seuntjie kyk vinnig op. “Ek’s mal oor hom! Ek het ’n DVD ook van hom.”
Sy lag. “Nou ja, dié tannie gaan vir jou comics koop, dan kan jy hulle lekker hier in die bed sit en lees. Ongelukkig sal DVD’s nie hier werk nie, maar ten minste sal jy lekker kan lees. Wat sê jy?”
Sy gesig helder bietjie op. “Dankie, tannie.”
Toe sy uitloop, vra sy vir ’n verpleegster of ander familie die kind al kom besoek het. “Sy ouma kom glo vandag,” sê die meisie. “Hy sal seker in haar sorg geplaas word as sy ma nie …”
Leanie wil nie verder luister nie. Sy wil nie eens daaraan dink nie. Sy groet vinnig en loop uit die saal uit.
Toe die voordeure van Worcester Med voor Leanie oopskuif, merk sy dadelik die donderweer in die lug. Dis bedompig en bewolk. Die afgelope snikhete dae gaan ooglopend op ’n storm uitloop. Lekker slaapweer. ’n Bed sal nou hemels wees, maar sy sal moet dorp toe om vir Sammy strokiesprente te gaan koop. Sy durf hom nie teleurstel nie.
Oudergewoonte kyk sy na haar arm om te sien hoe laat dit is en moedeloosheid sak weer op haar neer. Waar sal haar horlosietjie tog wees? Sy kan ’n nuwe een aanskaf, maar dit sal nooit dieselfde sentimentele waarde kan hê nie. Sy grawe haar selfoon uit haar sak en sien dis te vroeg; die winkels sal nog nie oop wees nie. Sy sal maar eers gaan ontbyt eet voordat sy dorp toe gaan.
Ná ontbyt glip sy gou by haar kamer in om gemakliker aan te trek, gryp haar handsak en draf in die gang af na die hyser toe. Sy druk die knoppie en wag. Dalk moet sy omdraai en haar motorsleutels gaan kry? Dis soveel moeite om die motor uit die koshuis se garage te gaan haal dat sy daarteen besluit. Sy sal liewer stap. Dis in elk geval goeie oefening. Sy hoop net nie die weer oorval haar nie.
Toe sy die parkie oorkant die pad van Worcester Med nader, neem haar voete haar vanself na die opening in die heining. Eintlik is die pad heelwat korter as jy met die sypaadjie langs stap, maar die parkie trek haar altyd soos ’n magneet aan. Verder kon sy die boemelaar se blou oë nie uit haar gedagtes kry nie. Sy wonder of hy nog daar is en of hy weer koers gekry het. Shame. Hy is altyd so eenkant en alleen. Hoe eensaam moet sy lewe nie wees nie?
Haar oë gaan vlugtig deur die park, maar dit is stil en verlate. Net voordat sy die ander kant van die park bereik, kom Isak aangestap met Dora kort op sy hakke, al skellend.
Toe hulle haar gewaar, verdamp Dora se geskel en kom hulle haar met breë glimlagte tegemoet.
“Môre, môre. Wat is jy weer vanoggend so moeilik, Dora?” groet sy die twee.
“Dis hy wat my so de vieste in maak.” Sy wys met haar duim na Isak. “Die skollie kom vat sommer die kos so uit onse hand uit en hy staan net so. Sê niks en doen niks.”
Dis ’n harde lewe, dink Leanie, maar sy hou die gesprek lig: “Ai, Isak. Jy kry ook maar altyd die wind van voor, nè?”
“Is so, suster. Ma’ ek kan dit vat. Gooi net ’n dowe oor. Sy moet maar skel.”
Leanie lag. “Nou toe, ek hoop die res van julle dag lyk beter.”
“Wag eers, sustertjie. Jy kom of jy gestuur is. Ons het vir jou ’n surprise.” Isak lag oopmond terwyl die gerimpelde hand in sy broeksak grawe.
Sy merk dat Dora net so opgewonde is. Dié lag hees en peuter aanmekaar met haar trui se knope.
Isak hou sy hand na haar toe.
“My horlosie!” roep Leanie uit. Sy kan haar oë nie glo nie. “Ag, dankie, dankie, dankie tog.” Haar oë is nat van dankbaarheid toe sy dit uit Isak se hand neem en teen haar bors vasdruk. “Baie dankie, julle twee. As julle maar net weet hoe kosbaar hierdie horlosietjie vir my is. Ek het oral gesoek, maar kon dit nie kry nie.”
“Dis eintlik Lu. Dis hy wat dit opgetel het. Hy het gevra dat ons dit moet bewaar en vir suster gee.”
Dan het die horlosie se hakie seker losgegaan toe sy teen hom gestamp het. Sy het dit nie eens agtergekom nie.
Leanie kyk deur die leë park. “Is hy weer weg? Weet julle waar hy is? Ek sal hom graag self wil bedank.” Sy voel nog skuldig omdat sy so kortaf was die dag wat hulle in mekaar vasgeloop het. Sy skuld hom beslis meer as net ’n dankie.
“Hy is maar hier rond. Kom en gaan mos soos hy wil.”
“Miskien moet ek vir hom ietsie koop om dankie te sê. Weet julle of hy iets nodig het? Miskien klere, of seep … Wat dink julle?”
Isak dink ’n oomblik diep en skud dan sy kop stadig heen en weer. “Nee, sustertjie, daai ding sal ek nou nie weet ’ie.”
“Pille!” roep Dora skielik so hard uit dat Leanie skoon skrik. Sy lyk verleë en sê sagter: “Pille. Jinne, suster, die man het baie pyn. Hy probeer dat ons dit nie sien nie, maar ek sien daai pyn in sy oë.”
“Jy’s nogal reg,” sê Isak. “Ek dink dis wat suster vir hom kan kry. Suster werk mos hoeka daar by die hospitaal. Dis reg. Pille.”
Leanie voel hoe haar hart kramp. Watse pyn sou die man hê? Sy is op pad winkels toe, miskien moet sy sommer by die apteker hoor of daar ’n redelike sterk pynpil is wat sy sonder voorskrif kan koop. “Nou ja, pille sal dit dan wees. En julle, waarvoor het julle vandag lus?”
Dora se kekkellaggie vul die stilte. “Suster weet mos al, enigiets is welkom.”
“Oukei, wag vir my hier. Ek sal kyk wat ek kan kry.”
Leanie haas haar terug na die hospitaal om vir Sammy die comics te vat nadat sy die ander inkopies, insluitend Lu se pille, vir Dora en Isak gegee het. Sy gaan staan verbaas toe sy deur die parkeerarea beweeg.
Dit is dan Henk se viertrek wat daar geparkeer staan. Sou hy haar kom soek het? Hy weet mos sy werk nagskof. Dalk was hy reeds by die koshuis en vat hy nou ’n kans om haar by die hospitaal te kry. Leanie kyk vlugtig op die horlosie wat weer veilig om haar pols is. Dis amper elfuur, sy het haar tyd omtrent weer in die dorp verspeel. Toe sy by die hospitaal se deure instap, is Henk net mooi op pad uit. Hy loop met sy hande in sy jeans se sakke. Die ligte sportbaadjie pas perfek om sy skraal bolyf. Enige vrou se droom. Altyd hipermodieus aangetrek; glad nie die stereotipiese boer in ’n kakiehemp nie.
“Henk?”
Hy kyk op en dit tref haar weereens hoe verdomp aantreklik hy is. “Hi, mooiding, moet tog nie vir my sê jy werk al klaar weer nie. Het jy nie ’n nagskof agter die rug nie?”
Hy bedoel dit seker goed, maar sy kners op haar tande. Sy hou die winkelsak op. “Ek het net gou iets kom afgee.” Eerder nie nou vir hom van Sammy vertel nie. Hy gaan haar net waarsku om nie altyd meer te doen as wat van haar verwag word nie.
“Wel, ek het ’n verrassing vir jou,” hy soen haar en vou sy arms om haar vir ’n stywe druk, “kom gou saam.”
Sy laat toe dat hy haar na die viertrek lei. Daar tel hy ’n groot bos blomme van die passasiersitplek af op en gee dit vir haar met ’n breë glimlag.
“Dankie.” Sy kan nie anders as om te dink aan al die ander bosse wat sy die afgelope paar maande van hom ontvang het nie. Nog voor die blomme verlep het, het hulle gewoonlik hul volgende rusie.
“Ek’s jammer oor Sondag,” sê hy en sy voel skuldig oor haar gedagtes.
