stap, rofweg nege honderd kilometer oor veertig dae van Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankryk tot by Santiago de Compostela en dan tot by die see by Finisterre in die noordweste van Spanje. Dis rofweg die plan. Ek los my selfoon agter in die Kaap, dis tyd vir ’n digitale detox en radikale kopskoonmaak. Of soos Toast Coetzer gesê het: “One man against himself.” Ek sal seker eers met my terugkeer later in Juniemaand weer op Facebook incheck. Tot dan, adios! #intothemild
* * *
One man against himself. Toast, ’n groot vriend en vertroueling en my buurman in die oopplankantoor by Weg, ken my goed.
Vir ’n ongeneeslike ekstrovert met ’n tipe teddiebeer-persona, kan ek buitengewoon hard wees op myself, veral in my stiltes. Dra ons nie maar almal verskillende teenstrydighede in ons rond nie? Met maskers wat soms so moeiteloos oor ons gesigte glip? Tot op die punt waar jy self sukkel om te onderskei tussen masker en mens.
Walt Whitman het geskryf: “Do I contradict myself? Very well then I contradict myself. (I am large, I contain multitudes.)”
Ek spot dikwels dat ek niemand anders nodig het om my ’n harde tyd te gee nie, ek doen dit graag self. Gee my net ’n spieël en ek verklaar oorlog teen my grootste vyand.
* * *
Op die klein TV-skerms in die vliegtuig flikker die eerste Batman-fliek, episodes van The Big Bang Theory, onpeilbare Bollywood-treffers, ’n gholfspeletjie en die GPS-kaart van ons vlugroete, nou maar nog iewers bo die Groot-Karoo.
Tyd vir ’n gin and tonic. Ek het my eerste G&T op altitude gedrink in Augustus 2001, toe ek die Big Brother eviction in Johannesburg vir Die Burger Oos-Kaap gaan dek het. Dit was die begindae van realiteitstelevisie – dit bly vir my ’n vreemde gedagte hoe die publiek én joernaliste op hol gegaan het oor Ferdi en Brad se intriges in die tuin. “S.A. loer in die stort” het een van die koerantplakkate op lamppale langs William Moffett-weg in Port Elizabeth geadverteer.
Die vlug was oorvol, dit was dieselfde naweek as Govan Mbeki se begrafnis. In ’n verrassende wending is ek opgegradeer na besigheidsklas. Soos dit ’n student betaam (ek het toe nog geswot én gevryskut by Die Burger) wat steeds met sy voet ferm in die slagyster van laat-adolessensie sit, het ek ingeklim in die gin and tonics, en my derde een bestel nog voor die vliegtuig by Cradock verby is.
So raak ek toe aan die gesels met die passasier langs my, wat ’n TopSport-toksak by hom gedra het. Ek sien hom toe vir ’n TV-aanbieder aan en begin met groot stelligheid uitvaar oor hoe pateties die SAUK se nuusdekking is. Hy het meestal net geluister, ek het hom nie juis ’n spreekbeurt gegee nie.
’n Maand later sien ek hom weer by die Vodacom-toekennings in Port Elizabeth. Hy was toe al die tyd Phil Molefe, die hoofbeoordelaar, en die nuushoof van die SAUK …
* * *
Die vliegtuig is nie tjok-en-blok vol nie, ek sit teenaan die venster met twee oop sitplekke langs my. Daar lê twee dae se harde reis voor om die beginpunt van my Camino, die Franse dorpie Saint-Jean-Pied-de-Port aan die voet van die Pireneë, te bereik:
•Eers moet ek die nege uur lange vlug na Doha in Katar agter die rug kry.
•Dan wag daar ’n deurnagsessie op Katar se nuwe lughawe, voor ek ’n sewe uur lange vlug na Parys aflê.
•In Parys gekom, volg ’n trein- en taxirit tot by die Gare d’Austerlitz.
•Dan neem ek ’n oornagtrein in ’n klein kajuit met ses beddens na Bayonne, naby Biarritz in die suide van Frankryk.
•In Bayonne wag ’n trein wat ’n uur later sal stop in Saint-Jean-Pied-de-Port.
* * *
’n Toneel uit die fliek 500 Days of Summer vat een van die groot struikelblokke in my lewe goed vas. Die manlike hoofkarakter daag op by ’n partytjie van sy eks-meisie, oor wie hy steeds baie sterk voel. Die skerm deel dan in twee, en dieselfde toneel speel in albei af, een met die opskrif “Expectations” en die ander “Reality”. In die “Expectations”-skerm groet sy eks-meisie hom hartlik, hulle stap met die trappe op na die boonste dek en lag en gesels. Helaas, in die “Reality”-skerm is sy steeds vriendelik, maar sy hou hom op ’n afstand en hy hoor op die boonste dek sy is verloof aan iemand anders. Die twee tonele speel gelyk af, terwyl Regina Spektor se onthutsende ballade “Hero” speel. “I’m the hero of the story / Don’t need to be saved.”
Hier op die vliegtuig word ek direk met daardie twee skerms gekonfronteer. In die “Expectations”-skerm sit ek nou rustig agteroor, bestel nog ’n G&T, en doen presies waarvoor ek lus is: Kyk ’n fliek, speel ’n lawwe speletjie, hou passasiers dop, haal ure se verlore slaap in of skryf ’n paar sober en helder gedagtes in my Moleskine-dagboek oor hierdie lewensreis wat voorlê. Jinne, mediteer selfs.
Helaas, in die “Reality”-skerm is ek ’n volslae angshaas met ’n nag se slaap agter, besig om myself tot op die tiende desimaal te kasty oor ek nie die Weg-artikel oor Slagtersnek voor my vertrek ingehandig het, soos ek plegtig belowe het nie. En dit is nie die eerste keer dat so iets gebeur het nie.
Sal ou patrone ons ooit vergeet?
* * *
“Our lived lives might become a protracted mourning for, or an endless tantrum about, the lives we were unable to live. But the exemptions we suffer, whether forced or chosen, make us who we are.”
– Adam Phillips, psigoanalis
* * *
Diep in die Boeing se maag lê my rooi K-Way-rugsak, styf toegedraai in Bag Wrap-plastiek.
Die destydse RSG-omroeper Fonnie du Plooy het my jare gelede gebel om ’n radio-onderhoud vas te maak. Toe ek vir Fonnie vra wat sal gebeur as hy sy dagboek sou verloor, het hy in sy superbeleefde, bedaarde stemtoon geantwoord: “Dan, Erns, is ek in my moer.”
Sou my rugsak wegraak tussen hier en Parys, sal ek ook onteenseglik in my moer wees, Fonnie.
* * *
Ek dra reeds my stapklere op die vliegtuig: ’n K-Way-fleece, ’n langmou K-Way-hemp, ’n K-Way-langbroek (my enigste stapbroek, jy kan die broekspype afzip, sou jy wou), ’n paar swart sokkies en blinknuwe Salomon trail running-skoene. Ek het hulle in ’n Britse grootte 10 gekoop. Gewoonlik dra ek ’n nommer 9, maar ’n mens se voete swel glo tydens so ’n lang staptog.
Die inhoud van my rooi K-Way-rugsak:
•Twee “onpaar” K-Way-stapstokke. Die grys een het ek in September 2006 op Kilimandjaro gebruik en die oranje een in Julie 2013 in die Visriviercanyon.
•’n K-Way Chamonix 850 Eco-slaapsak, wat slegs 850 gram weeg. Die “Recommended Sleep Zone” is tussen 3 °C en 15 °C. Dit is lente in Europa, ek behoort glad nie koud te kry nie.
•’n Tipe laken, klein opgevou en in ’n Ziploc-sakkie. Nie so warm soos die slaapsak nie, maar jy kan daarin “klim”. Ek leen dit by my vriendin Sarie wat al tevore die Camino gestap het.
•’n Reëndigte K-Way-langbroek, laas in 2006 gekoop – en waarskynlik toe laas gedra – voor ek Kilimandjaro gaan klim het.
•’n Ligte reëndigte jas, met Solo-parfuum se handelsmerk op. Geen idee waar ek dit gekry het nie.
•Thermal
