my asseblief net dit: Was my moeder uitermatig koppig en eiesinnig toe sy jonk was?”
“My liewe Diago,” sê die ou dame en begin saggies lag. “Jou moeder was in haar jong dae ’n katjie wat geeneen sonder handskoene sou aandurf nie, maar jou vader het dit tog reggekry om haar te tem.”
“Wel, dit klink bemoedigend,” glimlag die Duque. Dan buig hy sjarmant voor die ou dame. “Ek wens u ’n rustige dag toe, my liewe tia Maria.”
“Adeus, Diago,” groet sy terug en hou haar hand na hom uit.
Hy neem haar hand, druk sy lippe teer teen haar pols, buig weer eens hoflik en verlaat dan die somerhuisie met ’n ligte, veerkragtige tred.
Sy ou tante wag net totdat sy motor wegtrek; toe tel sy die briefie op, vou met ’n ondeunde glimlaggie die enkelvelletjie oop en merk dadelik dat dit deur Ronelle geskryf is.
Sy lees die inhoud sonder enige gewetenswroeging en verval dan in ’n diepe bepeinsing. Alles is vir haar nou baie duidelik. Haar dierbare Diego en die mooi señorita het ’n woordewisseling gehad en nou wys die señorita al sy gasvryheid van die hand.
’n Sagte laggie ontglip die ou dame se lippe. “Sy ontwyk jou doelbewus, my liewe Diego,” praat sy saggies met haarself, “en jy sal haar ook nooit tuis vind nie. ’n Vrou ken baie maniere om ’n man te ontwyk …”
Onderwyl die ou dame met haarself sit en praat, spoed Diago se motor doelgerig in die rigting waarheen Ronelle vroeër die oggend gery het.
Haar motor se spore lê duidelik sigbaar in die sandpad sodat hy dit kan volg. Dog waar die sandpad doodloop, raak hy die spoor byster. ’n Volle uur soek hy vrugteloos na haar en hy is eindelik verplig om onverrigter sake na sy Quinta terug te keer.
Daardie middag besluit Diago om maar weer by die Dekkers se woning aan te doen: dog hy tref dit ewe ongelukkig, want weer is Ronelle nie tuis nie. Volgens die diensmeisies moes sy gaan stap het, want die señor professor is self die middag met sy motor weg hospitaal toe.
Nou voel die edelman behoorlik omgekrap, want dit wil hom voorkom asof Ronelle hom opsetlik vermy. Met ’n onheilige frons en ’n toorn wat ten hemele vlam, skakel hy die voertuig se enjin aan en jaag met ’n gevaarlike spoed by die hek uit – onbewus daarvan dat Ronelle ewe stemmig saam met sy ou tante in laasgenoemde se somerhuisie sit en tee drink.
Toe Ronelle onder die boom stilhou, begeef sy haar sonder versuim na die strand en maak haar op ’n gemaklike rots tuis, waar sy vol gedagtes na die rustelose golwe sit en tuur. Toe die son egter hier teen halfelf se kant te warm word, skuif sy slegs ’n paar meter terug na die skaduwee van ’n hoër rots en sit haar bepeinsing voort. Sy besef dat sy haar op die oomblik in ’n onbenydenswaardige posisie bevind. Sy is op ’n vreemde dorpie wat nie oor ’n enkele bioskoop beskik nie. Sy mag nêrens swem nie en besit ook nie eens ’n orrel of ’n klavier wat sy kan bespeel nie. Op die dorp is absoluut niks wat besienswaardig is nie en sy ken niemand wat sy af en toe kan besoek nie.
In die huis is daar ook niks waarmee sy kan help nie, want Lena en Sofie neem die huishouding waar en alles verloop vlot en op geoliede wiele. Die enigste dinge waarmee sy haar dus besig kan hou, is lees, lang wandelings neem en na die radio luister, want selfs met naaldwerk is sy ’n nul op ’n kontrak en met koskook vaar sy nog ’n bietjie slegter.
Sy kan met die beste wil ter wêreld nie begryp waarom haar vader haar hierheen laat kom het nie. Dat die dorpie skilderagtig is, met sy eksotiese, tropiese plante en frangipanilanings, betwis sy nie. Maar dit baat haar absoluut niks. Twee weke lank sal sy bedags met haar eie geselskap opgeskeep moet sit, totdat André arriveer.
Toe Ronelle om twaalfuur die terugtog na haar tydelike tuiste aanpak, voel sy hopeloos mismoedig en terneergedruk.
Dit is vir haar ’n verrassing toe ’n opgeskote seun haar beleef by die hek voorkeer en ’n verseëlde koevert na haar uithou. Die koevert is aan haar, señorita Ronella Dekker, geadresseer en dit is baie beslis nie die Duque se handskrif nie.
In haar kamer skeur sy die koevert oop en lees doma Maria se briefie, waarin sy Ronelle vriendelik nooi om halfvier by haar te kom tee drink aangesien sy graag met die goeie professor se aanvallige dogter wil kennis maak.
’n Lang ruk sit Ronelle met die briefie tussen haar vingers en speel en sy wonder ernstig of sy die ou dame se uitnodiging moet aanvaar.
Dog haar vader gee die deurslag toe hy haar daarop attent maak dat die ou dame ’n gesiene inwoner van die dorp is en dat dit onvergeeflik van haar sal wees as sy die uitnodiging sonder ’n goeie rede van die hand wys. Derhalwe verklee sy haar keurig en meld haar om presies halfvier by die ou dame aan.
Omdat Ronelle nie skaam of teruggetrokke van aard is nie, vlot die geselskap sommer uit die staanspoor. Op heel diplomatiese wyse verneem die ou dame trapsgewys Ronelle se hele lewensgeskiedenis uit haar eie mond en stel toe voor dat hulle ’n tweede koppie tee in die somerhuisie geniet.
Die jongmeisie het ook net haar leë koppie in die skinkbord geplaas, toe hou die Duque se motor voor die Dekkers se tuiste stil.
Met smeulende oë sien Ronelle hoe hy die treetjies bestyg en aanklop. En toe Lena die deur oopmaak, is sy bly dat sy niks van doma Maria se uitnodiging aan Lena gesê het nie.
“So,” hoor sy doma Maria met ’n sagte laggie sê, “dan is die liewe Diago vandag vir die tweede keer voor dooimansdeur. Ek wed jou, señorita, dat hy nou bitter omgekrap gaan wees omdat hy jou vandag vir die tweede maal nie tuis vind nie.”
Ronelle kyk die ou dame vlugtig aan. Maar toe sy die pret en ondeundheid in haar oë sien, kan Ronelle nie anders as om self te glimlag nie.
Die volgende oomblik is hulle slegs bewus van die lewensgevaarlike spoed waarmee Diago vertrek.
“Wat my betref, gaan señor Diego elkers voor dooimansdeur te staan kom,” verklaar Ronelle met ’n glimlag, dog baie ernstig. “Ek het absoluut niks aan hom te sê nie. En as hy my vader wil spreek, weet hy waar om hom te vind.”
“Diago moes jou diep seergemaak het, señorita. Jy klink baie verbitterd,” hoor sy die ou dame sag, simpatiek sê.
Ronelle knik en verklaar ietwat huiwerig: “Ons sal señor Diago liewer nie bespreek nie, doma Maria. U is sy tante, en ek is maar net ’n vreemdeling – ’n skip wat stil in die nag verbyvaar. Sal ons nie maar oor iets anders gesels nie?”
“Maar alte seker, señorita,” glimlag die ou dame, met openlike goedkeuring in haar oë. “Ek wou jou al gevra het wanneer die eer my te beurt gaan val om na jou pragtige orrelspel te luister. Na die vroeë mis vanoggend kon die priester nie uitgepraat raak oor jou wonderlike spel nie. Hy het my oor en oor verseker dat dit iets goddeliks is om na te luister –”
“U vlei my, doma Maria,” val sy Diago se tante laggend in die rede.
“Nee, hoegenaamd nie,” kom dit baie ernstig van die ouer vrou. “Jou spel word selfs deur Diago hemelhoog geprys en hy is ’n streng kritikus met ’n fyn oor vir musiek. Maar sê my, wanneer gaan daardie eer my te beurt val, señorita?”
“Ek vrees ek is nie meer in besit van die saal se sleutel nie, doma Maria. Maar ek het vroeër gemerk dat u ’n klavier het. As u nie omgee nie, sal ek eendag die klavier vir u bespeel.”
“Ek is seker ek sal dit baie geniet,” kom dit vriendelik van die ou dame. “Ek gaan jou dalk nog dikwels lastig
