tot haar suster se versameling. Ook hul musieksmaak verskil hemelsbreed. Sy, Petra, hou van klassieke en strelende, rustige musiek. Paula weer, is dol oor popmusiek.
Daar is ’n trek van verbasing in haar oë terwyl haar blik op die man rus wat met onwaardige uitbundigheid – volgens haar, altans – die ingewikkelde passies van die jongste ritteltitmusiek probeer bemeester, sy blink oë op sy leermeesteres vasgenael wat dit reeds perfek kan doen. Sy het nooit geweet Eugene sal te vinde wees vir sulke verspotte uitgelatenheid nie. Om die waarheid te sê, dit skok haar. Die paar keer dat hulle al gaan dans het, was dit altyd op die maat van rustige, dromerige musiek. Wanneer iets van dié aard gespeel is, het hulle gesit en toekyk hoe die ander mense spektakels van hulself maak. En nou … Sy kan kwalik haar oë glo!
Sy staan nog doodstil toe haar ma by haar verbyskuur en met ’n besliste beweging die platespeler se klank afskakel. Daar is kwalik bedekte kommer in haar oë toe sy omdraai en haar blik na die stil, strak gestalte in die deur gaan.
Dis eers toe die musiek skielik ophou dat die ander twee daarvan bewus word dat hulle nie meer alleen is nie, en Paula val uitasem op die rusbank neer, glad nie selfbewus nie. Dis Eugene wat skielik sy glimlag verloor, selfbewus ’n sakdoek uithaal en oor sy voorkop vee. Dan stap hy vinnig nader, buk en soen die stil, stram lippe.
“Julle is gou terug.”
Te gou, flits dit deur haar, maar sy antwoord: “Ons het net ná die begrafnis gery.”
“O, ja.” Hy sluk, lyk beslis ietwat skaam ook. “Het … het alles goed afgeloop?”
“Ja, dankie.”
“Hallo, sus. Middag, Mams, Paps.” Paula kyk hulle belangstellend aan. “Wat sê die testament?”
“Paula!” Haar ma kyk haar openlik ontevrede aan. Sy weet hierdie dogter van haar is nie werklik swak van inbors nie, maar onnadenkend, omdat dit nog altyd met haar net goed gegaan het. Maar soms …
“Ag, Mams, wat is nou daarmee verkeerd om te vra? Die ou siel is dood en sy het geswem in die geld. Dis maar net menslik om te vra …”
“Paula, ek hou nie van die manier waarop jy van jou oorlede tante praat nie!” sê Kerneels Prinsloo ook streng, bewus daarvan dat daar ’n onverklaarbare spanning in die lug is.
“Ag, Paps, jy weet tog ek bedoel dit nie neerhalend of so nie. Maar die ou mens het nooit veel ooghare vir my gehad nie en die gevoel was wedersyds. Dit het altyd gelyk asof sy my vreeslik verkwalik oor iets – waaroor, sal ek nie kan sê nie. Ek het haar nooit iets aangedoen sover ek kan onthou nie. Nou toe. Wie erf wat?”
Mara Prinsloo sug. Wel, sy kan dit net sowel nou hoor. “Petra is haar enigste erfgenaam.”
“Wat!” Die oë draai groot en rond na haar tweelingsuster. “Jy was altyd haar witbroodjie, maar ek het darem gedink …” Die skouers word traak-my-nieagtig opgetrek: “Ek is nie regtig verbaas nie. Ek het dit vermoed.” Sy lag hardop, haar oë skertsend. “Mag, Eugene, ek wonder of jy weet met hoe ’n ryk vrou jy gaan trou. Geluk, ou maat! Dis min mans wat só in die botter val!”
“Paula!” Mara kan haar skok en ontevredenheid nie verberg nie. “Jy is nou vulgêr, om die minste daarvan te sê!”
“Wat waar is, is waar, Mams.”
“Dis nou genoeg, Paula!” klink haar pa se streng stem op.
Haar onderlip pruil ontevrede, maar sy swyg.
Dis Petra wat die ietwat ongemaklike stiltetjie verbreek. “Julle moet my asseblief verskoon,” sê sy sag. “Ek voel moeg. Ek het pas twee ure gelede voor ’n oop graf gestaan en …”
Hulle kan die snik in haar stem hoor toe sy vinnig omdraai en die gang af verdwyn, en Eugene laat verskonend met ’n ontwykende blik hoor: “Ek … ek sal ook nou eers moet gaan. O ja, ek wil ook my opregte meegevoel aan u en mevrou oordra.”
Kerneels knik en kyk Eugene agterna toe hy die huis verlaat. Vlugtig ontmoet sy blik dié van sy vrou en keer dan terug na sy ander dogter, sy stem ontdaan van die gewone warmte waarmee hy sy kinders altyd aanspreek.
“Hoe het dit gebeur dat jy en Petra se vriend rinkink terwyl ons ander begrafnis hou?”
Iets in haar pa se stem waarsku die meisie op die rusbank dat sy nie in haar pa se goeie boekies is nie, maar sy glimlag onbesorg, wetend dat sy dit nog altyd in die verlede reggekry het om die bordjies te verhang.
“Paps, u is nou onredelik. Wat het ek en Eugene gesondig? Hy het hier verbygery, gesien die huis is oop, gedink julle is miskien al terug van die begrafnis en aangekom. Toe tref hy mý hier aan. Ons het ontmoet, begin gesels en …” Sy glimlag breër. “Slaan my dood, ek het geen benul hoe dit gebeur het dat ons begin dans het nie! Ek dink ons het, onder meer, oor musiek gesels en toe het ek my jongste plaat gespeel wat ek saamgebring het, en toe … wel, dit het net vanself so gebeur dat ek hom wys hoe ’n mens dit dans en dis hoe … julle ons só hier aangetref het. Daar was geen kwade bedoelings, nog minder dat ons geen respek vir tant Petronella se afsterwe het nie. Dit het net … gebeur!”
Kerneels sug en sy vrou neem oor. “Ai, my kind, ons weet jy het niks kwaads bedoel nie, maar ek wens jy wil soms net ’n bietjie verder dink. Daar was darem dood in die familie en … Eugene is jou suster se vriend. Haar spesiale vriend.”
Paula gooi haar hande in die lug. “O, goed. Ek is jammer. Jammer oor die rinkinkery, soos Paps dit noem. Maar wat moes ek met Eugene doen? Moes ek hom wegjaag toe hy aan die voordeur klop?”
Met diepe kommer in die moederhart sien Mara haar dogter opspring en uitstap, en haar blik volg die pragtig geboude lyfie deur die sitkamervenster toe Paula na haar rooi motortjie hardloop en wegry. Sy sug diep. Dis voorwaar nie maklik om die ma van Paula en Petra te wees nie.
Soos so dikwels in die verlede, besef sy dat sy teen onregverdigheid sal moet waak. Deur die een te beskerm, kan sy so maklik die ander een te na kom. Maar dis so moeilik om altyd te weet wat die regte optrede is, die regte woorde – hoe om die een te beskerm sonder om die ander een seer te maak. Sy weet Paula was net vriendelik teenoor Eugene. Haar gemaklike spontaneïteit is een van haar aantreklikste eienskappe. Natuurlik het sy nie enige bybedoelings gehad toe sy haar suster se vriend die allerjongste danspassies geleer het nie. Paula het meer kêrels as wat sy op haar vingers kan tel. En tog …
Sy weet Paula voel ook nou seergemaak soos Petra op hierdie oomblik in haar kamer. Wat doen ’n ma in so ’n situasie? Paula kom juis deesdae heelwat minder huis toe. Om die waarheid te sê, sy was baie lank laas hier. Sy moet versigtig wees om dié kind van haar nie vir altyd van die ouerhuis te vervreem deur Petra se belange te beskerm nie. Want Paula – dié mooi kind van haar – gaan haar ouers in die toekoms nog baie nodig kry … miskien nodiger as Petra. Die pad van ’n mooi meisie is vol duwweltjies en slaggate – en dan moet haar kind die pad terug huis toe ken en met vrymoedigheid hierheen haar toevlug kan neem.
En Petra? Hierdie goeie, liewe, stil, onaantreklike dogter van haar? Daar is pyn in Mara se hart. Gaan haar lewe dieselfde eensame paadjie volg as dié van haar tante wat haar ’n klomp geld nagelaat het om te probeer vergoed vir die baie ander dinge in die lewe wat sy nie gaan kry nie? Gaan Petra ’n tweede Petronella word?
Daar is mans wat verby die uiterlike kyk. Sy glo dit. Maar is Eugene Minnaar een van hulle? Sy draai die gang in, en gaan staan voor ’n deur. Ter wille van Petra móét sy dit glo, moet sy bid dat dit so is.
Dis
