Suster Leanie se groot hart
Naretha Franken
Hartklop
Vir suster Jolita Leeuwner, my jonger sussie.
Dankie, Lita, dat jy altyd geduldig help met die
mediese terme en feite.
1
Leanie loer met skrefiesoë na die gewerskaf in die hoek van die parkie en glimlag lomerig. Die koelteboom wat oor die bankie uittroon, help om die Januarie-hitte van die Boland draagliker te maak. Kersfees en Nuwejaar saam met Henk se familie op Hermanus het haar goed gedoen, maar hierdie afgelope twee weke terug by Worcester Med Hospitaal was nogal besig. Die stilte hier in die parkie is heerlik – net wat sy nodig het voordat sy weer vannag aan diens is.
Toe haar kop eenkant toe kantel, ruk sy orent en neem ’n sluk van die koeldrank wat al amper vergete langs haar op die bankie staan.
Die twee in die hoek van die park trek weer haar aandag. Isak en Dora het net vlugtig opgekyk en breed geglimlag toe sy vroeër by die parkie aangekom en vir hulle gewaai het. Hulle is druk besig met een of ander pakkery. Dora haal klere uit ’n sak, vou dit netjies op, sit dit terug en begin die hele proses dan van voor af. Wel, tyd het hulle seker baie. Vir hulle onthalwe is sy bly dat die koue maande verby is. Hoeveel aande gedurende verlede jaar se winter het sy nie lê en rondrol wanneer die reën teen haar ruit geraas het en gewonder waar die hawelose paartjie hulle bevind nie. Nou steek die son hulle seker bedags, maar minstens is daar genoeg koeltebome op Worcester.
Sy wonder of hulle nog die komberse het wat sy vir hulle gegee het? Die polisie kan soms onnodig wreed wees, vat sommer die boemelaars se karige besittings af om wie weet wat mee te gaan maak. Hulle doen niemand mos skade nie. Meestal is hulle maar daar in hul hoekie besig, en dit lyk asof die mense van die omgewing hulle op ’n manier al aanvaar het. Waar hulle slaap, weet sy nie. Eintlik wil sy ook liewer nie weet nie. Wat sy nie weet nie, kan haar ten minste nie laat wakker lê nie.
Hulle was so bly oor die komberse, sy kry sommer weer ’n knop in haar keel as sy daaraan dink. Nadat sy daardie nag amper nie kon slaap nie omdat haar voete te koud was, het sy die volgende oggend opgestaan en vir hulle elkeen ’n kombers gaan koop.
’n Derde kombers het sy by Isak en Dora gelos, seker dat hulle dit, soos sy gevra het, vir hulle ander hawelose vriend sou gee. Die lang, skraal oom met die woeste baard het sy nog nie weer gesien sedert sy van haar vakansie af teruggekom het nie. Afgesien daarvan dat hy so nou en dan met Isak en Dora gesels, hou hy hom baie eenkant. Wat noem hulle hom nou weer?
Lu … as sy reg onthou.
Sy hoop als is nog oukei met hom. Arme mens. Om so oud en alleen deur die lewe te gaan, moet vreeslik wees. Henk en die klomp by die werk sal nou weer sê sy is behep met die bosslapers, maar sy kry hulle so jammer. En wat traak dit enigeen van die bevoorregtes in elk geval as sy met Isak en Dora gesels? Of as sy vir hulle iets by die winkel koop? Sy vervies haar sommer opnuut vir hulle. Dis háár tyd en geld en as sy iemand daarmee kan help, hoekom nie?
Sy gly weer bietjie af teen die bankie se rugleuning en skop haar bene lank voor haar uit. Hulle het lekker bruin op Hermanus gebrand. Die vakansie het haar weer hoop vir haar en Henk gegee. Te lank al voel dit asof hulle verhouding net ’n gewoonte geword het. Hulle was vir eens weer spontaan liefdevol saam. Dalk kan hulle nou uiteindelik ’n troudatum vasstel. Sy familie voel buitendien al soos haar eie.
Haar kop kantel weer en sy skuif regop teen die rugleuning van die bank. Haar skaduwee strek lank oor die gras langs die bankie uit. Die enigste geluid is die voëls se getjirp in die boomtakke bo haar. Die middag is amper so stil soos wat dit altyd op hulle Karooplaas is. Hoe verlang sy nie nou daarna nie? Veral na Jurgens. “Sus, ons het baie reën gehad, en die veld is nou pragtig groen,” het hy gesê toe sy hom op Kersdag gebel het. Maar sy sal nie binnekort vir Jurgens, Danelle en die twee buksies kan gaan kuier nie. Sy het al haar verlof gebruik vir die paar dae saam met Henk en sy familie op Hermanus.
Twee kleuters hardloop die park binne en versteur die stilte met hulle skril stemmetjies. Leanie loer deur skrefiesoë hoe hulle baklei oor dieselfde swaai totdat hul oppasser hulle uitmekaar maak en albei belet om op daardie spesifieke swaai te ry. Hulle stap skoorvoetend verder na die volgende ry swaaie om dan net weer in ’n argument betrokke te raak. Leanie glimlag lomerig.
Die selfoon in haar sak vibreer onverwags teen haar been en onmiddellik volg die gekraai van ’n hoenderhaan. Met die gesukkel om die selfoon uit haar sak te kry, stamp sy die halfgedrinkte blikkie koeldrank om en kyk vies hoe die inhoud oor haar voete en van haar pakkies loop.
Die gekraai hou op net voordat sy kan antwoord. Die groen letters op die skerm vertel haar dat dit Henk was wat haar gesoek het. Moet sy hom terugskakel of wag dat hy weer bel? Dan vang haar oog die tyd in die boonste hoek van die selfoonskerm.
Genade, is dit hoe laat dit is?
Oor minder as ’n uur moet sy al in teater wees en om als te kroon, begin die nuwe matrone, Elizna Truter, vandag werk. As Leanie laat is, gaan dit beslis nie ’n goeie eerste indruk skep nie.
Met die geskarrel om al haar pakkies eers droog te kry en toe bymekaar te vat, verloor sy ’n skoen en toe dié eers stewig aan haar voet sit, val daar weer ’n pakkie. Sy is uitasem gesukkel toe sy uiteindelik haar weg na die opening in die heining vind. Sy storm by die opening uit, vies vir haarself. Sy kan nie glo dat sy haar tyd so sit en verdraai het nie.
Die volgende oomblik voel dit asof sy tromp-op teen ’n muur vasloop. In stadige aksie sien sy hoe haar pakkies deur die lug trek, voel sy hoe sy sweef en dan, met ’n plofgeluid in haar ore, die grond tref. Dit duur ’n paar oomblikke om tot verhaal te kom. Sy maak haar oë stadig oop, sukkel om die gebukkende figuur bokant haar in fokus te kry, maar slaag eers daarin om te reageer toe die diep stem van iewers af vra of sy oukei is. Dan eers sien sy die hand wat na haar toe uitgehou word. Sy ignoreer dit, spring op en begin haar pakkies bymekaarmaak.
“Ek’s regtig jammer,” sê die diep stem weer hier langs haar.
Sy merk dat hy besig is om van haar goed wat uit die sakke geval het – sjampoe, opknapper, tandepasta en ander taamlik persoonlike inkopies van Clicks – bymekaar te maak en terug te prop in hul onderskeie sakke. Sy wil nog keer, maar toe sy weer sien, is als opgeraap.
Eers toe hy orent kom en die stowwerige pakkies na haar uithou, sien sy dat dit hy is: die boemelaar-oom oor wie sy oomblikke gelede gewonder het. Dis die eerste keer dat sy so naby hom is, en sy staan verskrik terug. Hy is baie langer as wat sy gedink het. Die blou oë bokant die woeste baard hou hare vir ’n oomblik gevange.
Toe gryp sy die pakkies en met ’n kortaf “dankie” drafstap sy weg.
Toe Leanie vroeg die volgende oggend haar deur by die koshuis wil oopsluit, gaan Maré s’n skuins oorkant hare oop. “Jy lyk pootuit,” sê haar vriendin simpatiek. “Moeilike nag gehad?”
Leanie kyk na Maré en blaas haar asem stadig uit. “Ja, ’n seuntjie is met ’n slegte klavikulêre breuk opgeneem, en ek moes bystaan met die operasie om dit met ’n plaatjie weer in posisie te kry.”
Maré trek ’n gesig. “Ouch, dis nooit lekker nie. Dit moes ’n baie slegte breuk gewees het as die sleutelbeen nie sommer self weer kan aangroei nie.”
Leanie skud haar kop. Donker slierte hare ontsnap uit die bolla wat sy werk toe dra en val voor haar oë. Sy stoot hulle ongeduldig weg. “Dis nie wat my
