lig loop. Die meeste van hulle is op die een of ander dwelm, spirits, wat ook al. Hulle lyk so onskuldig, maar hulle is –”
“Hy het die mooiste blou oë en ’n diep stem. Potblou oë, maar dof asof hulle nie behoorlik kan sien nie.”
“Ag nee, régtig, Leanie. Nou staar jy al diep in ’n bosslaper se oë. Dis natuurlik dof omdat hy bedwelm is. Dis tyd dat Henk jou kom vat en trou, ’n mevrou Barnard van jou maak sodat jy hier kan wegkom.”
“Nee, man, dis glad nie só nie. Die oë was net vir my ’n verrassing so in die gesig met die woeste baard, dis al. Dalk was hy eens op ’n tyd ’n mooi man, maar hy’s oud en lyk gehawend.”
“Gmf,” Maré spring op. “Ek dog amper jy wil weghardloop en mevrou Boemelaar gaan speel.”
Leanie bars uit van die lag. “Jy’s verspot. Kom, laat ons liewer gaan eet.” Hulle glip by die kamerdeur uit. Leanie sluit dit agter hulle en trek Maré tot by die hyser.
“Ek het gespot oor die res, maar ek wens regtig jy en Henk trou binnekort,” sê Maré. “Één van ons moet minstens geluk vind en uit hierdie koshuis trek. Julle is al amper hoe lank verloof … twee, drie jaar? Dink julle nie dis tyd om aan te beweeg nie?”
“Henk wil nog eers dinge met sy pa uitpluis. Ek gaan definitief nie saam met my skoonouers in dieselfde huis bly nie.” Die hyser skuif oop en hulle stap in. “Buitendien, het jy nie hierdie naweek ’n afspraak met daardie onderwyser wat jy by die Saterdagmark ontmoet het nie?” Sy gee haar vriendin ’n stampie met haar elmboog. “Hopelik sal albei van ons binnekort kan aanbeweeg.”
Maré lag en bloos. “Ek sal my deel die naweek doen as jy joune doen. Jy gaan mos by Henk op die plaas kuier, of hoe? Dalk is dit tyd dat Henk-lief ’n bietjie aangepor word – dit kan nie skade doen nie.”
2
Sondagmiddag laai Henk vir Leanie voor die koshuisingang af en groet net kortaf voordat hy met skreeuende bande wegtrek. Hy is vies vir haar en gee klaarblyklik nie om wie dit agterkom nie. Die naweek het glad nie verloop soos sy verwag het nie.
Sy gooi die rugsak oor haar skouer en sleep die tas op wiele agter haar aan. Die donker siersteengebou met drie verdiepings doem voor haar op. Sy voel steeds soos ’n skooldogter elke keer wanneer sy na haar blyplek terugkeer, al is dit jare lank nie meer ’n koshuis nie. Dit help ook nie dat almal wat hier bly, die bejaardes op die grondverdieping inkluis, steeds daarna verwys as die “koshuis” nie. Dit is nou wel reg langs haar werkplek en boonop veilig en goedkoop, maar genade, sy is al ag-en-twintig – Maré is reg, dis tyd dat sy aanbeweeg. Dis net jammer dat Henk bly uitstel en verskonings soek.
Ná die heerlike vakansie op Hermanus het sy gedink dinge tussen hulle vorder weer goed. Maar alles het die naweek skeefgeloop. Sy het gehoop hulle sal tyd alleen saam hê, soos vroeër in hulle verhouding toe hy haar dikwels uitgeneem het of hulle sommer vir ’n naweek weggeglip het. Maar nee, die bederf en die tyd vir privaat gesels, het opgedroog vandat hulle verloof geraak het, en nou is ’n oor en weer gekuier en gedrink met die ander boere in die distrik al waaruit haar vry naweke bestaan. Henk wil blykbaar nie verstaan dat sy nie van rumoerige partytjies en ’n drinkery hou nie.
Sy is sowaar nou moeër as wat sy was voordat die naweek begin het. En dan raak hy boonop kwaad vir haar as sy ’n bietjie vroeër wil huis toe kom om te rus voor haar werksweek begin. Dit sou nie ’n probleem gewees het as hy haar toegelaat het om met haar eie motor plaas toe te ry nie, maar hy dring daarop aan om haar te kom oplaai. Aan die begin was dit galant, maar nou … Nou is hy vies dat hy sy kosbare kuiertjie moet opoffer om haar terug te bring.
“Kan jy nie net ’n slag ontspan nie, Leanie?” het hy geïrriteerd in sy viertrek op pad hierheen gevra.
“Ek ontspan gereeld, Henk. Lekker onder ’n koelteboom in die parkie, of met ’n koppie koffie voor die televisie. Om te drink en te raas is nie vir my ontspannend nie. Ek het in elk geval rus nodig voor die week se nagskof. Al dink jy nie so nie, is dit nogal uitputtend.”
“Ek weet nie hoekom jy jou so moet afsloof nie. Hospitaalwerk is nie vir ’n fyn vrou soos jy bedoel nie. Hoekom kan jy nie soos enige normale mens vir jou ’n werk kry waar jy van Maandag tot Vrydag en van ag tot vyf werk nie? Dalk sal jy dan nie alewig moeg wees nie en meer tyd met jou verloofde wil spandeer.”
“Ek wil tyd saam met jou deurbring, Henk. Baie graag,” het sy probeer verduidelik. “Maar nie saam met jou drinkebroers nie. En ek is lief vir my werk. Dit is ongelukkig wie ek is en wat ek wil doen. Om mense te help is in my bloed. Jy het dit van die begin van ons verhouding af geweet.”
“Daar is baie ander werke wat jy kan doen. Buitendien, wanneer ons trou, gaan ek nie toelaat dat jy verder werk nie. Ek kan vir ons albei sorg.”
“Jy is onredelik, Henk. Jy weet ek wil nie ophou werk nie. Ek sal my doodverveel as ek heeldag moet koekies bak en huis-huis speel.”
“Daar’s baie vroue wat hulle sterre sal dank as ’n man dit vir hulle sê.”
Nou hoekom gaan soek jy nie vir jou een van hulle nie, het sy hom amper toegesnou, maar haarself betyds gekeer.
Die minste wat hy kon doen, was om haar met haar bagasie te help, maar soos soveel ander kere was hy blykbaar te kwaad daarvoor.
Sy waai net vlugtig vir Tania by Ontvangs. Sy is tog nie lus om nou met haar aan die gesels te raak nie.
Leanie voel natgesweet en keelvol toe die hyser se deure oopskuif, sy instap en die knoppie druk om haar na haar verdieping te neem. Plaas dat sy drie jaar gelede al vir haar ’n ander blyplek gekry het – ’n plekkie van haar eie waar sy meer privaatheid kon hê. As sy tóé geweet het dat sy nou nog verloof sou wees, sonder enige konkrete trouplanne of planne om saam met Henk ’n huis te koop, het sy beslis. Dalk is dit ’n goeie ding dat hulle nog nie tot trou gekom het nie, want op dae soos vandag weet sy nie of sy nog met hom wil trou nie.
Sy skrik vir haar eie gedagtes.
Toe sy op haar verdieping kom, klop sy vlugtig aan Maré se deur, maar dis doodstil aan die binnekant. Sy brand om uit te vind hoe dit Vrydagaand met Maré se afspraak met die onderwyser gegaan het, maar sy sal haar nuuskierigheid nog ’n rukkie moet onderdruk. Laat sy eerder gaan rus soos sy vir Henk gesê het haar plan is.
In teenstelling met die vorige week se bedrywige nagte, is Sondagnag weer amper te rustig. Die wysers van die horlosie teen die dienskamer se muur beweeg traag en die nag is eindeloos lank.
Toe haar skof eindig, gaan maak sy eers ’n draai in die kindersaal waar Sammy aansterk na sy sleutelbeenoperasie. Sy arm is in ’n hangverband. “Hoe voel jy nou, grootman?”
“Beter, tannie,” sê hy saggies. Sy ogies lyk bietjie verlep, asof hy vaak is.
Sy kyk na sy hospitaalkaart en sien dat hy sterk pynmedikasie gekry het – die rede vir die leepogies.
“Wanneer kan ek my mamma sien, tannie?”
Leanie se hart krimp ineen.
“Nie nou nie, seuna. Jou mamma moet nog bietjie rus ná die ongeluk.” Sou hy weet dat sy pa …?
Hy knik stadig en laat sak sy groot bruin oë. “Ek was baie bang. Dit was seer en … toe kom die paddamediese oom my help. Hy was soos The Flash, so vinnig. En die ambulans was net so vinnig.”
Leanie
