keer ek: ‘Nee, daardie rooie is myne. Daar’s baie geld in en hy moenie wegraak nie!’”
“Gaan voort,” sê meneer Visagie kortaf.
“Nee, dis al, Boet. Dit was ’n baie gawe jong man, maar hy het – net soos jy altyd – geraas omdat ek soveel kontantgeld in my tas gepak het. Hy het daarop aangedring dat ek eers kyk of al die geld nog daar is voor ek die lughawe verlaat.”
“En net om dubbel seker te maak, het ook hý die geld getel?”
“Hoe het jy geweet, Boet?”
“Kyk mooi na daardie beursie, Ousus. Is jy seker dis joune?”
Tant Dollie frons, maar bekyk die beursie noukeuriger. “Nee! Op die oog af is dit net so ’n bruin beursie soos myne, maar nou sien ek dis nuwer en effens kleiner en … en die knip lyk ook anders. Boet … Dink jy daardie jong man het die beursies omgeruil?”
“Jou gawe jong man klink vir my na ’n opperste skelm. Hy het waarskynlik meer as een beursie – almal verskillend en almal vol koerantpapier – by hom gehad, met die hoop ’n geleentheid duik op waar hy twee beursies ongemerk kan omruil. Jy was ’n gek om te sê daar is soveel geld in. En stapelgek om hom toe te laat om die geld te tel. Het jy nie gesien dis ’n ander beursie wat hy vir jou teruggee nie? Of gemerk hy steek joune in sy sak nie?”
“Nee.”
“Ousus,” sê meneer Visagie grimmig, “ek dink jy is jou geld kwyt, maar ons moet die saak nogtans by die polisie gaan aanmeld.”
Die lughawespeurder is in sy kantoor, besig met ’n verslag oor twee vermiste tasse en ’n kajuitsak. Hy is die afgelope maand deur klagtes oorval. Op sy lessenaar lê dertien onopgeloste gevalle van vermiste bagasie, geldroof, vervalste tjeks en ander misdrywe. Dis ’n ongekende vlaag misdade. Hy is tot oor sy ore in die werk, maar hy bly nogtans geduldig terwyl hy na tant Dollie se taamlik onsamehangende verhaal luister. Luitenant Hoekstra maak ’n aantekening in sy notaboek, frons en blaai ’n bladsy terug om sy geheue te verfris. Hy lees wat hy ’n paar minute gelede daar geskryf het en voel dan optimisties. Hier, vir die eerste keer in vier weke, is moontlik ’n bruikbare leidraad …
“Juffrou Visagie, u sê die betrokke jong man het ’n paar minute tevore per abuis amper u tas geneem?”
“Dis reg, luitenant.”
“Het u dalk opgelet na die bagasie wat die man toe wel van die vervoerband verwyder het?”
“Ja, toevallig het ek. ’n Groot bruin tas, ’n kleiner witterige een en ’n sak met Jakaranda-lugdiens se naam daarop.”
Tant Dollie se beskrywing strook met dié van die bagasie wat ’n paar minute gelede as vermis aangegee is. Ook is dit insiggewend dat die betrokke man mejuffrou Visagie se uitermatige groot, helderrooi tas aanvanklik as sy eie aangesien het … Die luitenant neem ’n volledige beskrywing van die jong man en beloof tant Dollie dat die polisie die saak sal ondersoek en weer met haar in verbinding sal tree.
Toe Mynie by haar woonstel kom, vind sy ’n nota teen die voordeur. Dis nie nodig om na die naam onderaan die briefie te kyk om te weet van wie dit kom nie. Mynie ken die handskrif te goed en verwens haarself toe daar ’n onstuimige bonsing in haar binneste is.
“Nee,” betig sy haar uitbundige hart. “Dit help nie om in my keel te bokspring en my bene lam te laat voel nie. Sien, ek gaan nie eens die briefie lees nie. Ek gaan dit fyn en flenters skeur en in die asblik gooi.”
Voor haar hart met haar verstand kan begin stry en dalk die woordewisseling wen, skeur sy Heinz du Preez se nota stukkend en gooi die flentertjies in die snippermandjie. ’n Vlugtige gedagte laat haar skielik omgekrap voel. Gooi maar my brief in die snippermandjie as jy besluit ek is nie die moeite werd om mee te korrespondeer nie, het sy vir Wewenaar geskryf. Het haar brief dalk dieselfde paadjie as hierdie een van Heinz du Preez geloop?
“Ek gee nie om nie!” sê Mynie hardop. “Ek wil niks meer met mansmense te doen hê nie. As hulle nie jou geld steel nie, verkul hulle jou met ander nooiens of ignoreer jou briewe. Alle mansmense is nare goed. Dit sou ’n heerlike ou wêreld gewees het as daar net vroumense op hierdie aarde was.”
Mynie is nie dors nie. Dis egter nog te vroeg om al te gaan slaap. Sy maak ’n pot tee, skakel die televisiestel aan en krul in ’n leunstoel op. Maar die dokumentêre program oor die maak van wyn boei haar nie. Sy probeer volg wat die aanbieder sê en dwing haar blik op die skerm, maar haar oë bly na die snippermandjie dwaal. Na twintig minute gee sy die stryd gewonne. Sy keer die mandjie op die mat om, maak die flentertjies papier bymekaar en pas hulle soos ’n legkaart inmekaar.
Toe sy die boodskap lees, wens Mynie sy het nie voor die versoeking geswig om te sien wat hy vir haar te sê gehad het nie. Heinz was blykbaar vanaand twee keer hier, voor dooimansdeur. Hy vra dat sy hom bel, onmiddellik ná sy by die huis gekom het. Nou het Mynie nóg ’n stryd te stry, nóg ’n versoeking om te weerstaan. Sy gaan Heinz du Preez nie bel nie, besluit sy vas. Of … of gaan sy? Nee, sy gaan beslis nie.
Sê nou hy is siek of daar is dalk iets verkeerd? wonder Mynie. Hoekom vra hy sy moet hom bel sodra sy by die woonstel gekom het?
Was Heinz al ooit siek sedert sy hom ken? stry sy met haarself. Hoekom sal hy juis vanaand iets makeer? En hy kan nie sodanig siek wees as hy gesond genoeg was om twee keer vanaand hier by die woonstel te kom klop nie.
Tog, as hy twee keer gekom het, was dit dalk dringend … Hy sou ook nie om dowe neute hierdie nota gelaat het nie. Heinz is nie ’n sieklike ou nie, maar daar kon iets met hom gebeur het. En toe kom soek hy hulp, en toe is sy nie hier nie … Wie weet, dalk het hy die blondine afgesê. Dalk het hy besluit Mynie Cronjé is die een wat hy werklik liefhet. Hy wil miskien verduidelik hoe dit gekom het dat hy saam met die blondine op die lughawe gesien is. Soos Elma gesê het, moes sy Heinz in alle regverdigheid daardie Saterdagoggend kans gegee het om sy saak te stel. Dit mag wees dat dit alles ’n groot misverstand is.
Terwyl sy die saak uitredeneer, wring sy haar hande inmekaar. Haar verstand probeer logies bly, maar haar bene dwing haar na die telefoon toe.
“Ek gaan hom nie bel nie,” sê Mynie nog vir oulaas voordat sy Heinz se nommer skakel.
Op die tiende lui word die telefoon in Heinz se studeerkamer beantwoord. Dis ’n vreemde stem, effens hees en uitasem, maar beslis vroulik. Mynie los die spreekbuis asof dit rooiwarm is.
“Gee vir my,” hoor sy Heinz se stem sê voor die telefoon kletterend langs Mynie se voete val. “Hallo? Hallo …! Mynie, is dit jy? Deksels, ek het gesê ék wil die telefoon beantwoord. Ek het jou gesê die oproep sal vir my …” Verder hoor Mynie nie. Sy het die spreekbuis op die mikkie teruggeplaas en die verbinding verbreek.
Sy sit ’n lang ruk roerloos. Dan pluk sy die telefoonprop uit die muur en gooi dit so hard as wat sy kan na die oorkantste muur. Gelukkig beland dit op die bank in die sitkamer waar dit teen die kussings bly lê om haar aan daardie effens hees en uitasem vrouestem te herinner. Annette Basson s’n?
Daardie Saterdagoggend toe Heinz weg is, het Mynie haar siek gehuil. Nou, egter, hier waar sy by die telefoontafeltjie sit, is daar geen trane nie. Net ’n ysige woede jeens Heinz du Preez en daardie vroumens en haarself, omdat sy swak genoeg was om aan die versoeking toe te gee. Sy het nou vir die heel laaste keer haar les geleer. In die toekoms kan Heinz maar dringende notas en briefies en boodskappe laat. Sy sal nie daarop reageer nie. Sy sal hulle stukkend skeur en nie weer aanmekaarlas nie. Nooit weer nie!
’n
