lê daar juis ’n seuntjie wie se pa so onverantwoordelik was. “Kom ons vergeet daarvan. Het jy my by die koshuis gesoek?”
“E … nee.” Hy lyk effe verleë. “Ek het eerste hierheen gekom. Ek moes ’n paar van die werkers inbring vir hul mediese toetse – my pa wil vir hulle polisse uitneem. Maar ek wou jou kom soek om te vra of jy lus is vir middagete?”
“Ek’s nie eintlik honger nie, maar as jy wil, kan ek saam met jou gaan. Ek wil net eers hierdie pakkie afgee. Ek kan ook ongelukkig nie te lank kuier nie. Ek moet in die bed kom en rus kry voor ek weer aan diens gaan.”
“Gaan slaap liewer. Ek kan sien jy’s uitgeput. Ek kry sommer vir my ’n wegneemete êrens. Ek wou maar net vir jou die blomme gegee het. Wanneer is jy weer af?”
“Volgende Maandag en Dinsdag eers. Daar lê nog ’n lang week voor. Die nagdiens begin my nou onderkry.”
“Vir my ook. Maar jy weet hoe ek oor jou hospitaalwerk voel. Kom jy plaas toe wanneer jy weer vry is?”
“Weet nog nie. Ek is eintlik steeds op roep. Ek het tonne goed wat ek wil doen, en jy gaan tog ook nou besig raak met parstyd. As jy lus het, kan jy inkom dorp toe, dan skiet ek jou vir ’n movie en popcorn.”
“Ons kyk maar hoe dinge loop.”
“Het jy lus vir koffie? Jy kan gou saam met my by die koshuis kom drink. Ek gee net eers die pakkie af.”
Hy skud sy kop en soen haar op die voorkop. “Nee wat, dankie. Jy moet lekker slaap. Ek sien jou dan dalk volgende Maandag of Dinsdag. Dis nou natuurlik as jy nie te vaak is nie.”
Sy knik en groet net. Toe sy terugloop na die ingang voel sy hoe hy haar agterna kyk. Hy kry dit altyd reg om haar te laat skuldig voel oor die lang ure wat sy moet werk. Asof dit haar skuld is. Wel, hy moet maar dink en voel soos hy wil, sy is nie van plan om haar loopbaan te laat vaar nie. Plaas dat hy haar liewer ondersteun, maar nee, nou maak hy dinge net moeiliker.
“Sjoe, jy word darem bederf,” sê Hennie van agter die hospitaal se ontvangstoonbank. Hy blaai deur ’n koerant en skuif sy brilletjie reg. Sy glimlag net en loop verby.
Sy maak eers ’n draai by die vrouesaal om die blomme aan pasiënte uit te deel. Hulle dankbare glimlagte maak haar hart weer lig. Dit is egter niks in vergelyking met die opgewondenheid op klein Sammy se gesig toe hy die strokiesprente sien nie. Dis genoeg om haar tydelik van alles anders te laat vergeet.
Dis eers toe Leanie in haar kamer gaan lê om te slaap dat al die gedagtes weereens maal. Buite het die reën begin uitsak. Sy sukkel om aan die slaap te raak. Dit vreet aan haar dat sy en Henk hopeloos te veel vassit, sy bekommer haar oor waar Dora en Isak in die reën is en wonder wat van die boemelaar-oom met die blou oë geword het en of die pynpille darem verligting sal bring. En Sammy; sy hoop regtig dat sy ma oukei gaan wees …
Dit voel of sy skaars ingesluimer het toe haar alarm afgaan. Sy druk die geraas dood. Sy wil net nog so ’n rukkie insluimer …
Toe sy wakker skrik, besef sy dit was ’n groot fout om nog te slaap. Sy’s laat. Soos blits trek sy haar uniform aan en maak haar hare vas.
Sy is amper sopnat gereën toe sy die hospitaal se ingangsportaal bereik. Tyd om haar reënjas te soek wat sedert die winter weggepak is, was daar wragtig nie. Sy is net betyds om matrone Elizna Truter, Gousblom, soos Maré haar noem, uit die hyser te sien stap.
“A, dan het jy darem besluit om op te daag.” Gousblom se rooi lippies trek skeef. Haar groen oë – Leanie kan sweer dat dit groen kontaklense moet wees; geen mens se oë kan so groen wees nie – beweeg afkeurend op en af oor Leanie se sopnat postuur. “Jy’s suster Lourens, nie waar nie? Hulle soek jou in teater.”
Dan weet die matrone reeds wie sy is. Leanie kry die gevoel dat haar kritiese kyk oor meer as net nat klere gaan – die vrou som haar behoorlik op. Leanie knik. “Ek’s regtig jammer, matrone. Dit het nog nooit en sal ook nooit weer gebeur nie.”
“Dit beter ook nie. Dis jou eerste en laaste waarskuwing. Kry jouself droog en maak dat jy in teater kom.”
“Goed, matrone. Ek’s regtig jammer.”
Verpleegster Santie Adams wag haar met groot oë in toe sy gaan skrop. “Dankie tog, jy is hier. Matrone Truter het spesifiek kom vra om jou te sien en toe wou sy omtrent ’n koronêr skiet toe sy besef dat jy nie betyds is nie.”
Leanie frons. Hoekom sou Gousblom spesifiek na háár kom soek het? “Ek het haar in die voorportaal gekry. Bring gou vir my ’n handdoekie, asseblief, man. Ek moet my seker droog kry voordat ek die teater kan binnegaan.”
Santie is gou terug en help Leanie om haar respektabel te kry. “Dokter Cronjé het suster darem verdedig. Hy het vir matrone gesê dat suster nooit laat is nie. Ek sweer hy het ’n ogie op suster.”
Leanie lag. “Moenie laf wees nie. Ek dink jy het die kat aan die stert beet – is dit nie dalk op jóú wat hy ’n ogie het nie?” Sy het lankal só ’n vermoede en sy hoop sy is reg. Die lieftallige Santie en die aantreklike jong donkerkop-dokter sal ’n mooi paartjie maak.
Santie bloos. “Wie sal nou ooit na my kyk as hy vir suster kan kry? Ek is net bekommerd dat daai matrone nou ekstra naar met suster gaan wees. Ek scheme sy is lekker jaloers dat dokter suster se kant gevat het.”
“Nee wat. Hoekom sal sy jaloers wees? Sy ken my skaars.” Leanie kry seep en ’n naelborsel, stoot die kraan oop en begin skrop. Toe sy tevrede is, spoel sy die seep af en maak die kraan toe. Sy hou haar hande in die lug om hulle steriel te hou en wink met haar kop. “Kom, laat ons liewer in die teater kom voor ek regtig in die moeilikheid is.”
Sy stoot die swaaideur met haar heup oop. Santie gee vir haar ’n steriele handdoek aan, en help haar om steriele handskoene en ’n oorjurk aan te trek. Gelukkig het die ander verpleegster die pasiënt reeds met steriele groen lakens bedek. Die X-strale teen die bord wys die pasiënt se heupbeen. Dokter Marius Cronjé en die narkotiseur is reeds daar.
“Jammer dat ek laat is, dokter,” sê sy. “Dit sal nie weer gebeur nie.”
“Als reg, Leanie,” sê hy met ’n knipoog. “Dis geskeduleerde artroplastiek van die heup en ons is nog heeltemal op skedule.”
Leanie glimlag dankbaar. Sy stoot matrone Gousblom uit haar gedagtes en fokus op die heupvervanging.
Aan die einde van haar skof gaan maak sy weer by Sammy ’n draai. Hy is reeds wakker en blaai met die hand wat nie in ’n hangverband is nie deur die strokiesprenteboek wat sy vir hom gebring het.
“Dit is die beste stories, dankie, tannie.” Haar hart raak week om die glimlag op sy gesiggie te sien.
“Dis ’n groot plesier, Sammy.”
“Suster Lourens.”
Die skerp stem wat haar roep, laat Leanie byna wip van die skrik.
Matrone Truter staan in die saaldeur. “Kom spreek my in die gang, asseblief.”
Wat sou sy nou wil hê? Leanie kyk eers weer na Sammy wie se oë bang na haar terugstaar asof hy iets verkeerd gedoen het. Sy glimlag en vryf liefdevol oor sy deurmekaar hare. “Lekker lees, seuna.”
Hy glimlag dankbaar terug.
Sy
