tog, arme kind … Dis die skok,” sê tant Lettie. “Ek gaan gou vir haar iets haal om te help.”
Heinz se gesig toe die ou tante hom met die verestoffer bygedam het … Mynie kan nie ophou lag nie en druk haar hande voor haar mond.
“Hierso, my kind, dit sal jou kalmeer.” Tant Lettie hou ’n glas suikerwater voor Mynie. “Dis goed dat ek nie die draadloos aangehad het nie, anders sou ons jou nie hoor skree het nie.” Sy kyk bewonderend na oom Koos. “Jy was darem baie dapper, Koos. Bokkie sê jy het doodsveragtend die gang afgestorm met net ’n pistool om jou mee te verweer.”
“Die weer?” vra oom Koos vaag. Hy loer deur die venster. “Dit lyk na reën, ja …”
“Verweer, Koos!” herhaal tant Bokkie. Sy kyk verskonend na die ander mense. “Hy het weer vergeet om sy gehoorapparaat aan te sit. Die pienk bosluisie lê nog op sy bedkassie.”
Nadat Mynie die suikerwater gedrink het, het sy haar lagspiere beter onder beheer. Sy durf egter nie aan die verontwaardigde uitdrukking op Heinz se gesig dink terwyl tant Lettie hom toegetakel het nie, anders bars sy weer uit van die lag en sy wil nie hierdie klompie mense se avontuur vir hulle bederf nie. Dit was baie moedig van hulle om haar te kom help. Vir al wat tant Lettie-hulle geweet het, was hier regtig ’n gevaarlike inbreker of misdadiger in die woonstel. Die minste wat sy kan doen om hulle te beloon, is om waarderend te wees en voor te gee hulle het haar gered.
“Hoe voel jy nou, my kind?” vra tant Sus simpatiek.
“Beter dankie, tante,” antwoord Mynie ernstig. “Baie dankie dat u almal my kom help het. Ek waardeer dit.”
“Jy kon morsdood gewees het, my kind.”
“Dis reg, tante. ’n Mens is jou lewe nie meer seker in Johannesburg nie.”
“My volgende storie begin oor vyf minute,” sê tant Bokkie. “Voel jy sterk genoeg, kindjie, of wil jy by my en oom Koos kom bly?”
“Nee, ek voel nou baie beter, tante. Daardie suikerwater het gehelp.”
“Jy moet nogtans jou deure en vensters toe hou, my kind.”
“Ek sal.”
“En het jy self ’n besem of ’n verestoffer?” verneem tant Lettie. “Indien die skurk dalk terugkom?”
“Ja, ek het. Maar ek dink hy het te groot geskrik, tante. Hy sal my nie weer kom lastig val nie. Ek sal vir u ’n nuwe verestoffer koop om hierdie stukkende een te vervang. Dis my skuld dat dit gebreek het.”
“My storie …” Tant Bokkie staan deur se kant toe. “Dit begin oor drie minute.”
Hierdie keer hoor oom Koos wat daar gesê word.
“Vergeet jou ou vrystories, Bok. Vanmiddag se dinge was baie beter as enige ou storie oor die draadloos. Dit was alles net te gou verby …” Hy kyk effens vies na tant Lettie. “Jy moes hom nie so hard geslaan het nie, Lettie. Dit het hom op die vlug laat slaan en ek wou hom graag geskiet het.”
Mynie het eers vir almal koffie gemaak en al die vrae en gissings so ontwykend as wat sy kon beantwoord. Toe hulle uiteindelik weg is en die woonstel weer rustig is, gaan sy met haar ligblou brief in ’n leunstoel sit. Hierdie keer sal daar seker nie weer onderbrekings wees nie …
Die handskrif binne-in is nie so netjies soos op die koevert nie, maar Mynie laat haar nie daardeur afsit nie. Sy skop haar skoene uit, krul haar bene onder haar in en begin lees.
Liewe Geesgenoot
Ja, ek noem jou ook so omdat ek met jou saamstem. Uit jou brief het ek jou goed leer ken. Ek voel ook aan dat ons twee geesgenote is. Baie dankie dat jy aan my geskryf het, Maryna. Dit was die interessantste inkomstebelastingvorm wat ek nog ooit gelees het. Dis jammer jy het nie ’n foto ingesluit nie. Ek is seker jy is net so mooi soos jou handskrif.
Nee, ek reken nie 23 is te jonk vir my nie. Mag ek op my beurt sê dat ek ’n baie jong 40 is? My kop is nog nie kaal nie en my hare ook nie grys nie. Dis blond, en ek het blou oë. My figuur is hopelik nog dieselfde as ’n hele paar jaar gelede. Die seilbroek waarmee ek in die tuin werk, het ek gekry toe ek ’n eerstejaar op universiteit was. Dit pas nog piekfyn. Ek skrik ook nie vir onderwyseresse nie. Miskien omdat ek nie ’n stout klein seuntjie op skool was nie.
Glo dit as jy wil, ons stokperdjies is identies en spaghetti is ook my gunstelinggereg. Ek sien uit na al daardie maniere waarop jy dit kan opdis. Moontlik kan ek jou ’n nuwe resep byleer. My vrou het my nege jaar gelede ontval en ook ek moes noodgedwonge leer om in ’n kombuis te bak en brou. Ek het gaandeweg geleer om van koskook te hou. Dit neem egter baie van my vrye tyd in beslag en laat nie genoeg tyd vir skilderkuns nie. Ek het reeds een uitstalling gehou, maar nie veel doeke verkoop nie. Miskien omdat ek nog ’n jong en onbekende kunstenaar is. Nou is ek besig aan nog ’n tiental skilderye – met die hoop dat my jongste werke meer diepte sal hê. Hoe lyk dit, sal ek en jy nie ’n volgende keer saam uitstal nie?
Jy het gesê ek kom eerlik en opreg voor. Dis wat ek altyd probeer wees. Daarom wil ek reguit sê dat ek welgesteld is. Nie om te spog nie. Net sodat jy nie dink ek stel in jou erfporsie belang of is net agter jou geld aan nie. Ek het ’n klompie geld op vaste belegging. My huis is klaar betaal en ek ry met ’n Mercedes – verlede jaar se model. Ongelukkig nie blou nie, maar roomwit.
Wil jy meer omtrent my weet? Ek verjaar op 22 Januarie. (Sal ’n Kreef en ’n Waterdraer goeie pasmaats wees?) Julie Andrews is my gunsteling-filmster. Sy is fyn en vroulik en dis vir my belangrike eienskappe. Ek word nie gou kwaad nie en ek rook, maar gebruik nie sterk drank nie. Ek is ’n prokureur. Ek lees graag, hoewel nie outobiografieë nie. Sommer skop-skiet-en-hoogspringboeke. Miskien kan jy my letterkundige smaak opvoed.
En nou kom ek seker by die werklike rede vir my brief … Moet asseblief nie dink ek is voorbarig nie, Maryna. Maar stem jy nie saam dat ’n mens slegs met iemand korrespondeer as die persoon ver van jou af woon nie? Ons bly albei in Johannesburg en ek sou jou graag wou ontmoet. Ek is baie eensaam en ek het gehoop ons kan dalk saam na ’n toneelopvoering gaan kyk of saam gaan eet. As jy dink ek is vrypostig, vra ek om verskoning. Dit was nie my bedoeling nie.
Nou ja, wat is daar verder te sê as jy die meisie uitgevra het en dalk ’n bloutjie geloop het? Ek sluit af met die hoop dat ek binnekort weer van jou sal hoor.
Opregte groete
Conrad Duvenhage
N.S. Ek hou van sproete en ek ken ’n heerlike resep vir pampoenkoekies wat jou mond sal laat water.
Dis ’n oulike brief, besluit Mynie. Nie te veel tierlantyntjies nie, hier en daar grappig, plek-plek ernstig en met ’n gesellige en opregte toon. Hy het nie ’n foto gestuur nie, maar Mynie hou van sy naam. Conrad Duvenhage … Daar is ’n mooi klank aan. Nogal romanties. Dit skep die indruk van ’n manlike ou en dis stukke beter as Wewenaar. Al waarvan Mynie nie hou nie, is die feit dat hy ook ’n prokureur is. Dit herinner haar te veel aan Heinz. Maar dis seker nie belangrik nie, want Heinz is besig met sy LLB-graad en sal binnekort advokaat wees.
En dis jammer Conrad hou ook van blou. Toe Mynie die brief geskryf het, was sy nog effens in twyfel oor Heinz. Maar sedertdien het sy ’n hewige antipatie jeens Heinz du Preez se geliefkoosde kleur ontwikkel. As sy kon, sou Mynie in haar skilderye die blou lug en veraf berge pienk of pers of rooi of geel geverf het. Sy wonder oor Conrad Duvenhage se styl. Te oordeel na sy handskrif en
