goewerneursvrou kyk haar ontsteld aan. “Maar julle is tog seker nie regtig ernstig nie! Francis, jy moet dit verbied! Waar het jy gehoor van ’n dame wat teen ’n man veg? Dis … ongehoord en … barbaars!”
Maar haar man glimlag net effens. Vir geen oomblik neem hy hierdie uitdaging ernstig op nie, al het René gelyk asof hy ’n hele regiment manalleen kon stormloop toe hy hier uit is. Maar hy gaan nie sy neus hierin steek nie. Albei dra skuld dat hierdie situasie so handuit geruk het, en hulle moet self sorg dat die lug weer gesuiwer word. Aan die ander kant, dit sal hierdie vurige Franse mam’selle geen kwaad doen om ’n slag goed op haar plek gesit te word nie. Om darem ’n man – en dit nogal René de Louvois! – voor almal deur die gesig te klap … Nee, hy voel geneig om met sy jong vriend saam te stem. Lille Jacquard het vanaand ’n bietjie te ver gegaan.
Lille word moeg vir die geterg, hoewel goedig bedoel, van die ander jong mans wat almal gretig aanbied om as haar sekondante op te tree, want almal beskou dit as die grap van die jaar. Daarom glip sy net voordat die slawe-orkes die laaste dans speel by die dubbeldeure uit en gaan skep ’n bietjie asem in die pragtige roostuin van die Kasteel.
Vroeër in die aand was sy vol bravade, maar dit is besig om baie vinnig te taan. Dit is nie haar geaardheid om haar selfbeheersing só te verloor nie. Maar dis hierdie lang maande van spanning en kommer wat haar so onverantwoordelik laat optree het. Al die skuld lê darem ook nie net by haar nie, probeer sy haarself verskoon. Hy was openlik beledigend. Hy het haar doelbewus uit die staanspoor getart.
En natuurlik het sy die uitdaging nie regtig ernstig bedoel nie! En natuurlik weet almal dat dit maar net ’n soort toneelspelery was. Vir almal is dit die grootste grap. Maar het René de Louvois dit as ’n grap beskou? Sy twyfel. Daar is bedenkinge in haar hart. Sy sien nou nog die wit, woedende gesig voor haar en sy voel haar asem in haar keel vastrek. Maar hy sal, wanneer hy eers afgekoel het, tog besef dat dit net ’n klug was, dat sy nie werklik ernstig was nie.
Maar sal hy? Hy lyk nie vir haar na ’n man wat so iets sommer as ’n grap sal afmaak nie, en sy twyfel of hy die humorsin het om ook die snaakse kant in te sien. Vir hom was dit beslis nie snaaks om deur haar voor al die mense geklap te word nie. Wat as hy haar by die uitdaging hou en haar dwing om teen hom te veg?
“Lille!”
Sy swaai verskrik om toe sy die stem agter haar hoor, en sien dan ’n skaduwee van agter ’n struik te voorskyn tree.
“Louis!” Die eerste keer in ’n baie lang tyd is sy bly om Louis Paquin te sien. “O, Louis, ek is in ’n vreeslike gemors!”
“Dit weet ek.” Sy stem klink baie ontevrede. “Was jy van jou verstand af? Wil jy dood wees voordat jy geërf het?”
Haar vreugde verdwyn net so vinnig. Louis Paquin het net een ding waarom sy lewe draai: haar erfenis. Hy is nie bekommerd dat sy môre miskien sal sterf nie. Hy is net bekommerd oor die erfenis wat dan verlore sal wees.
“Hoe weet jy daarvan? En waar kom jy so skielik vandaan?”
“Ek het jou die hele aand deur die vensters dopgehou. Jy het jou aand terdeë geniet, nie waar nie?”
As dit opregte jaloesie was, sou sy nie omgegee het nie, maar sy weet dit gaan net om die halsbandjie, en nie om die hondjie nie.
“Sover ek weet, het ek my gedra.”
“Ja – totdat jy daardie kastige edelman deur die gesig geklap het.”
Sy beteuel haar humeur. Sy het dit reeds een keer vanaand verloor – met ernstige gevolge – en Louis is nou die enigste een tot wie sy haar kan wend. Sy ken niemand so goed aan die Kaap nie.
“Louis, asseblief, sal jy nie daardie man gaan spreek en hom sê … Hy kon die uitdaging tog nie ernstig opgeneem het nie!”
“Daar bestaan nie so iets dat ek met die man kan gaan praat nie. Hy sal dan onmiddellik wil weet wat ek met jou te doen het.”
“Maar wat gaan ek doen as die koets my môreoggend hier kom haal?” wil sy nou regtig ontsteld weet.
Hy is eers ’n oomblik stil, en sê dan kortaf: “Los dit vir my. Al kom die koets jou haal, gaan jy net nie saam nie. Ek sal aan iets dink. Het jy toe al vasgestel waar Philippe Bidault te kry is?”
Sy byt haar onderlip vas. Die man wat sy vanaand geklap het, is die enigste een volgens die goewerneur wat haar miskien op Bidault se spoor kon sit. Pleks sy liewer dít by hom probeer uitvis het, en haar hande van hom afgehou het.
“Nee.”
“Luister, ek is nie van plan om die res van my lewe hier te sit en wag nie. Jy sorg dat jy vasstel waar daardie man is. En in die toekoms …” Sy gesig is glad nie aantreklik nie. “In die toekoms hou jy jou op verbeel jy is onaantasbaar. Jy, my liewe Lille, is net ’n arm Franse meisie. Vergeet van jou danige agtergrond en daardie erfenis wat jy miskien sal kry, en gedra jou!” Sonder om nag te sê, swaai hy om en verdwyn die volgende oomblik, en toe Lille Jacquard na binne stap, beweeg ’n tweede skaduwee van agter ’n roosstruik uit en verdwyn vinnig oor die Kasteelmuur op die spoor van die eerste.
Ten spyte van die laat uur is graaf René, soos hy hier aan die Kaap bekend staan, nog wakker en ten volle in sy deftige partytjiedrag geklee toe hy besoek ontvang.
Hy is besig om ’n swaard in sy hand te swaai en te poets, die oop kas voor hom vol swaarde van allerhande groottes en patrone wat ’n versamelaar groen van jaloesie sou maak, toe Léon binnestap.
Laasgenoemde staan eers ’n oomblik onseker in die deur, sy oë ongelowig gerek. Soos baie ander het hy ook die petalje vanaand in die balsaal van die Kasteel aanskou, want soos aan hom opgedra, het hy Louis Paquin getrou gevolg. Hy het ’n entjie agter Louis Paquin in die tuin geskuil en deur die lang, lae vensters ’n goeie blik op die binnekant van die balsaal gehad. Hy het die ander man duidelik agter die donker struik waar hy geskuil het, hoor vloek toe Lille Jacquard die graaf met die plathand geklap het.
Tot voordat hy nou hier ingestap het, was hy teen wil en dank diep geamuseer oor die hele voorval. René de Louvois se gesig was ’n prentjie! Maar een blik na die swiepende swaardarm en die strak, stywe gesig daarbo vertel hom dat die graaf beslis niks amusants daarin gesien het nie.
Ysige oë kyk na hom op. “Ja?”
Léon trek sy gesig op ’n sedige plooi en vertel wat hy gesien het. Dan, asof hy homself nie kan keer nie, vra hy aarselend: “U gaan tog seker nie regtig … ek bedoel … sy is ’n vrou … ’n Man veg nie teen ’n vrou nie …”
Die gesig voor hom lê hom gou die swye op. Die woorde word afgebyt asof dit giftig is: “’n Vrou wat aan ’n man klap, is nie werd om soos ’n dame behandel te word nie. Wat ek eintlik moes gedoen het … ek moes haar daar en dan twee taai klappe teruggegee het!” Hy gooi twee swaarde voor Léon op die tafel neer. “Kyk dat hulle honderd persent in orde is vir môreoggend. Sy het die swaard gekies. Sy sal dit kry!”
Léon kan sy ontsteltenis nie langer verberg nie. “Gaan u haar regtig …?”
’n Harde glimlaggie breek oor die wit lippe. “Sy het mý regtig geklap, het sy nie?”
“Maar Louis Paquin sal tussenbeide tree! Hy gaan iets doen!”
“Dis presies wat ek hoop sal gebeur, my liewe Léon. Dis tyd dat Lille Jacquard die les van haar lewe geleer word. En dis ook tyd dat daardie jakkals
