te gaan werk. Daarby is hy baie senuweeagtig oor vlieg en hoogtes.
Ek het gelukkig nie daardie probleem wanneer dit by vlieg kom nie. Die ergste turbulensie wat ek al beleef het, was in ’n Boeing bo Mosselbaai. Mense het óf gegil óf met prewelende skietgebedjies met hul idee van ’n Godheid begin onderhandel. ’n Lugwaardin was op haar knieë, haar arms om die kostrollie, asof sy dit omhels. Gelukkig was die ergste chaos binne ’n minuut verby.
Hoogtes pla my nie. Dit is eerder noutes wat my soms na waansin kan dryf. ’n Paar jaar gelede het ek die Kangogrotte besoek vir ’n Weg-storie. Ek kon nog deur die Tunnel of Love skuur, maar by die Duiwel se Skoorsteen het my moed my begin begeef. Voor dit my beurt was, het ’n jong gesinnetjie deur die skoorsteen gebeur. Die pa het sy mollige vrou aangemoedig: “Is jy in, Muis? Is jy in?” Maar ek het skaars halflyf teen die skoorsteen begin opsukkel, toe voel dit of ’n All Blacks-losskrum op my ineenstort. Ek was bitter vinnig weer uit die skoorsteen en het maar ’n ompad gevolg.
Net voor ons opstyg, met die Boeing reeds aan die dreun op Doha se aanloopbaan, laat weet die loods in ’n swaar Arabiese aksent daar is een of ander tegniese probleem. Ons moet eers wag dat die tegnici ondersoek instel. Arjun vryf sy hande saam. Ons kan nie veel aan die situasie doen nie. Wanneer ek op ’n vliegtuig se aanloopbaan sit, gereed om op te styg, voel dit dikwels vir my soos wanneer ’n spannetjie dokters jou by die teater inwiel voor ’n operasie. Jy is magteloos, uitgelewer aan ander mense se kennis en genade.
Iewers het ek gelees die eerste negentig sekondes ná die vliegtuig opstyg is teoreties die gevaarlikste deel van ’n vlug. As iets ernstigs binne hierdie kritieke periode sou skeefloop, vee jou familie binnekort die trane af in een van National Geographic se Air Crash Investigation-programme.
Sedertdien het ek die liggies obsessiewe gewoonte ontwikkel om, soos ’n vliegtuig Moeder Aarde verlaat, gedienstig in my gedagtes tot by negentig te tel, en dan te baai in een of ander vals verligting. “Besef jy dit gaan geen verskil aan jou lot maak of jy tel of nie?” het ’n vriendin wat graag logies na dinge kyk my al vermaan. Sy’s natuurlik heeltemal reg, maar ek doen dit steeds.
Met die tegnici klaarblyklik haastig op pad na ons Boeing, gesels ek en Arjun oor die noodlot in die lug.
“Well, I guess if it’s your time, it’s your time, nothing you can do about it,” sê hy stellig.
“But what does it mean for us if it is the pilot’s time?” terg ek terug.
Arjun lag en skud sy kop.
Al weer ’n tussenplek, ’n dormante niemandsland. Ek wou teen dié tyd al in die lug gewees het, met my laptop oop en hopelik in die doodsnikke van die artikel. Nie hier op ’n aanloopbaan waar al ons elektroniese toerusting reeds afgeskakel moet wees nie.
Die minute tik verby.
* * *
-----Original Message-----
From: Erns Grundling
Sent: 04 May 2015 02:54 PM
To: Pierre Steyn
Subject: Hier is Slagtersnek!
Importance: High
Hi Pierre
Aangeheg is Slagtersnek. ’n Bietjie lank, maar eerder nou as nooit.
Ek vlieg nou tussen Luxemburg en Parys. Altitude: 39 829 ft. Ground Speed: 482 mph. Buitetemperatuur -67 F. Nog 525 eerlike myle na Parys, waar ’n mad rush vir treine wag. Ek pos môreoggend my laptop en selfoon uit Bayonne vir ’n joernalis in Parys. Ek gaan dit by haar optel op die 16de.
Gee asb net ’n vinnige headsup dat jy die file ontvang het. Want dan is my vakansie moerse naby.
Au revoir!
Erns
Die vorige paar uur was ’n maniese blur. Ek het twintig dollar op my kredietkaart opgedok om toegang tot die vliegtuig se wi-fi te kry en nog ’n laaste paar feite en kontakbesonderhede na te gaan vir my Slagtersnek-storie. My laptop se batterykrag het dit net-net gemaak.
Nie my beste skryfwerk nie, maar vir nou is die mantra “Don’t get it right, get it written” belangriker as een of ander verbeelde kragtoer. Ek vermoed in elk geval die storie oor ’n hand vol rebelle wat twee eeue gelede swaar – onregverdig, selfs – moes sterf, gaan eenvoudig te neerdrukkend wees om Weg se blaaie te haal. Dit pas nie juis gemaklik in by die tydskrif se gemoedelike stemtoon en die opbeurende ontsnapping wat die ander artikels bied nie.
Wat ’n absurde klein vignette: om desperaat “Send” te druk iewers tussen hemel en aarde anderkant Luxemburg, sodat ’n Word-dokkie oomblikke later met ’n bliep-geluid by my redakteur in Kaapstad aanmeld. Dit alles gebeur terwyl die Moslem-omie prewelend langs my vooroor buig en bid, met Ice Age 3 op pause op sy skerm, en Arjun, ná hy die aftog geblaas het met in-flight vasvraspeletjies, na ’n Bollywood-danstoneel uit Slumdog Millionaire sit en kyk.
Pierre laat weet die saak is reg en ek hoef net die eerste week op die Camino aan my deadline-sondes te dink. Uiteindelik. Nou kan ek die laptop vir ses weke toemaak.
Die laaste woorde wat ek tik, is ’n Out-of-Office-boodskap:
Ek is met vakansie in Europa. Digitale detoks, into the mild. Ek is op Maandag 22 Junie terug op kantoor. Stuur asseblief ’n e-pos vir Esma Marnewick oor enige Weg/Go-sake. Adios. Erns
* * *
Inskrywing in Moleskine-joernaal
Miskien is dit soos ’n trein riding into rain, Gertjie, ek dink somehow nou aan jou op die trein tussen Charles de Gaulle en Saint-Michel – Notre-Dame. Dit is al amper drie jaar sedert ek en my pa op ’n soortgelyke trein nie riding into rain was nie maar riding in die herfste herfs wat ek kan onthou en daar is so min. Rondom my sit die mense op hul fone of met leesboeke hier is sambrele en aksente, ek voel heeltyd ek hoor Afrikaans maar ek misgis my die robotstem (vrouestem) van die trein het nou-nou net Parc des Expositions uitgespreek ek hoor net “Sexpositions” my vroeë indrukke van Europeërs is waarskynlik verkeerd maar ek tel ’n gesofistikeerde indifference op, so half asof ubuntu nie hier sal fly nie – nie dat ubuntu anyway in Afrika fly nie. By die lughawe Gert het so ’n ratse jong Fransman my voor ’n spul mense begin uittrap omdat ek in die langerwordende, stresvolle tou van Doha-Paris-bound passasiers volgens hom met opset teen ’n meisie geskuur het, asof ek haar in ’n splitsekonde vinnig wou broeknaai soos dolfyne wat in ’n oomblik seks het, maar sy uitbarsting het my onkant gevang ek kon nie die woorde “I didn’t bump into her on purpose” vind nie en gaan toe in ’n lang verduideliking in van die treine wat ek chase en dat ek net haastig is en nie gekyk het waar ek stap nie en hy skud sy kop net die ou hoofseun van die lewe en hy sê net “Blablablabla” en praat in Frans met die girl en haar boyfriend en hy raak toe byna involved en mense begin gluur en toe was my enigste comeback “You should come to Africa” nugter weet waarom ek daarop gedefault het dalk wou ek ’n punt maak oor personal space in Afrika of eerder die gebrek daaraan en dat hy baie te sê sal hê in ’n tou by Home Affairs maar daar is nie tyd om dit als te sê nie maar ek was op daai oomblik hiperbewus van ’n tipe aanstellerigheid en diep eerstewêreldse luukshede en decorum. Anyway Gert, Godweet hoekom lees ek nie maar ook nou of waarom blokkiesraai ek nie eerder nie ek is pap tyres Gert lewensmoeg van slaap-apnee en fokkol slaap. Dis diep triestig in Parys. Ek gaan nou eers pause.
* * *
Ek voel diep ambivalent oor
