“My kop.”
Hester gooi water in die lampetkom, maak Caroline se waslap nat en gee dit vir haar aan. “Hou jou kop koel.”
“Dis die einde.”
“Dis die begin.”
“Wag tot ek jou van my nagmerries vertel.”
“Steur jou nie aan sulke drome nie.”
“Ek sien oorlede Daniëltjie – helder oordag.”
Hester vat die waslap, vou dit tot dit smal genoeg is en sit dit op Caroline se voorkop. “Vergeet van Daniëltjie. Hy sal weggaan sodra die kleintjie gebore is. Rus nou, ek sal Siena stuur met jou tee.”
“Net water, asseblief.”
Voor sy loop, maak Hester seker dat die silwertafelklokkie binne Caroline se bereik is. “Lui hard as jy ons nodig kry.”
Willem voel die trots in sy borskas opborrel. Jan Adriaan kan sy oë nie van Baron afneem nie.
“Waar kom jy aan hom?”
“Direk uit Holstein in Duitsland ingevoer.”
“Wanneer?”
“So … jaar en drie maande gelede. Julle kom mos nie kuier nie.”
“Dit was ’n besige jaar. Hoeveel het dié een jou uit die sak gejaag?”
Willem kyk na Danko wat die leiband vashou, sy gesig uitdrukkingloos. Hy sal nie die bedrag voor die stalkneg uitlap nie, Danko is slim genoeg om sulke inligting tot sy eie voordeel te gebruik.
“Dit was ’n waagstuk, maar dit het my naam as een van die voorste telers gevestig.”
“Hy’t seker ’n ellelange bloedlyn?”
“Ja, die oorspronklike Holsteiners gaan so ver terug as die dertiende eeu. Dit het hulle honderde jare geneem om die ras te verfyn.” Willem vryf met sy hand oor die lang nek, die hoë skof, die mooi gevormde skouers en langs die reguit rug af. Die dier trap rond en skud sy maanhare. “Bedaar, Baron, bedaar.”
“Wat noem jy hom?”
“Baron. Sy stamboeknaam is Baron von Brandes IV.”
“Baron von Brandes IV uit Holstein in Duitsland op Mispa in die Karoo?”
“Ek sal hom nie tussen my wilde perde loslaat nie, as dit is wat jy bedoel?”
“Jy’t vir hom ’n merrie uit die adelstand gekies – soos ek jou ken.”
“Prinses Hermina Elbertina.”
“Een van jou Frieslanders?”
“Haar vullens vaar goed op die Kaapse Turf en sy’s weer dragtig.”
“Ek hoor by van my Londense vriende die Turf is ’n klug teen die Ascot.”
“Gee kans, die Kaap kom by en Port Elizabeth is nie ver agter nie.”
“Dink jy regtig perdewedrenne gaan in ons land ook posvat?”
“Mense wil geld maak. Buitendien, ek verkoop nie net renperde nie. Mispa se stoeterye het ’n goeie naam, ons Boerperde haal hoë pryse.”
“Ons?”
“Ek en my seuns.”
Jan Adriaan maak ’n keelgeluid. “Jy en jou seuns? Klein-Willem is skaars sewe.”
“Oor vyf jaar is hy twaalf en Daniël negentien. Teen daardie tyd sal hulle kan kies of hulle in skaapboerdery of in renperde belangstel. Ons gaan aan die voorpunt wees, hou ons dop en vergeet nie vir Hercules en George nie.”
“Jy dink ver in die toekoms.”
“Tyd vlieg. Danko, vat vir Baron in.”
Danko, wat die heeltyd geduldig Baron se halter staan en vashou het, draai die reusedier terug na sy stal. Jan Adriaan vis in sy baadjiesak en haal ’n blikkie sigarette uit. Hy maak dit oop en bied een aan.
“Dankie, ek hou by my pyp.”
“Nes jy wil.” Jan Adriaan trek ’n vuurhoutjie en maak sy sigaret brand.
Willem voel in sy sak na sy rookgoed, maar los dit eers. Hy en Neels kan netnou saam aansteek. “Kom ons staan huis se kant toe. Swaer Neels is seker klaar met aftuig.”
“Kan nie verstaan hoekom hy dit nie aan jou knegte oorlaat nie.”
“Hy hou daarvan om toesig te hou en ek gun hom dit.”
“Nes jy.”
“Jy ook.”
Jan Adriaan gee ’n keellaggie. “Ek hoor jou.”
Willem glimlag. Alles is wel. Dié keer heers die gees van Kersfees dalk van begin tot einde en verseker gemoedelikheid, broederliefde én wedersydse respek. Om hom te beïndruk, lei hy Jan Adriaan met ’n ompad langs die buitegeboue verby. Die mure is pas afgewit en alles vertoon vooruitstrewend. In die smidswinkel is Danster en sy helpers aan die werk. Hulle groet beleefd.
“Jy’s bevoorreg om die Oliphants in jou diens te hê, ek sukkel met werkers,” sê Jan Adriaan.
“Ek gee vir hulle ’n heenkome.”
“Watter heenkome? Hulle was mos maar altyd hier op Mispa.”
Willem antwoord nie. Hy het te gou gerus geraak. Sy broer volg sy ou taktiek, hy wil hom uitlok om weer sy erfporsie te probeer regverdig.
Dit veroorsaak onnodige stremming en hy loop vinniger, maar Jan Adriaan hou by.
“Het Neels al jou stoethings bewonder?” vra hy.
“Ons het hom in Port Elizabeth gaan haal – ek en Neels.”
“So, julle boer nou saam?”
“Ons help mekaar. Ek het vanjaar twee merinoramme by hom gekoop. Dieselfde span wat by hom skeer, skeer by my ook. In droogtetyd koop ek voer by hom. Hy mors nie met die rivier nie, hy boer vooruit en daarvoor het ek respek.”
“Ek skat so – hy lewer gereeld vars groente in Kimberley.”
Willem is verbaas. Jan Adriaan en Neels is verlangs aangetrou, maar nie vriende nie.“Kuier julle?”
“Ons groet op straat. Sy naam staan op sy wa – Erasmus-tuine – al is sy plaas se naam Doringfontein.”
“Die tuine is mos eintlik Hester se afdeling.”
“Kwaai vrou, daai een.”
“Sy
