit nie beter om liefs in die hel van onsekerheid te lewe as om die verdoeming van sekerheid te smaak nie? Is dit nie beter om liefs die marteling van daardie intuïtiewe wete in jou rond te dra as om dit as ’n voldonge feit te ervaar nie? Is dit nie verstandiger om jouself wys te maak dat jy verkeerd gehad het nie, eerder as om dit wat jy hierbinne wéét aan jouself te bewys?
Maar dan skakel haar vingers tog die nommer, en toe sy die gehoorbuis weer ná ’n oomblik terugsit op die mik, weet sy dat sy nie moes nie … maar dat dit nou te laat is. Sy het haar vermoedens bevestig. Die hospitaal sê dokter Minnaar is nie daarheen ontbied nie en suster Prinsloo is ’n paar minute gelede van diens.
Sy lê roerloos. Die lang wag het begin … die lang wag van ’n vrou wat weet haar man is by ’n ander vrou.
Petra kyk op daardie oomblik na die man se gesig hier naby hare en sy kan nie begryp hoekom sy so koud gelaat word deur dít wat sy hoor nie. Dis tog wat sy wou hoor. Dis dieselfde woorde wat sy meer as ’n jaar gelede uit sy mond gehoor het en wat haar hart op daardie oomblik verguis het, want dit was woorde wat toe aan haar suster, die pragtige Paula, gesê is. En op daardie oomblik het sy gesweer: Eendag, eendag sal hy daardie woorde ook aan háár sê. Nóú hoor sy dit … en dit laat haar vreemd koud.
“Petra, hoor jy wat ek sê? Ek kan aan niemand anders as jy dink nie. Jy is soos ’n vuur in my!”
Haar stem is eienaardig beheers, amper sonder emosie. “Wat van Paula?”
Dis ’n oomblik stil – ’n swaar, swanger stilte, met net sy harde, onegalige asemhaling hoorbaar. “Ek … weet nie. Ek weet nie! Ek weet net een ding en dis dat ek jou begeer soos ek nog nooit ’n vrou begeer het nie. Petra!” Hierdie kilheid van haar dryf hom tot raserny. “Moet my nie verstoot nie. Jy weet ek het jou eens liefgehad. Jy weet ons was amper verloof en toe het jy …”
Sy luister skaars. Hy het haar nooit werklik liefgehad nie, want soos die meeste mans kon hy nie iets liefkry wat lelik en oorgewig is nie. Hy kon nie ’n vrou net om haar innerlike liefhê nie. Nee. Dit was haar mooi suster met haar pragtige liggaamsbou wat sy liefde gewen het. En daarom kan hy nou so maklik sy liefde, soos hy dit noem, verplaas na ’n mooier een – ’n uiterlik mooier een, want van binne hét sy lelik geword. Paula het gelyk gehad. Sy het innerlike skoonheid ingeboet vir die uiterlike. Sy het die kalm waters van Silóa verruil vir die stormwaters van die Eufraat …
Sy kyk op na die verwronge gesig bokant haar, maar sy sien hom skaars. Wat het Klaus nou weer gesê? Silóa was ’n fontein; ’n stil, kalm fontein waar die volk van God koel waters vir hul daaglikse lewe in Jerusalem kon gaan put. ’n Fontein wat nooit opgedroog het nie. ’n Fontein wat altyd daar was, wat van ’n onuitputlike bron diep uit die aarde sy stil vloeiende waters na bo laat styg het vir hulle om te geniet en lafenis by te vind.
Maar hulle was nie tevrede nie. Hulle het dit verruil vir die stormwaters van die Eufraat … stormwaters wat meedoënloos meesleur, wat vernietig, verwoes en verniel op sy vinnige, tydelike pad na die Persiese Golf. Het sy ook die waters van Silóa verruil vir stormwaters wat haar gaan meesleur, gaan vernietig?
“Petra!” Dis ’n uitroep gelaai met emosie; wilde, ongetemde gevoelens wat breekpunt bereik in die man en uit hom losskeur. Sy voel hoe hy haar vasgryp, hoe sy lippe hare hartstogtelik opeis. Dis wat sy begeer het, ook daardie tyd toe hulle ’n verhouding gehad het. Maar toe het hy haar nooit só gesoen nie. Dit was Paula wat hy so hartstogtelik gesoen het. “Petra, het daar dan nie eens ’n stukkie gevoel vir my in jou oorgebly nie? Onthou jy nie …?”
“Ek onthou alles, Eugene. Ek het niks vergeet nie.” Haar arms gaan om sy nek, en sy druk haar lippe doelbewus op syne vas. Dis wat sy wou hê, wou bereik. Hierdie eienaardige gevoel van teësin, op hierdie oomblik byna walging, moet sy onderdruk. Dis vir dié oomblik dat sy maande lank beplan het, gely het.
Maar later, toe sy liefkosings ongetemd word, druk sy hom weg, vee oor haar hare. “Nee, Eugene. Nee! Los my!”
Daar is paniek in haar. Sy het doelbewus hierdie storm in hom aangewakker … maar nou voel sy skielik bang.
Sy stem klink onvas. “Ek gaan jou nie weer prysgee nie.”
Sy kyk na hom. “Wat bedoel jy?”
“Jy moes nooit weggegaan het nie, Petra. Ons twee sou ’n wonderlike huwelik gehad het. Jy het aan my behoort – eenkeer. Jy gaan weer aan my behoort. Ek wil jou bo alles hê. Noudat ek weet jy voel nog so oor my … Ek gaan nie weer van jou afstand doen nie!”
“Bo alles, Eugene? Jy het ’n vrou … en julle verwag ’n kind.”
“Ek weet, maar … Paula … sy het my doelbewus van jou weggelok. Ek het haar gesê ek wil met jou trou, maar sy het aangehou.”
Daar is skielik ’n mislikheid in haar en sy skuif nog verder van hom weg. Maar haar stem is beheers, koel: “As jy dink ek gaan ’n ongeoorloofde verhouding met jou hê terwyl jy my suster se man is, moet jy weer dink, Eugene. Ek is nie te vinde vir so iets nie. Ek het nie nodig om ’n ander vrou se man in die geheim te ontmoet nie. Ek wil ook trou, kinders hê, ’n man van my eie, ’n eerbare lewe.”
Eerbaar? Die woord lê swaar in haar keel. Sy hoor hom sê: “Ek … sal ’n plan maak, Petra. Ek sal met Paula praat. Sy kan my nie kwalik neem nie. As sy nie tussenbeide gekom het nie … Sy moes my nooit probeer afrokkel het van jou nie.”
Sy draai haar kop weg. Dit voel vir haar of sy versmoor. “Neem my nou terug na my motor, asseblief. Ek sal jou nie weer ontmoet voordat jy in eerbaarheid na my kan kom nie.” Weer daardie woord. Hoekom gebruik sy dit?
“Ek sal so gou moontlik sake tot ’n punt bring. Ek belowe. Maar jy moet my intussen nie vergeet nie, Petra. Ek móét jou hê!”
Sy is dankbaar vir die donkerte in die motor, want sy weet die veragting wat sy vir die man langs haar voel – én vir haarself – moet in dié oomblik vlak in haar oë lê. “Ek raai jou aan om daarmee te wag tot ná die kind se geboorte.” Sy lag kortaf. “Daar is
