style="font-size:15px;"> Die pasiënt steek haar skraal hande na Wida uit. “Hallo, julle.”
“Hallo, Ma, ontmoet suster Storm.”
Wida voel dadelik gemaklik, loop vorentoe en vat die vrou se koue hande tussen hare. “Hallo, mevrou, noem my asseblief Wida.”
“Noem my ook asseblief op my naam of sê tannie, tog net nie mevrou nie. Ek is Olga Maritz.”
Wida los die vrou se hande en uit gewoonte begin sy die beddegoed regtrek. Sy kan aanvoel dat hulle baie goed oor die weg gaan kom.
Eugene staan aan die ander kant van die bed. Sy stem klink heserig toe hy vra: “Alles reg hier?”
“Hulle is goed vir my, dankie, my kind.”
“Dis goed. Ma, ek gee julle ’n rukkie om kennis te maak, daarna moet ons huis toe gaan sodat Wida vir Sarah kan ontmoet en sien wat als gedoen moet word voordat Ma huis toe kom. Die tyd is min om al die reëlings te tref. Ek wag solank onder.”
Sy sien hoe die tannie vinnig haar regterhand uitsteek en aan haar seun se arm raak, so asof sy hom ’n bietjie langer wil terughou. Daar skuif ’n hartseer trek oor haar oë terwyl sy na hom kyk. “Eugene, ek waardeer dit so. Ek weet wat dit van jou vra . . .”
’n Spiertjie spring langs sy kakebeen. “Dis niks, sien Ma.” Hy trek sy arm onder haar aanraking uit en loop met lang treë by die deur uit.
Die seerkry in tannie Olga se oë raak Wida so dat sy langs haar bed op ’n stoel gaan sit. Sy sit haar hand op die vrou se arm. “Vertel my van die ongeluk. Hoe het tannie se been gebreek?”
Wida ervaar onmiddellike terughoudenheid by haar en wonder daaroor.
Tannie Olga maak nie oogkontak nie en klem haar hande saam terwyl sy haar kop skud. “Ai, dit was alles so onnodig! Ek het die gangkas in my woonstel reggepak terwyl ek op ’n stoel gestaan het om by die boonste rak by te kom. Toe ek van die stoel wou afklim, het my voete onder my uit gegly en toe val ek. Ek het dadelik geweet ek het my been baie seergemaak. Dit was onder my ingevou, en ek kon dit nie beweeg nie.”
“En tannie was nog alleen ook.”
“Uhm . . . ja, maar gelukkig was my selfoon in my baadjie se sak en kon ek die buurvrou bel. Sy hou my spaarsleutel vir wanneer my huishulp, Rebecca, Dinsdae inkom. Ek werk mos halfdag by prokureurs as ’n boekhoudster. Wat ek sonder Bessie sou gedoen het, weet ek nie. Sy het net oorgeneem, die ambulans en vir Eugene gebel.”
“Ongelukke gebeur so vinnig.” Wida sien dat die tannie een bol senuwees is. “Tannie Olga, van nou af kan tannie ontspan. Ek is hier vir enigiets wat tannie nodig het. Moenie huiwer om te vra nie.”
“Dit is wonderlik dat Eugene jou in die hande kon kry, ek voel so verlig. Ek het gedink ek sal in ’n aftreeoord moet gaan aansterk, maar Eugene wou niks daarvan hoor nie. Die hele petalje kos hom seker ’n aardige bedraggie!”
“Ek is seker hy doen dit met die grootste liefde. Kan ek sien waar die gips aan is?”
“Natuurlik.”
Wida trek die gordyne rondom die bed eers toe en lig die beddegoed dan versigtig op. “Sjoe, van die bobeen af tot by die tone! Dit lyk baie swaar vir tannie se klein postuurtjie. Dit is seker bietjie ongemaklik?”
Tannie Olga sug. “Ja, baie ongemaklik en swaar. Ek het twee dae na die ongeluk net eers gips aan die onderkant van my been gehad, want die swelling was te veel om die gips ten volle aan te sit. ’n Jong doktertjie het die plate laat neem en dit solank aangesit. Die ongeluk het op ’n Vrydagaand gebeur en die ortopeed kon eers die Maandag na my kom kyk, want hy was die naweek af. Toe kry ek die volle gips.
“Maar ek het vir die nuwe dokter hier by die rehabilitasiehospitaal genoem dat die ding so swaar is. Ek kry dit in die nag skaars geroer. Ek moet die been met al twee my hande vat om dit te verskuif. Hy het belowe dat hulle die gips aanstons met een van veselglas sal vervang.”
“Ek is bly hulle gaan uiteindelik vir tannie ligter gips aansit, dit sal beweging beslis bietjie makliker maak. Hoe voel die pyn?”
“Dit is draaglik met die medikasie. Ek slaap net sleg.”
“Vra dan vir dokter ’n ligte slaappilletjie vir ’n paar dae. Ek sal môre weer kom inloer en dan gesels ons verder. Tannie se seun is haastig. Is daar iets wat tannie nodig het? Klere, eetgoed?”
“Ek het nog oorgenoeg van alles hier. Die dierbare Sarah sorg dat my klere skoon is. Ek dink ek sal môre op jou knoppie druk wanneer jy weer kom inloer. Tot dan het ek alles wat ek nodig het, baie dankie.”
“Sien dan môre. Dan bespreek ons alles rustig.”
Sy ry agter Eugene aan in die besige verkeer. ’n Paar blokke van die hospitaal af draai hy links in ’n dwarsstraat op. Die huis lê seker teen daardie hoogte. Die pad maak ’n draai, en hy beduie dat sy regs moet indraai by ’n veiligheidshek wat voor haar oopskuif. Daar is ’n interkomstelsel langs die ingang van die hek aangebring.
Sy ry oor die geplaveide pad na die huis. Weerskante van die paadjie is groen struike wat in verskillende vorms gesnoei is. Die grasperke is grasgroen. Die pad maak ’n sirkel om ’n fontein. Die water wat so spuit, is ’n pragtige fokuspunt voor die spierwit dubbelverdiepinghuis met die groot houtvensterrame. Die vensters blink in die sonlig.
Sy parkeer en klim uit. Hy parkeer agter haar motor en kom haastig aangestap. Sy gesig is strak en ernstig. Lag die man dan nooit nie? Vaderland, maar hy is teruggetrokke.
“Welkom.”
“Dankie. Jy het ’n pragtige huis.”
Daar is struike in keramiekpotte aan weerskante van die groot voordeur met houtsneewerk. Sy merk op dat die ingang gelukkig rolstoelvriendelik is. Hy sluit die voordeur oop en staan terug sodat sy kan verby stap.
Die mansgeur van sy sagte naskeermiddel verras haar. Iets aan die streng, ernstige man trek ’n mens aan.
Terwyl hy die deur agter hulle sluit, kyk sy in die ingangsportaal rond. ’n Entjie van haar af is ’n stel trappe wat opgaan na ’n volgende verdieping. Regs is ’n woonarea met groot roomkleurige banke en bypassende stoele. Strooikussings in skakerings van seegroen is oral op die banke gerangskik. Op die houtvloer is ’n Persiese mat. ’n Ingeboude kaggel laat die plek huislik lyk en sal die vertrek seker in die winter heerlik warm maak.
Buite iewers blaf ’n hond opgewonde.
Hy maak keel skoon. “Ons kan eers hier links in die gang af gaan na waar die slaapkamers is, dan wys ek vir jou wat alles gedoen moet word. Daar is drie vertrekke hier onder in die gang vir julle gebruik.”
“Jou ma kom nog sterk voor, maar ek dink die dogter van Sarah gaan ’n groot hulp wees. Ek sal graag ’n belangstelling vir verpleging by haar wil kweek.”
“Sarah sal baie bly wees. Sodra ons hier klaar is, gaan ek julle aan mekaar voorstel. Sy bestuur my huishouding al jare lank.”
Eugene steek sy hand uit na die deurknop van die eerste vertrek regs uit die gang. Vir ’n oomblik lyk dit of hy vries. Voor haar oë vloei die bloed uit sy gesig en word dit koud en wit soos marmer. ’n Spiertjie spring teen sy kakebeen.
Wat
