kom nie in aanmerking vir verblyf nie.
* * *
Ek klok in by die Oryx Lounge, ’n luukse ruimte wat meer na die domein van besigheidsklaspassasiers lyk, om die nag op die lughawe uit te kolf. My vriend Le Roux praat dikwels van “die hoë premie op eie vermaak”. Teen veertig euro vir die agt uur in die Oryx Lounge is dit beslis ’n stywe premie, veral aangesien dit wat hier vir my voorlê allermins vermaak is.
Maar ek wou nie iewers in die aankomssaal naby die geel beer met ’n laptop op my skoot sit en sukkel met Slagtersnek nie.
Die Oryx Lounge is klinies dog luuks: ’n Ruim vertrek met gelamineerde vloere, hipermoderne staanlampe en rye gemaklike leerstoele. En geen tekort aan kos nie: ’n buffet met dadels, olywe, droëvrugte, broodrolletjies, kase, pastrami en ’n Nespresso-masjien. Daar is ’n familievertrek, ’n speletjieskamer met Playstations en ’n tipe rekenaarlokaal waarbinne die Macs se wit appeltjies glim.
Ek skink die eerste van vele koffies en plak myself neer in ’n leerstoel. Kophou. Ek moet nou hierdie Slagtersnek-artikel, wel, die finale nekslag toedien. Daar is nie ’n manier wat ek die Camino begin stap sonder dat die artikel klaar is nie – dit sal loopbaanbeperkend wees om die minste te sê. Dan kan ek netsowel nie terugkeer werk toe middel-Junie wanneer ek terug is in die Kaap nie. En die gedagte om vir veertig dae lank te stap met só ’n besef, só ’n swaard bo my kop, laat my fisiek naar voel.
’n Lughawe was nog altyd vir my ’n lekker ruimte om in te werk. Ek het talle artikels in die doodsnikke op ’n lughawe, soms in transito tussen vlugte, klaargeskryf. Ek het al gewonder of ek nie ’n satellietkantoor op ’n lughawe moet oopmaak nie. Om een of ander rede is ek net meer gefokus op ’n lughawe. Dit kan ook bloot wees dat my stertvere – by wyse van spreke – tot so ’n mate brand wanneer ’n artikel gevaarlik laat is, dat my grysstof behoorlik aan die werk spring en dan sommer oortyd werk.
The Man Who Wasn’t There is ’n fliek deur die Coen-broers waarin Billy Bob Thornton die hoofrol speel. Soms voel dit vir my ook of ek nie werklik teenwoordig is in die plekke waar ek myself bevind nie. Daar is ’n saak om te maak vir die ou AA-sêding “Wherever you go, there you are”, maar ek ondervind dit dikwels juis nié so nie. Ten minste nie psigies nie.
Om my sit-lê toeriste, mense in transito, tussen lughawens, tussen vorige en volgende ervarings, avonture, liefdes, teleurstellings, saketransaksies … Sommiges slaap, ander probeer slaap maar vroetel kriewelrig rond, die meeste is verdiep in die klein skermpies in hul hande, met oorfone aan. Dit is stil hier binne, geen agtergrondmusiek nie, net nou en dan die ligte geklingel van eetgerei wanneer iemand iets opskep by die buffet. ’n Lang nag lê vir ons almal voor. ’n Lang nag onder helder neonligte wat herinner aan ’n universiteitsbiblioteek.
Die artikel begin stadigaan vorm aanneem. Ek luister na Micah P. Hinson, ’n troubled sanger van Texas wat op drie en dertig die krakerige, husky stem het van iemand wat op tagtig ’n laaste Lexington rook.
Darem diep vreemd, hierdie werkswyse. The man who wasn’t there. Hoeveel keer het ek myself nie al in hierdie penarie bevind nie? En elke keer sweer ek plegtig: Hierdie is die laaste keer. Maar soos ’n verslaafde wat die mooiste bedoelings en beloftes met ’n relapse opdonner, is ek kort voor lank weer hier, in die ongemaksone wat ek so intiem ken.
Die ergste is wanneer ek op ’n volgende Weg-storie vertrek en nog nie vorige artikels betyds klaar geskryf het nie.
In ’n tos tweesterhotel in ’n ysige Belfast (in Mpumalanga, nie Ierland nie) moes ek al onder bonatuurlike druk ’n artikel oor die wildbewaarder Christiaan Bakkes en sy Jack Russel, Tier, neerpen, terwyl die dorpskarakters een na die ander by die kroegtoonbank aanmeld.
In ’n gastehuis in Winburg het ek myself doodgesukkel om ’n artikel oor die Gifberg-rusoord buite Vanrhynsdorp klaar te skryf. In ’n rondawel in die ou Transkei het ek met die geruis van die see as klankbaan met die slotparagrawe oor ’n road trip tussen Carolina en Barberton gesit en stoei.
In Tsumeb het ek myself letterlik vir ’n naweek in die Minen-hotel toegesluit om met ’n storie oor die Knysnabos se karakters (wat twee van die laaste ware houtkappers ingesluit het) klaar te speel. ’n Tipe boot camp vir die psige …
En nou sit ek wragtig hier op Hamad Internasionale Lughawe, angshaas deluxe, en bou slordige sinne in die vae hoop om betyds by twee duisend vyf honderd leesbare woorde oor Slagtersnek uit te kom, voor die nuwe dag en week in Kaapstad begin. Die wi-fi is gratis, wat goed is indien jy gou die verblyfbesonderhede van ’n gastehuis in Cookhouse (naby die Slagtersnek-monument) wil opsoek, maar fataal is vir iemand met aandagafleibare neigings.
Ek kan werklik nie wag om vir ses weke afstand te doen van my foon nie. Om volledig onder die radar te beweeg en nie aanhoudend onder beleg te voel van boodskappe en bemarking nie. Om weer te probeer onthou en ervaar hoe dit was voor ons almal met slimfone begin rondloop het.
Ek kry egter reeds my bedenkinge oor my plan om die iPhone en laptop weg te smyt. Tans voel ek net verslae, nie die rou moerigheid van vroeër nie. My opsies en tyd raak al hoe minder. As ek die goeters vir veertig dae in ’n kluis wil stoor op Charles de Gaulle, kyk ’n mens na ’n (onbeplande) uitgawe van R4 000. En ek ken niemand in Parys nie. Op WhatsApp kon ek kort na my aankoms hier gou kontak maak met ’n oudkollega wat iemand in Frankryk verlangs ken, maar ek wag nog op ’n antwoord.
Wag, ek het gisteraand by die troue langs iemand gesit wat gereeld in Parys werk. Martine. Ons het baie lekker gesels en sy het my verskeie puik wenke gegee oor hoe ek my laaste aand voor my terugkeer in Parys kan spandeer. Ons het vanoggend voor my vertrek uit die Kaap gou op Facebook hallo gesê.
Nou stuur ek ’n eerstewêreldse S.O.S.-boodskap aan haar:
Hi Martine, ek sit nou op Doha se lughawe. Die enigste rede waarom ek nog “digitaal” is, is omdat ek werk saamgebring het wat moet klaar voor die Camino. Ek het ’n aweregse Parys-versoek/guns: ek maak my werk vannag klaar op Doha. Daar’s nie ’n manier wat ek die laptop en foon saamneem op die Camino nie. Maar die lockers op Charles de Gaulle lyk duur vir 40 dae se stoor (sowat 320 euro) en ek is huiwerig om dit SA toe te pos/koerier. Jy weet nie dalk van iemand of selfs ’n instansie in Parys vir wie ek die pakkie (ek belowe dis nie contraband of iets uit Breaking Bad nie) van die lughawe af kan pos en dan weer 15/16 Junie sommer self kan oppik wanneer ek terug in die stad is nie? Ek wag tans vir ’n adres van ’n kollega wat iemand daar ken, maar dit sloer ’n bietjie en die tyd is min. Ek moet dit môremiddag so 3 nm. van die lughawe probeer pos. Phew, it became quite a ramble, ek moet dalk maar bly by goed soos Bachelors-partytjies organise. Ek hoor graag van jou!
Sy antwoord gou:
Ek het nou ’n vriendin in Parys gekontak om te hoor of jy die pakkie na haar toe kan pos – sal laat weet sodra ek ’n antwoord kry. Lekker aand tot dan!
Nee wat, nou is die Kaap (of Katar, selfs) weer Hollands. Die Nespresso-koffie is sterk, die stoel sag, die wi-fi rats en met ’n dadel in my kies begin die word count klim.
* * *
Met die adres van ’n Suid-Afrikaner in Parys, Marcelle (ook ’n joernalis), neergeskryf in my Moleskine, en die Slagtersnek-artikel darem so driekwart klaar, klim ek op vlug QR 039 vir die skof van Doha na Parys. Dit is net na agtuur op Maandag 4 Mei. Ses Nespressos deur die nag in die Oryx Lounge. En ’n lieflike warm stort. Maar ek het agt en veertig uur laas ’n oog toegemaak. The lonely places we take ourselves …
Dié keer is ek nie alleen in ’n ry sitplekke op die vliegtuig nie. Weerskante van my sit twee mans – links ’n Moslem-omie met ’n lang baard en Islamitiese gewaad. Regs sit ’n jong Indiërman
