haar vader se vertrek geniet Ronelle ’n eensame aandete. Daarna klim sy met ’n boek in die bed en vergeet absoluut dat daar so ’n man soos Diago bestaan. Tienuur doof sy die lig voor haar bed uit en raak byna dadelik aan die slaap. Sy weet nie eens hoe laat haar vader tuiskom nie.
Die volgende môre is Ronelle vroeg uit die vere. Sy wil graag haar vader se motor leen, dus moet sy hom spreek voordat hy na die hospitaal vertrek.
Aan tafel, tydens ontbyt, rep hulle nie een ’n woord in verband met die vorige aand se dinee nie – Ronelle omdat sy nie daarin geïnteresseerd is nie, en haar vader omdat hy nog effens vies voel oor die leuen wat hy moes versin.
Hy is volkome bewus daarvan dat Diago nie sy storie van hoofpyn en te veel son geglo het nie. Daardie betekenisvolle blik in die man se oë, en daarna sy dubbelsinnige woorde: “Ek hoop die señorita se hoofpyn sal van ’n korte duur wees, my goeie vriend,” het hom dadelik laat besef dat sy noodleuentjie oorbodig was. Die Duque weet waarom Ronelle afwesig was.
Na ontbyt, onderwyl Lena hulle met koffie bedien, kom Ronelle eindelik met haar vraag vorendag. “Mag ek vanoggend Pappie se motor leen?” wil sy met ’n klein stemmetjie weet.
Die oubaas kyk haar ’n oomblik stil aan. Toe antwoord hy haar met ’n weervraag: “Sê my eers, waar is die reis heen, of voel jy maar net nie lus om vanoggend na die saal te loop nie?”
“Die saal!” roep sy verontwaardig uit en kyk haar vader ietwat gekrenk aan. “Pappie dink tog seker nie dat ek, na wat gister plaasgevind het, ooit weer die Duque se orrel sal gebruik nie …? Nee, ek gaan nog vanoggend die saal se sleutel aan hom terugstuur. Maar om terug te keer tot die motor … Ek wil graag ’n entjie met die kus langs gaan ry. Ek sal Pappie by die hospitaal besorg en weer eenuur vir ete gaan haal.”
“Dis nie nodig nie, my ou dogter,” stel hy haar dadelik gerus. “Die hospitaal is slegs ’n hanetreetjie van ons voorhekkie af. Jy kan maar elke oggend die motor neem. Moet net nie te ver ry en dalk verdwaal nie, want dan sal ek genoodsaak wees om Diago te vra om jou met sy ligte vliegtuigie te gaan soek.”
“Toemaar, ek sal nie verdwaal nie, Pappie,” stel sy hom op haar beurt gerus.
Hulle gesels nog ’n rukkie oor huislike aangeleenthede; toe vermaan haar vader haar baie ernstig dat die son hier gevaarlik is vir mense wat nie daaraan gewoond is nie en dat sy haar nooit lank aan hierdie subtropiese son moet blootstel nie. Daarna kom hy orent, soengroet haar en vertrek sonder verwyl na die hospitaal.
Na haar vader se vertrek begeef Ronelle haar dadelik na haar kamer, neem haar skryfblok op en skryf haastig ’n kort briefie aan die Duque, waarin sy hom beleef bedank vir sy gasvryheid wat sy tot dusver geniet het. Sy bedank hom ewe hoflik vir die gebruik van die saal se orrel. Maar aangesien sy na die vorige middag se episode nie langer van sy gasvryheid gebruik sal maak nie, ag sy dit haar plig om die sleutel van die saal veilig aan hom terug te besorg. Daarna sluit sy haar briefie af met “Die uwe” en nie “Die dienswillige” nie. Sy voel op die oomblik na alles behalwe sy dienswillige!
Met die sleutel en die briefie veilig in ’n koevert verseël, ontbied sy Sofie en versoek haar om die koevert en sy inhoud sonder versuim by die kasteel te gaan aflewer.
Daarna neem sy haar handsak, klim in die motor en ry eers dorp toe om vir haar ’n strandhoed te koop. Sy koop ook koeldrank en kry toe koers in die rigting van die strand, waar sy ’n sandpad al met die kus langs volg.
Ronelle het seker goed dertig kilometer gery, toe trek sy die motor in die skaduwee van ’n oeroue boom en klim sorgloos uit …
Op dieselfde oomblik hou die Duque se vaartbelynde sportmotor voor die Dekkers se huis stil.
Diago was nie van plan om Ronelle vanoggend al in verband met haar afwesigheid van gisteraand te kom spreek nie. Maar nadat hy haar briefie gelees het en besef het dat sy haar nou finaal aan alles en almal wil onttrek, het hy besluit om maar dadelik ’n einde aan haar onsinnigheid te kom maak. Dis net ondenkbaar dat sy haar musiek oor so ’n onbenulligheid wil verwaarloos.
Met ’n vasberade, doelgerigte tred bestyg hy dus die Dekkers se voorstoep en klop aan. Sy teleurstelling is egter groot toe hy van Lena verneem dat die juffrou vroeër met die professor se motor weggery het, sonder om ’n woord te sê waarheen sy gaan óf hoe laat sy terug sal wees.
“Jy het nie miskien gesien in watter rigting sy gery het nie?” verneem die Duque hoopvol. Maar Lena antwoord slegs ontkennend en hy klim terug in sy vuurwa.
Daar is ’n donker frons op sy voorkop toe hy weer by die hek uitry. Hy het geen benul waarheen Ronelle kon gery het nie, terwyl sy nóg die dorp nóg die distrik ken. Sy het ook nie elders besoek afgelê nie, want hy weet vir ’n feit dat sy nog met niemand hier op Braca kennis gemaak het nie.
Diago wou net weer voor sy tante se deur verbyry, soos wat hy nou al die afgelope drie dae sedert Ronelle se aankoms doen. Maar die ou dame is voor in die tuin en wink hom sonder enige seremonie nader. Nou het hy geen ander keuse nie as om ’n paar oomblikke by sy ou tante aan te doen, al brand hy ook hóé van ongeduld om Ronelle op te spoor.
“Jy hou jou die afgelope drie dae baie skaars, my liewe Diago,” begroet doma Maria hom met ’n vriendelike glimlaggie, en sonder ’n tikkie verwyt neem sy sy arm en stuur hom ewe diplomaties in die rigting van haar somerhuisie wat ’n onbelemmerde uitsig op die Dekkers se voorstoep bied.
“Jy kan gerus daardie onsierlike frons van jou gesig afvee, Diago. Die wêreld sal glad nie vergaan net omdat jy en die goeie señorita Dekker woorde gehad het nie … Nee, moenie my in die rede val nie,” keer sy toe hy sy mond oopmaak om iets te sê. “Ek is volkome bewus van alles wat om my aangaan. Ek weet dat jy en die señorita gistermiddag woorde gehad het en dat jy op die oomblik baie omgekrap is omdat jy haar so pas nie tuis gevind het nie.”
“Hoe is dit moontlik dat u van al hierdie feite bewus is, my liewe tia Maria?” kry hy eindelik ’n paar woorde in. “Het u al met die señorita kennis gemaak?”
“Nog nie so intiem soos jy nie,” glimlag sy skalks. “Maar ek het haar al dikwels hier vanaf my somerhuisie gesit en bestudeer. En weet jy aan wie herinner sy my?”
“Aan my ontslape moeder, wat ook u geliefde suster was,” glimlag hy nou saam.
“Presies. Dieselfde hare en dieselfde vurige geaardheid toe sy nog jonk was. Net, jou Ronella is baie mooier, en dan is haar vel ook baie ligter as wat jou moeder s’n was.”
Hulle bereik die somerhuisie en neem op oorgetrekte rottangstoele plaas.
Toe gaan die ou dame ewe ongeërg voort: “Van hier af sal jy die señorita se tuiskoms onmiddellik waarneem –”
“Ek is nie begerig om die señorita se tuiskoms van hier af waar te neem nie, my liewe tia Maria,” val die Duque sy tante met kwalik bedekte misnoeë in die rede. “Ek wil weet waarheen die señorita gery het en hoe laat sy tuis sal wees.”
Hy trek ’n haelwit sysakdoek uit sy sak en vee sy effens klam voorkop daarmee af … Slegs die ou dame is bewus van die briefie wat saam met die sakdoek uit sy sak geval het – die briefie wat hy vroeër vanoggend van Ronelle ontvang het.
“Wel, ek kan jou sê in watter rigting sy gery het, Diago,” laat die ou dame nou hulpvaardig hoor. “Maar ek weet nie of dit jou veel sal baat nie. Jy sien, ek was vanoggend in die tuin toe sy hier weg is en ek het maar terloops opgemerk dat sy in ’n suidelike rigting, met die kus langs, gery het.”
“In
