wat hy nog in sy hele lewe teëgekom het. Hy is lus en kry Mynie Cronjé aan die skouers beet en skud haar. Heinz weet egter daar het reeds te veel humeure opgevlam. Dis nie nou die tyd om weer kwaad te word nie. Hy moet kalm bly en hierdie nooientjie versigtig hanteer. Hulle moet soos twee volwassenes in die sitkamer gaan sit en die kwessie kalm uitpraat.
Mynie sien hoe Heinz se gebalde vuiste stadig ontspan. Hy haal ’n paar keer diep asem om sy verlore kalmte te herwin, dan glimlag hy skeef terwyl hy ’n pleitende hand op haar arm lê.
“Moenie aan my raak nie! Bêre jou liefkosings vir jou kamstige suster. Wat is haar naam? Annette Basson? Gaan jy my wysmaak daardie witkop is jou halfsuster, of jou stiefsuster of so iets?”
“Mynie, ek …”
“Los my arm!”
Heinz verstewig sy greep om Mynie se gewrig, maar sy trap vas en rem met alle mag agteruit.
“As jy my nie los nie, skree ek! Ek het laas ook so gedreig. Hierdie keer voer ek my dreigement uit.”
Heinz druk vinnig ’n soentjie op Mynie se pols. Hy neem haar ander hand ook in syne en probeer haar saggies nader trek.
Heinz se bedoeling was om Mynie in die sitkamer te kry, in ’n stoel te laat sit en te pleit dat sy hom kans gee om te verduidelik wat daardie aand op die lughawe gebeur het.
Mynie verstaan sy bedoeling egter verkeerd. Sy dink Heinz maak gereed om haar te soen. Sy probeer losruk, maar hy is te sterk vir haar. Nog steeds dwing hy haar nader.
“Heinz, ek waarsku jou …!”
“My skat, hou op om in trurat te rem. Al wat ek wil doen, is …”
Mynie maak haar mond oop en skree so hard en deurdringend as wat sy kan.
4
Ou oom Koos Pretorius draai sy kop skuins en hou sy hand bak agter sy oor. Hy het sy gehoorapparaatjie afgehaal toe hy nou-nou ingedut het.
“Bokkie, hoor jy iets?” vra hy vir sy vrou.
Tant Bokkie is besig om haar geliefkoosde radiovervolgverhaal te luister. Sy skud haar kop en beduie oom Koos moenie so hard praat nie.
“Dit klink na ’n meisiekind wat skree, Bokkie.”
“Dis seker kinders wat lawaai, Koos.”
“Kwaai? Ja, dit was ’n kwaai geskree. Ek dink ek moet gaan kyk of iemand nie dalk besig is om die meisiekind te vermoor nie.”
“Ag, Koos, kry tog jou rus.”
Maar oom Koos het vanmiddag tussen twee- en drie-uur genoeg gerus toe hy ingedut het. Nou is hy bekommerd oor daardie arme meisiekind wat so benoud geskree het dat selfs hý dit kon hoor. Hy draf slaapkamer toe, kry sy gaspistool en maak die voordeur oop.
“Help! ” gil Mynie weer.
Oom Koos huiwer nie. Dit kom uit die woonstel reg oorkant syne en Bokkie s’n, waar daardie mooi onderwyseressie alleen woon.
Heinz het nie lank geduldig gebly nie. Toe Mynie die eerste verspotte gil gegee het, het hy die woonstel se voordeur haastig toegeklap en nou probeer hy haar stil kry. Hy skrik toe die deur skielik agter hom oopgaan en ’n bewerige stem sê: “Hensop!”
As dit in ander omstandighede was, as sy nie so woedend was vir Heinz wat haar met brute krag wou dwing om iets teen haar sin te doen nie, sou Mynie gelag het vir die spektakel van ou oom Koos Pretorius – slaapmus nog op die kop en pistool in die hand terwyl hy die toneel met groot oë gadeslaan.
Heinz is nog veel minder geamuseer as Mynie. Hy kyk vererg na die ou oom en wend geen poging aan om Mynie se arm te los nie.
Die pistool word ’n paar sentimeter gelig sodat die loop na ’n kolletjie in die middel van Heinz se voorkop gemik is.
“Ek het gesê hande in die lug!” beveel die krakerige oumanstemmetjie.
“Dankie vir u bereidwilligheid om mejuffrou Cronjé te hulp te kom, meneer,” sê Heinz kortaf. “U verkeer egter onder ’n misverstand. Ek is haar vriend en …”
“Hy is nie my vriend nie! ”
“… en ek was nie besig om haar aan te rand nie.”
Oom Koos kyk aarselend na die onderwyseressie, maar die pistool word nie laat sak nie.
“Juffroutjie …?”
“Asseblief, dreig oom sal hom skiet as hy nie loop nie,” sê Mynie. “Hy is ’n groot boelie. Hy het teen my sin die woonsteldeur oopgedwing en nou maak hy my arm seer.”
“Ek kan nie hoor nie …?” versoek oom Koos.
“Asseblief, oom, ek weet nie wie u is en waar u woon nie, maar ek verseker u juffrou Cronjé het nie u hulp nodig nie,” sê Heinz ergerlik. “Sit daardie pistool neer. Netnou gaan dit per ongeluk af.”
Heinz het agtergekom die ou oom is effe doof. Hy beduie na die pistool, dog die ou man ruk dit vinnig buite sy bereik.
“O nee, kêrel, so maklik laat ek my nie vang nie. Juffroutjie, ek sal hom dek, dan gaan bel jy die polisie.”
Mynie het op ’n ingewing aan die skree gegaan. Sy het nie gedink iemand sal haar hoor nie en sy wil nie dat die polisie betrek word nie. Maar sy wil ook nie arme oom Pretorius se gevoelens seermaak nie. Sy staan en prakseer hoe om uit die netelige situasie te kom, maar gelukkig word sy ’n antwoord gespaar toe tant Bokkie, mevrou Havemann en nog twee ou tannies by die voordeur instorm, gewapen met besems en verestoffers. Die woonstelopsigster herken Heinz en wil nog keer, maar tant Lettie is net so impulsief soos Mynie. Sy bestorm Heinz en gee hom ’n paar houe oor die kop met die verestoffer.
“Uit! ” roep sy in ’n skril stemmetjie.
“Ja, uit!” eggo oom Koos en sy wysvinger krul wit om die pistool se sneller.
Heinz het Mynie se arm gelos om vir sy kop te keer. Hy staan hulpeloos terwyl die houe oor sy voorarms en skouers reën. Hy probeer ’n woord inkry, maar die drie ou tannies se skril stemme is oordonderend.
“Nogal helder oordag!” roep tant Sus uit. “Slaat hom, Lettie!”
“Hoekom skiet jy nie, Koos? Bel die polisie!”
“Lettie, wag,” probeer mevrou Havemann tevergeefs. “Hy is nie ’n inbreker nie …”
“Ons moet nog hulp kry, Sus! Hang by die venster uit en skree!”
Heinz kyk hulpsoekend na Mynie. Miskien sal hierdie klomp spreeus en hierdie klein viswyf na háár luister … Dog Heinz kan sy oë nie glo toe hy sien dat Mynie sowaar dik van die lag is en sy verleentheid geniet nie. Vir die arme Heinz is dit net mooi die laaste strooi. Sy geduld is opgebruik. Hy gryp die verestoffer uit tant Lettie se hand, breek dit in twee stukke oor sy knie, gee Mynie ’n vernietigende kyk en storm by die voordeur uit.
“Gou, sluit die deur agter hom toe!” beveel tant Sus Maasdorp. “Vuur ’n skoot in die lug agter hom aan, Koos!”
