val. Vaag hoor sy ook die koetsier se ontstelde uitroep en dan word alles swart voor haar.
Die twee mans kyk mekaar ’n oomblik verslae aan. Dan wil Léon wegspring, maar die graaf skud sy kop.
“Hy is lankal weg. Ons weet in elk geval wie dit is. Kom help my liewer dat ons haar in die koets kry.”
“Is sy …?”
Baie versigtig tel graaf René die ineengekrimpte bondeltjie in sy arms op en die mou van die wit syhemp verkleur dadelik onrusbarend rooi.
“Nee, maar hoe ernstig dit is … Die vuilgoed! Dit was natuurlik vir my bedoel en toe skiet hy haar raak net toe ek haar omswaai.” Baie versigtig lê hy haar op die koetsbank neer en beveel kortaf, sy oë stip op die wasbleek gesiggie en die toe oë gerig: “Ry na my huis toe.”
’n Uur later loop die goewerneur se persoonlike geneesheer die slaapkamer binne terwyl die graaf en die goewerneur buite wag.
’n Ruk later verskyn die geneesheer weer en skud sy kop op die angstige vraag in die oë wat dadelik na hom draai.
“Ek is nie seker hoeveel skade die koeël aangerig het nie. Die tyd sal ons moet leer. Intussen sal ek nie aanraai dat sy vervoer word nie. Ek sou verkies dat sy net hier bly.”
“Natuurlik bly sy net hier. Dankie, mijnheer. Sal u haar gereeld kom ondersoek?”
“Ja, natuurlik.”
Sy Eksellensie loop nie draaie nie.
“Jy begryp natuurlik, René, dat hierdie ding lelike gevolge kan hê as mam’selle Jacquard sterf, nie waar nie? Almal aan die Kaap weet van die danige tweegeveg wat vanoggend sou plaasvind tussen julle twee, en die feit dat sy daardie selfde oggend ’n koeël in die rug kry, stel jou nie in ’n goeie lig nie. Dit was net jy en Léon wat ooggetuies was van wat werklik gebeur het. Ek aanvaar jou woord volkome, maar ek is ook gebind, soos jy seker verstaan. As Lille Jacquard sterf, sal ek geen ander keuse hê as om jou weens moord in hegtenis te neem nie.”
Hy kyk skuins na die grimmige gesig. “Trouens, al herstel sy ook, durf ek hierdie saak nie sommer net so laat verbygaan nie. Ek is verplig om ondersoek te laat instel hoe die ongeluk gebeur het. Ons probeer ’n beskawing hier vestig.”
Toe graaf René ’n oomblik later die slaapkamer binnestap, aarsel hy en kyk af op die eteriese wit gelaat teen die kussing, die swart hare soos ’n sluier oor haar skouers. Sonder ’n woord draai hy weer op sy hakke om en stap na sy studeerkamer waar ’n bekommerde Léon hom inwag. Hy begryp ook heel goed wat die dag se gebeure vir sy meester kan inhou as Lille Jacquard sterf.
“Ek sal hom gaan soek, m’sieur. Ek sal die vuilgoed aan sy nek hierheen sleep en hom dwing om te erken …”
Graaf René beduie met sy hand. “Dit sal nie so maklik gaan nie. Louis Paquin is ’n aartsskelm. Ek dink nie jy sal hom nou nog aan die Kaap kry nie. Ek dink hy het daar en dan spore gemaak die binneland in.”
“Dan gaan soek ek hom daar,” antwoord die lojale Léon driftig, maar weer skud graaf René sy kop.
“Ons sal hom wel kry, Léon. Die een of ander dag sal ek hom kry.” Dis ’n baie besliste stem wat praat. “Op die oomblik moet ons egter eers wag dat mam’selle Jacquard buite gevaar is. Dan sal ek hom self gaan soek.”
“En as sy … sterf?” Léon is amper te bang om die woord hardop te uiter.
’n Grimmige trek verskyn om die mond. “Sy mag net nie sterf nie, Léon. Dis al.”
Daardie nag word Lille die eerste keer weer bewus van die werklikheid om haar. Dit voel asof sy in ’n bad van pyn lê en sy kreun saggies. Dadelik kom die man wat so stil langs die bed gesit en waak het in beweging.
“Lille, dis René. Hoe voel jy?”
“René?” Die donker oë, nou mat, sukkel oop en sy kyk verward op in die gesig bokant haar.
Hy probeer glimlag. “Ja. Onthou jy my nie? Ek is graaf René de Louvois. Ons twee sou ’n tweegeveg hê …”
Skielik onthou sy en meteens huiwer ’n pyndeurdrenkte glimlaggie om haar mond. “O ja! Ek onthou. Ek moes jou met ’n pistool dwing.” Haar gesig verstrak. “Wat het gebeur?”
“Kan jy nie onthou nie?”
“Nee, ek … Alles is vaag en dof. O, die pyn …”
“Jy is per ongeluk getref. Maar moenie verder praat nie. Rus. Moenie jou vermoei nie.”
Die donker oë lê en kyk na hom, en skielik sê sy: “Ek is jammer. Dis my skuld dat al hierdie dinge gebeur het …”
Sy gesig raak stywer, maar sy stem klink vriendelik toe hy gerusstellend laat hoor: “Ons praat later. Moet jou nou oor niks bekommer nie. Het jy baie pyn?”
“Ja, my rug … As ek net ’n bietjie meer regop kan kom. Die wond brand soos vuur.”
“Wag, ek help jou.” Baie versigtig lig hy haar bolyf op en laat haar dan teen hom leun. “Beter?”
“Ja, dankie, maar jy kan nie die hele nag so sit nie …”
“Natuurlik kan ek.” Sy arms hou haar baie versigtig vas en hy druk haar kop teen sy bors plat. “Probeer nou ’n bietjie slaap.”
Sy sluit haar oë gehoorsaam en ontspan ten volle teen hom. Haar verstand sing. Sy kan nie onthou wat presies gebeur het nie, en nog minder kan sy verstaan hoe dit is dat sy op hierdie oomblik in ’n vreemde kamer op die bors van die man wat sy sedert hul eerste ontmoeting nie kon verdra nie, lê en skielik nie meer so vreeslik alleen en bang voel nie. Selfs die pyn is meteens stiller. Wat meer is, sy herken kwalik die man wat nou so besorg oor haar waak. Dis amper asof hy ’n algehele metamorfose ondergaan het. Maar sy probeer nie hierdie dinge uitredeneer nie. Onder haar wang is sy diep, rustige asemhaling, en onder die palm van haar hand kan sy die reëlmatige, sterk klop van sy hart voel – en om ’n onverklaarbare rede is sy dankbaar dat dit René de Louvois is wat haar so vashou en nie Louis Paquin nie.
Sy is onbewus daarvan dat René de Louvois se oë hard voor hom uitstaar en dat daar selfs ’n wrede trek om sy lippe is.
In die dae wat volg, ondervind Lille baie pyn, en hoewel die geneesheer van die goewerneur sy bes doen om met die skamele middele tot sy beskikking dit so draaglik moontlik te maak, is dit die heer van die huis wat die vermoë besit om, sodra hy sy verskyning in die kamerdeur maak, die vretende, kloppende pyn in haar rug draaglik te maak. Dikwels is dit bloot sy teenwoordigheid in die vertrek, die aanraking van sy lang, bruin vingers op haar hand of pols, of saans die stut van sy bors wat haar deur hierdie krisistyd help.
Sy leer in hierdie dae om die bekende, vaste voetstap bo ander te eien en daar is ’n dapper glimlaggie om haar mond wanneer hy dan in die deur verskyn.
Die dag nadat sy daardie eerste aand op sy bors aan die slaap geraak en in die vroeë oggendure ontdek het dat hy nog steeds as stut vir haar dien, was hulle bloot nog beleefde vreemdelinge vir mekaar. Maar ’n mens kan nie die hele nag in iemand se arms slaap en vreemdelinge bly nie.
Sy het haar daardie oggend uit sy arms losgemaak en skuldig in die lig van die kers na hom opgekyk.
“Ek
