maar die groen oë is koud onder die rooi kuif. “Ja – maar skynbaar nie so baie soos jy jou … tydjie geniet het nie.” Hy kom weer orent en frons nou openlik. Ergernis flits in sy oë. Hy het verlede nag byna niks geslaap nie én boonop twee pasiënte binne twaalf uur verloor. Hy is moeg en dis sesuur in die môre. Hy is beslis nie nou lus vir ’n geredekawel met sy slim nooi nie.
Hy sê kortaf: “O ja, as jy dood en siekte en lyding as genot kan beskryf …”
Sy draai soos ’n rooi blits na hom toe terug. “Wie probeer jy bluf, Rudolf? Of was dit maar altyd jou gewoonte?”
Hy voel ergernis in woede oorgaan. Vanoggend het hy nie vir hierdie rooikopnooi se praatjies lus nie.
Met moeite beteuel hy sy humeur. Haar stem klink uitsonderlik skril en skerp vanmôre, of was dit maar altyd so?
“As jy my net sal sê waarvan jy praat, sal ek miskien kan verduidelik …”
“O! Miskien kan verduidelik?”
“En hou op met skree! Jy maak die hele buurt wakker!”
“Of die meisie in jou bed, nè?”
’n Grafstilte daal tussen hulle neer.
“Catherine …”
“Ek kom hier ewe gretig aan om jou te verras. Ek was ses weke weg. Ek wil jou net kom groet en hier kry ek ’n wildvreemde vroumens in jou bed!”
“Ek hoop nie jy het haar wakker gemaak nie …”
’n Lelike laggie ontval haar lippe en die groen oë blits. “Nee, hartlam, ek het nie. Nie ’n bom sou haar wakker gekry het nie. Sy is totaal uitgeput na jul … nagtelike eskapades.”
“Catherine!”
“Moenie my daar staan en ‘Catherine’ nie! Wat dink jy is ek? ’n Gek? Wat verwag jy sal ek dink as ek by my aanstaande man se woonstel kom en ’n ander vrou in sy bed en in sy slaapklere aantref?”
Weer moet hy die teuels van sy humeur sterk inpluk. Hy doen sy bes om redelik te wees. “Catherine, ek besef dit is … moeilik … ek bedoel …” Hy sien die vernouing van die groen oë en bars gefrustreerd los: “Maar my maggies, jy ken my mos! Jy weet mos ek is nie daardie soort man wat …”
“Wat vrouens in sy woonstel ontvang en huisves solank sy nooi oorsee is nie?” help sy hom aan. “Nee, ek het werklik nie gedink jy is daardie soort nie. Ek was natuurlik verkeerd. En terwyl ek dit nou met my eie oë aanskou het …”
“Jy het niks aanskou nie,” val hy haar woedend in die rede. “As jy my net kans sal gee om te …”
“O? Ek het gedroom. Ek sien spoke om sesuur die oggend?”
“Nee! Daar lê ’n vroumens in my bed, dis reg. Maar dis nie wat jy dink nie.”
“Nee! Natuurlik nie. Jy, ’n volwasse vrygesel van amper dertig jaar, laat sommer ander mans se vrouens snags in jou bed én in jou nagklere slaap vir die grap!”
“Ander mans se vrouens?”
“Ja.” Haar wenkbroue lig omhoog en die groen oë blits. “Sy het ’n trouring aan, het sy nie? Of was jy so haastig dat jy dit nie eens opgemerk het nie? Jou meisie van die nag is getroud, hartlam, en as ek jy is …”
“Ja? Wat sal jy doen, hartlam?” Hy sluit sy oë ’n oomblik en trek sy asem diep in. “Catherine, asseblief. Ons is tog twee volwasse mense. Laat ons so optree. Ek is heeltemal bereid om te verduidelik hoe dit gebeur het …”
“Maar ek is nie bereid om na jou verduidelikings te luister nie, Rudolf. Ek is lank genoeg deur jou vir die gek gehou.”
“Ek het jou nog nooit vir die gek gehou nie. Hou tog jou mond net vir ’n oomblik dat ek kan verduidelik.”
“Ek is nie bereid om na ’n spul leuens te luister nie, dokter Van der Merwe. Selfs jy, tant Kitty se ‘blou-oog-onskuld’, sal moeilik ’n aanvaarbare verklaring kan gee. Ek laat nie my intellek so beledig nie.”
“Dan vlieg jy en jou intellek saam maan toe vir my part,” sis hy woedend. “Dink dan wat jy wil. Dit raak my nie. Sal jy asseblief nou gaan sodat ek kan gaan rus. Ek is doodmoeg.”
Sy staan op, haar gesig vertrek, haar woede byna onbeheers. “Die vermetelheid! Jy is nie moeg nie en is glad nie van plan om te gaan rus nie. Jy is haastig om in die kamer te kom …”
“Goed dan. Ek is haastig om in die kamer te kom by … haar. Loop nou! Jy is in die pad!”
Sy hyg na asem. “Hieroor gaan jy jammer wees, Rudolf van der Merwe. Ek sweer dit. As ek met jou klaar is, sal jy in die nag uit hierdie stad wegsluip. Ek is lus en sit die polisie op julle!”
“Doen net wat jy wil. Ek is heeltemal in staat om my naam en dié van my vrou teen jou swartsmeerdery te beskerm!”
“Jou … vrou!”
Hy kyk nou kalm terug. Sy verstand vertel hom dat hy ’n dwase ding gedoen het, maar sy woede het nog die oorhand en op hierdie oomblik gee hy nie ’n flenter om nie. Tog besef hy dat hy Catherine nie moet onderskat nie. Sy ken baie invloedryke mense.
’n Beswadderingsveldtog sal hom oneindige skade berokken – nie net aan sy praktyk nie, maar ook aan sy naam. Op sy naam as dokter en as mens was hy nog altyd baie trots. Hy besit die respek van sy kollegas, pasiënte en vriende. Hy gaan nie toelaat dat ’n giftige, jaloerse vrou dit deur die modder sleep nie.
Die blote feit dat hy ’n vrou een nag in sy woonstel gehad het, is al erg genoeg. As dit nog aan die lig moet kom dat sy getroud is, sal dit tien maal erger wees. Boonop kan die eggenoot hom ook moeilikheid gee. Hy moet ’n bra ongure karakter wees, te oordeel na die tekens aan die jong vrou se liggaam.
Rudolf besef hy het nie net homself om te beskerm nie. Ook die naamlose meisie is hierby betrokke en eintlik deur sy toedoen. Dis sy plig om haar naam te beskerm, en daar is net een manier – die enigste moontlike manier. Hy kan later dink hoe om hom uit hierdie penarie los te wikkel, maar nou is daar geen ander genade nie. Hy sien die openlike ongeloof in die groen oë en vervolg koel: “Ja, my vrou. Ons is veertien dae gelede getroud. Ek het nie geweet waar om jou te vind nie. Ek kon jou dus nie laat weet het nie.”
“So? Rudolf, ek kan amper lag. Wou jy vir my ’n troukaartjie stuur?”
“Nee, nie eintlik nie. Ons het baie stil getrou. Selfs tant Kitty weet nog nie. Ons plan was juis om hierdie naweek as ek kan wegkom, haar die nuus te gaan vertel.”
“Belaglik!” Weer blits die groen oë na hom. “Dink jy werklik ek sal daardie storie sluk?”
Hy het ’n kwalik beheerbare drang in hom om haar by die voordeur uit te smyt, maar hy druk sy hande vinnig in sy broeksakke en vervolg: “Jy kan sluk wat jy wil, maar dis die waarheid wat ek jou vertel. Ek en … Madie het mekaar ’n maand gelede ontmoet en … wel …”
“Dit was liefde met die eerste aanblik. Hoe romanties! Hoe belaglik, fantasties romanties vir Rudolf van der Merwe!”
“Miskien, maar dis soos dit gebeur het. Ek kon haar net nie weerstaan nie. Jy het
