dat jy net die teenoorgestelde is … Dit laat ’n mens wonder wat nou regtig jou ware karakter is, weet jy?”
“Ek vrees ek is ’n mengsel van die twee, señor Diago,” antwoord sy en vereer hom met een van haar bekoorlike glimlaggies, wat selfs tot in haar oë vonkel en lewe. “Die lewe is mos ook maar ’n eienaardige spel. Een oomblik is ’n mens ernstig en diepdenkend, en die volgende oomblik sweef jy weer op die wieke van ekstase en voel jy uitbundig en sorgloos van skone lewensblyheid en lewenslus … Voel u nooit so nie, señor? ”
Die aangesprokene skud sy hoof stadig, glimlag en antwoord goedig: “Jy is inderdaad ’n onpeilbare mensie, señorita. Maar ons sal albei in die vervolg trag om mekaar beter te verstaan.” Hy blik af na sy polshorlosie en dan weer na Ronelle. “Laat my toe om jou aan die res van jou gehoor bekend te stel. Ons het jou meesterlike spel intens geniet.”
Hy stel Ronelle voor aan die priester en sy gevolg, en wend hom dan weer na die jong meisie. “Ek het die señor professor flussies, voor sy vertrek na die hospitaal, verseker dat ek jou veilig tuis sal besorg, señorita. Dit is al byna tyd vir middagete, dus sal ek nou my woord aan die goeie professor gestand moet doen. Laat my toe om die boeke vir jou te dra.”
Ronelle kan die ondeunde glimlaggie wat reeds om haar lippe bewe, nie onderdruk nie. Sy hou die boeke na die edelman uit, neem haar handsakkie op en sê met ’n sagte laggie: “U bedoel, u wil net doodseker maak dat ek nie dalk alleen ’n verkenningstog hier in Braca se strate op tou sit nie, señor?”
“A, ek sien ons begin mekaar eindelik verstaan, señorita,” sê hy met ’n betowerende glimlaggie wat soos ’n tornado aan Ronelle se weerlose hart ruk. “Jy het heeltemal gelyk. Dit is my plig om toe te sien dat so iets nie gebeur nie. Trouens, ek is enige tyd tot jou beskikking wanneer jy daardie verkenningstog op tou wil sit.”
Hulle groet die priester en sy gevolg, wat Ronelle hartlik in Portugees – wat sy nie verstaan nie – bedank vir die genotvolle uurtjie wat sy hulle met haar musiek besorg het. Toe bied die edelman haar ewe galant sy arm aan en geselsend verlaat hulle die saal.
Met ’n hoflike buiging hou hy vir haar die deur van sy roomkleurige sportmotor oop en neem dan sy plek agter die stuurwiel in.
Toe hervat Ronelle die gesprek van flussies deur ietwat tergend te sê: “Ek was nie van plan om vandag al ’n toer deur die dorp te waag nie, señor Diago. Die plan is om vanmiddag te gaan swem.”
Nou, dink sy, gaan hy my natuurlik vertel dat geen dame in ’n baaikostuum hier op Braca se strande toegelaat word nie, en dan kan ek hom my mening oor die saak gee.
Die Duque verras haar egter toe hy met ’n geheimsinnige glimlaggie vra: “Hoe laat wil jy gaan swem, señorita?”
“Wel … e … so om en by vieruur,” antwoord sy effens van stryk. Dan was my ou paps tog verkeerd toe hy gesê het dat hy nog nooit ’n dame by die strand sien swem het nie, dink sy. Sy werp hom ’n sydelingse blik toe en vra versigtig: “Maar waarom vra u, señor?”
Die Duque het alreeds in die truspieëltjie die verwarde trek op haar gesiggie waargeneem, en daarom verbreed sy glimlag toe hy ewe gemoedelik antwoord: “Ek vra omdat ek graag wil weet hoe laat ek jou by jou tuiste moet gaan haal.”
“Ek vrees ek kan nie van u aanbod gebruik maak nie, señor,” laat sy haastig hoor. “My vader sal my dit nooit vergewe as ek so skandelik van u vriendelikheid misbruik maak –”
“En ek, señorita,” val hy haar sag, dog beslis in die rede, “sal jou ook nie vergewe indien jy weier om van my aanbod gebruik te maak nie. Ek besef dat die goeie señor professor maar min tyd tot sy beskikking het om jou oral heen te vergesel. Maar ek kan soms tyd maak. En indien dit werklik vir my ongeleë is, sal my sekretaris, die getroue José, jou met genoeë bystaan … Verstaan ons mekaar nou, señorita?”
Ronelle knik en antwoord met ’n mooi glimlaggie: “Ek waardeer u vriendelikheid baie, señor Diago. Maar wat my vader daarvan gaan sê, weet ek nie so mooi nie. Hy is nie iemand wat graag van ander se vriendelikheid misbruik maak nie. In elk geval, sodra André, my broer, hier is, en dit is oor twee weke, sal ek u nie langer tot las wees nie.”
“Vertel my ’n bietjie meer van die jong señor, André,” versoek hy belangstellend. “Hoe oud is jou broer, señorita?”
Hy bring die voertuig voor die Dekkers se woning tot stilstand en help Ronelle hoflik en sjarmant uit die motor.
Dog dit is eers toe hulle albei op die voorstoep plaasneem dat sy na sy vraag van kort tevore terugkeer. “My broer is sewe jaar ouer as ek, señor Diago –”
“Dan moet hy drie-en-twintig jaar wees, want jy lyk nie ’n dag ouer as sestien jaar nie,” val hy haar met ’n goeie glimlaggie in die rede.
“U vlei my, señor,” antwoord sy geamuseerd. “Ek was alreeds ’n jaar gelede mondig, en André is nege-en-twintig jaar oud.”
“Is die jong señor André net so gekompliseerd soos jy, of beskik hy oor die gelykmatige temperament van die goeie professor?” wil hy belangstellend weet.
Ronelle kyk die man ondeund aan en begin saggies lag. “Ek vrees André is ook maar ’n mengsel van albei, hoewel hy tog in ’n mate baie na my vader aard – juis daarom het my vader gedink dat hy ook in die medisyne sou studeer. Maar André het ons almal baie mooi laat verstaan dat hy graag ’n landbougraad wil verwerf en daarna wil gaan boer. Vandag is hy ’n vooruitstrewende boer en volkome gelukkig op sy plaas in die Laeveld.”
“En vind jy sy plaas in die Laeveld ook so dood soos die Dooie See, señorita?” vra hy ewe onverwags.
“Señor!” roep sy ietwat verbaas uit. Toe begin sy meteens saggies lag en kyk hom met guitige oë aan. “U gaan my daardie onbesonne woorde seker nooit vergewe nie, nè?”
“Miskien … eendag, señorita,” glimlag hy goedig. “Eendag wanneer jy my volkome oortuig het dat jou gevoel en mening oor hierdie stil en rustige dorpie van my verander het.”
Hierop antwoord Ronelle egter nie en byna dadelik kondig die Duque aan dat dit tyd is vir hom om te gaan en dat hy alreeds langer vertoef het as wat hy aanvanklik bedoel het.
Ronelle vergesel hom tot by sy motor.
Toe kyk hy ’n paar oomblikke diep en ernstig in haar fluweelsagte oë en sê dan ietwat kortaf, byna onpersoonlik: “Gaan asseblief na binne en bly weg uit die son.” Hy buig sjarmant. “Adeus, señorita.”
“Adeus, señor Diago,” groet sy effens verward terug toe hy in die voertuig klim. Sy sien hoe hy met sy donker, adellike hoof in haar rigting knik en dan vinnig wegtrek.
“Nou wat het ek weer gesondig dat die man my meteens so kortaf en onpersoonlik aangespreek het?” vra sy haarself saggies af met ’n peinsende uitdrukking op haar pragtige gelaat. “Die hele tyd was hy besonder gaaf en vriendelik en toe ewe skielik so kortaf, asof … asof ek hom op die een of ander wyse te na gekom het. En tog, ten spyte van sy onpersoonlike woorde was hy nogtans begaan oor my welsyn!”
Hierdie vreemde edelman is vir Ronelle nou inderdaad ’n raaisel. Sy besluit egter dat hy hom óf vir haar vererg het óf ’n temperamentele vent is. Maar met laasgenoemde feit kan sy hom nie vereenselwig nie, dus is hy seker maar die herrie in vir haar.
“Ronelle, ou dogter,” waarsku sy haarself, “jy sal vir hierdie man baie versigtig moet wees. Hy mag nou wel fynopgevoed,
