dat die maan statig in die spieël se verblinding
die vaart is wat ons poësie noem
maar, leser, jy wat ingeskeep is
is die enigste gedig
die enigste oopgaanontdekking
en ek skryf net vir jou
ek skryf net vir jou dig bedagte
versinsels van hoe ek jou verlyf
en ervaar met die versugting om
aan boord geneem te word
dis seker jou straf
om nie teen die prikkels van milde tugtiging te skop nie
sodat jy ligter voel
en soms aan my dink
hoe nader woordsog kom
aan die wegsink van skyn
en dalk ’n glasie rooiwyn skink?
jy wéét tog ek dors daarna
om die heerlike vog van jou hemelnessie te drink
en dan jou tepeltjies blink
te vryf tussen voorvinger en duim
tot stuiwers om die beurs te styf
en na die hemelse ruim gesleeptou te word
met jou daar te saamsaam
tot in lendeverstrengelde lengte van dae
en ons nagte
wat rym met nagte?
ek verbeel my geslagte het so gedroom
in die sagte skedes en skagte van jou lyf
ek versteek my in die gedagte
aan die sterbevonkte wagte
en kwartiere van ons wakkerslaap
die magte wat ons loslaat
wanneer ons dit die minste verwag
soos ’n drag voëls in die takelwerk
opskrik van die glans in die water
as jy ragfyn die asemstilte oor ’n ander boeg
gooi om te kom
en die vreugdevlae wat jy my dan bring
voor jy wegvaar met gestrykte seile
om te verdwyn
o lieflike koninginneboot
die diep spieël van see in
die veerboot
die Coumba Castel kom laai al om die uur
bokke met klokke en dik stemme af –
oor drie dae is die massa-offering
van diere, dié wat in die plek
van die eersgeborenes geslag word
veertig dae na die einde
van ’n maand se vas –
die bloed sal nog warm wegsypel
in slootjies in die sand –
maar intussen hang hulle peesters
lank en pienk en viriel uit die harigheid
tussen die bene
vroegoggend met die eerste oorvaart
verskeep die Coumba Castel
die toegelakende lyke van hulle
wat in die nag gesterf het
na die vasteland waar die laasgestorwenes
in vlak grafte weggelê verword
om vir ewig te vas
intussen van land na die eiland se kaai
en terug wanneer die dag in lig baai
bring die Coumba Castel jong meisies
met donker borste en trosse ingerygde krale
waaroor eindeloos gekibbel word
om die ure om te kry
raad vir die jagter
’n knop in die broek is beter
as ’n knyp in die keel
of ’n klip in die sakdoek
en sou jy voël gaan soek
in die bos waar dit lig steel
om aan die donkerte te knoop
is die kluit in die riet
beter as die klop in die krop
of ’n knoopsel vloeke in die niet
die digter en die gedig: ’n ghazal
die lewe was lank bysaak:
ek kon met die heuning boer
wanneer die gedig ryp was
’n sluier oor my kop vou
en bewierook om die woedende woorde
weg te hou soos ’n weduvrou
in rou die vloeiende goud gleuwende
uit stanzas teen die lig laat gloei
maar nou is die korf leeg geroof
met slegs miere wat nog ’n saak probeer pleister
waarom so droewig, Byeboer? om te bou
aan lewe asof daar ’n lewe sou wees
vir die onthou
is immers ’n bevrugting van die verlede?
(die digter en die gedig)
jy vra of
