oorval haar en sy drentel opgeruimd by elke denkbare klerewinkel in. Haar voorliefde vir materiaal het sy heeltemal te lank afgeskeep. Sy sal graag weer ’n slag laslappiewerk wil aanpak. Ag, sy hou tog so daarvan om kleure en teksture te kombineer. Dit is seker ook hoekom inkopies by klerewinkels vir haar so lekker is. Dalk het haar grootwordjare op die plaas ook daartoe bygedra, want die maandelikse uitstappies na die naaste kettingwinkels was iets om na uit te sien.
Dit was lekker om soms weg te kom uit die somber atmosfeer van hul plaashuis.
Wida vat aan en vryf materiaal tussen haar vingers, meng en pas stukke. Uiteindelik koop sy nog ’n paar langbroeke, ligte kleurvolle bloesies, gemaklike skoene en oopknooptruitjies vir die koeler dae. Hoewel dit reeds lente is, is die dae soms nog koud hier in die Kaap. Met pakkies wat in haar hande swaai, loop sy by die sentrum uit. Sy kan nie wag om die vrolike klere te begin dra nie.
Nou wil sy die dag net nog op die regte noot gaan afsluit met ’n paar lengtes in die gym se swembad. Soveel het in die afgelope paar uur gebeur. In die louwarm water sal sy dit alles kan oordink.
Wida se hande sweet terwyl sy met die hysbak opgaan na die tweede verdieping van die hospitaalgebou. Tog voel sy vol selfvertroue.
Op die glasdeur van die spreekkamer staan: Dr. E. Maritz, Pediatriese kardioloog. Spreekure: Maandae, Woensdae en Vrydae 10:00 tot 17:00.
Sy voel sommer heelwat kalmer, want hy kan eenvoudig net ’n wonderlike sagte mens wees as hy heeldag met kinders werk en ’n passie daarvoor het.
Sy druk die deur oop en gaan na die ontvangstoonbank.
Voordat sy iets kan sê, vra die vriendelike gryskop-ontvangsdame met ’n glimlag: “Suster Storm?”
Sy glimlag terug. “Dis reg, ek is hier vir die onderhoud.”
Die vrou tel die gehoorbuis van die telefoon op haar lessenaar op, en Wida hoor hoe sy met die onbekende dokter praat. Toe sy die gehoorbuis op sy mikkie terugsit, kyk sy op. “Suster, hy is amper klaar met die pasiëntjie, sit ’n oomblik, asseblief.”
Wida gaan sit op een van die blou gemakstoele en voel hoe die senuwees in haar maag begin knaag.
Die enigste ander mense in die wagkamer is ’n kleuter wat besig is om met blokkies by ’n blou plastiektafeltjie te speel en sy ma wat skuins agter hom sit met ’n tydskrif op haar skoot. Die haasbekkie glimlag vir Wida. Sy waai vir die pragtige seuntjie.
Op die houttafel in die middel van die vertrek is ’n verskeidenheid tydskrifte, maar sy weet sy sal nie nou op leesstof kan konsentreer nie.
Oomblikke later kom ’n jong vrou met ’n babastootwaentjie uit in die gang. Die ontvangsdame stap om die toonbank.
“Suster Storm. U kan maar deurkom.”
Wida se duim en wysvinger van haar een hand vryf gespanne teen mekaar terwyl sy agter die ontvangsdame in die kort gangetjie afstap. By die deur aan die linkerkant staan die ontvangsdame terug en wys vir haar om in te gaan.
Die man agter die donkerhoutlessenaar kom orent en stap om die bonkige meubelstuk na haar. Hy stap voor ’n bypassende boekrak met mediese boeke verby, en sy merk terloops op dat hy nogal lank is.
Wat haar egter die meeste tref, is sy ernstige gesig en die ysblou oë wat lyk of hulle dwarsdeur mens se siel kan kyk. Sy donker, effens krullerige hare lyk of dit sorgeloos met sy vingers teruggekam is. Hy het ’n ligblou hemp aan sonder das, en die boonste knoop is oop. Daarby dra hy ’n donkerblou chinobroek met swart skoene. Hy lyk of hy in sy dertigs kan wees. Sy gesig laat haar aan beeldhouwerk dink, perfek uitgebeitel. ’n Aantreklike man, maar sy uitdrukking is onpeilbaar.
Die ontvangsdame stel hulle voor: “Dokter Maritz . . . suster Storm.”
Wida hoor hoe die deur agter die vrou toeklik.
Dokter Maritz steek sy hand uit. “Aangename kennis, suster.”
Sy luister na sy diep stem en knik terwyl sy haar hand ook uitsteek. “Aangename kennis, dokter.” Haar hand verdwyn in sy grote met die ferm handdruk.
Hy wys na een van die gemakstoele voor sy lessenaar. “Sit gerus.”
“Dankie.” Nadat sy gaan sit het, gaan hy ook agter sy lessenaar in ’n groot leerstoel sit. Hy tel ’n silwerpen van die notablok voor hom op en wikkel dit heen en weer tussen sy duim en wysvinger.
Stilte hang vir ’n oomblik in die vertrek. Die pen hou op beweeg, en hy kyk Wida direk aan.
’n Koue rilling gly langs haar ruggraat af; sy sal nie graag in hierdie man se slegte boeke wil wees nie. Sy kry die gevoel dat hy baie streng en reguit is.
“Dit was gister jou laaste dag by die aftree-oord, hoekom het jy bedank?”
Nes sy gedink het, sy eerste vraag is op die man af. Hoekom voel dit of hy haar in kruisverhoor neem?
“Dis reg, dit was nie ’n maklike besluit nie, want ek was gelukkig daar. Tog het ek ’n groot droom en is ek nou gereed daarvoor.”
Sy wenkbroue lig. “Brenda het gesê jy stel belang in tuisversorging. Vertel my wat jy beplan.”
“Ek wil graag my eie agentskap vir tuisverpleging begin. Om dié rede wil ek vir ’n ruk lank self tuisverpleging praktiseer om genoeg ondervinding op te doen.”
“Klink vir my na ’n wen-wensituasie vir ons albei. Die aftreeoord het ’n baie goeie getuigskrif oor jou gegee. Ek is heeltemal tevrede daarmee en gaan jou nie bemoei deur ’n klomp onnodige vrae te stel nie. As jy die werk wil hê, is dit joune. My ma het dringend hulp nodig en die tyd is min om alles te reël voordat sy uit die hospitaal ontslaan word.”
Sy knik haar kop. “Ja, ek wil dit graag hê. Dankie vir die vertroue wat dokter in my stel.”
Sy oë haak weer ’n oomblik ondersoekend op haar vas voordat hy knik. “My ma is vyf-en-sestig en sy het laas week in haar woonstel geval en is sedertdien in die hospitaal. Ek het gereël dat sy voorlopig by Intercare in Durbanville gaan aansterk. Sy word môre daarheen oorgeplaas. Daar is dus twee weke oor om alles in orde te kry voordat sy na my huis verskuif word.”
“Wat is die prognose?”
“Sy het ’n tibiale platofraktuur in haar linkerbeen opgedoen. Net onder die kniegewrig. Haar ortopeed praat van ’n moontlike agt tot twaalf weke in gips, aangesien sy al reeds aan osteoporose ly.”
“Sjoe, dit klink baie sleg.”
“Ja, dit is ietwat ongemaklik. Sy woon op die eerste vloer van ’n woonstelgebou in Kuilsrivier. Daar is ’n hysbak, maar die ding is glo gereeld stukkend en my ma het gewoonlik die trap gebruik. In elk geval is die woonstel te klein en beknop en . . . e . . . daar is ander redes waarom die situasie nie gewens is nie. Daarom kom sy by my huis in Durbanville aansterk. Sal dit vir jou moontlik wees om tydelik in te woon?”
“Dit sal nie ’n probleem wees nie.”
“Goed. Ek gaan jou hulp daar nodig kry reeds voor my ma se ontslag uit die hospitaal.”
“Wat het dokter in gedagte?”
“Sy sal seker ’n hospitaalbed
