laf wees nie, betig hy homself. Hoe gaan jy aan hulle verduidelik na wie jy soek en hoekom? “Sersant, ek soek na ’n meisie. Sy is amper twintig, maar sy lyk soos sestien. Sy het lang swart hare en blou oë en sy laat jou aan ’n soort nimf dink. Ek ken nie haar naam nie, hoewel sy verlede nag in my bed geslaap het. Maar julle sal haar herken. Sy loop nog in my slaapklere rond.”
“Goed, dokter. Ons sal ons bes doen. Maar hoekom soek u haar?”
“Wel … ek wil graag my slaapklere terughê!”
Nee, ou maat, vergeet van haar. Hoe gouer hoe beter. Tog, op pad terug woonstel toe, ry hy onnodige draaie en steeds soek hy. Eindelik is hy verplig om na die woonstel terug te keer. Hy kan nie die hele nag op en af deur die strate ry nie.
Hy swaai by die woonstelgebou in en swets amper hardop toe hy weer ’n motor in sy motorhuis sien staan. Toe herken hy die rooi motor – tant Kitty!
Sy verwelkoming is nie baie gul toe hy die woonstel binnestap nie. Hy het eintlik beplan om ná aandete nog ’n paar draaie deur die stad te maak, net ingeval … En nou is tant Kitty hier.
“Hoe het tante in die woonstel gekom?”
“Die deur het oopgestaan. Baie nalatig van jou, moet ek sê. Jy moet beslis omgekrap wees as jy vergeet om jou woonsteldeur te sluit.”
Hy kyk weg. Tant Kitty se ogies is soms baie skerp. Hy het nie vergeet om sy woonstel te sluit nie. Hy het die deur doelbewus oopgelos, ingeval sý miskien terugkom …
Die telefoon lui meteens skril en hy gryp daarna. Hy wens hy word nou uitgeroep. Hy is nie lus om oor haar te praat nie … nie nou al nie.
“Dokter Van der Merwe? Wessels hier by ongevalle. Ek wonder of u nie miskien net gou hospitaal toe kan kom nie …”
“Ongevalle? Ek is tog nie …”
“Ek weet, Rudolf,” val die jong dokter hom dringend in die rede. “Noem dit ’n persoonlike guns. Hier is iets eienaardigs aan die gang – ’n klein hippie-meisie is pas hier by ons opgeneem … en sy’t ’n slaappak se baadjie aan …”
3
Tant Kitty verskyn langs hom. “Ek gaan saam.”
“Tante, asseblief!”
“Ek gaan saam, Rudolf. Kom, moenie redekawel nie. Wat sê hulle? Wat het haar oorgekom?”
Hy antwoord eers toe hulle in die motor is en hy versigtig maar vinnig in die straat indraai. “Ek het nie gevra nie. Sy is skynbaar by ongevalle opgeneem. Iemand in ’n slaappakbaadjie …”
Sy kyk vlugtig na haar broerskind se gesig. Hy lyk bekommerd, maar terselfdertyd verlig. Dit lyk asof ’n groot las van sy skouers gerol het. Sy onthou die vreugde in sy oë toe hy die gehoorbuis teruggeplaas en uitgeroep het: “Ek het haar gekry! Sy is by die hospitaal.”
Hoe Rudolf ook al wil voorgee hy het niks aan die swerweling wat hy verlede nag uit die goedheid van sy hart herberg gegee het nie, sê sy optrede anders. Hy het die trap afgestorm en kon kwalik sy ongeduld bedwing toe hy vir haar moes wag om in die motor te klim.
Nou jaag hy soos ’n besetene deur die strate en tant Kitty hoop maar dat hulle heel anderkant sal aankom. Sy hoop ook maar dat die oop woonsteldeur nie ongewenste besoekers sal lok nie. Rudolf het ’n tweede keer vandag vergeet om sy woonsteldeur toe te trek. Ook baie eienaardig van hom. Hy is eintlik ’n baie presiese mens.
Toe dit darem om ’n draai vir haar te erg gaan, kan sy nie langer stilbly nie.
“Nee a, Rudolf! Wil jy ons nekke breek? Sy sal nie weer wegloop nie, man.”
“Tante ken haar nie. Sy kan soos ’n groot speld verdwyn, daardie meisiekind.” Hy frons hewig toe hy haar glimlaggie sien. “Ek ry g’n agter haar aan nie. Dis nie hoekom ek so haastig is nie.”
Tant Kitty trek haar gesig op ’n sedige plooi. “Natuurlik, seun. Jy is net gretig om jou slaapklere terug te kry. Ek weet.”
“Tante!” Toe moet hy ook glimlag, maar dadelik versober sy gesig weer. “Tante, ek sit in ’n lelike pekel. Besef tante dan nie? Hier kom ’n geval by ongevalle aan, net geklee in ’n slaappakbaadjie, ’n jong meisie of vrou met niks anders by haar nie. En in die kraag van daardie baadjie staan my voorletters – Dr. RZvdM. Catherine het die Z ingesit om my te terg, maar dis nogal bekend by die hospitaal dat Zacharias my tweede naam is.”
Tant Kitty besef nou daar is rede tot kommer. Sy naam as geneesheer kan op die spel wees. “Ja, daar kan maklik praatjies ontstaan.”
“Dis nie al nie,” sê hy grimmig. “Haar hele lyf dra tekens van brutale aanranding. As Thys Wessels sy sout werd is, sal hy onmiddellik sien dis twee tot drie dae oue letsels. En daar’s wurgmerke aan haar keel.”
Sy tante is beslis bekommerd. “Wat sou tog met haar gebeur het?”
“Tante, sy was so ontsteld, ek kon haar nie uitvra nie. Ek het haar enkel verbind en haar kos gegee. Toe moes ek hospitaal toe, en toe ek terugkom, is Catherine daar … en sý was weg … slaapklere en al.”
“Dink jy sy is heeltemal … wel … rég?”
“Geestelik? Emosioneel? Moeilik om te sê, maar sy was … ís gewis nie mal nie. Volgens die letsels aan haar liggaam, het swaar dinge oor haar kop gegaan. Sy was geweldig gespanne, selfs paniekerig. Dit kan ’n mens verstaan. Sy het niks by haar gehad nie. Nie eens ’n handsak nie. In haar roksak was ’n tienrandnoot.” Hy skud sy kop. “Ek weet nie wat ek moet doen nie, tante. Dis seker my plig om haar geval by die polisie te gaan aanmeld, maar as ek dink aan die wurgmerke aan haar keel …”
“Wag eers,” raai sy tante hom aan. “Laat ons eers die hele agtergrond hoor. Miskien sal sy my in haar vertroue neem. Dan kan ons besluit wat die regte en beste optrede sal wees.”
Hy bring die motor tot stilstand. “Ja, miskien; maar … intussen?”
Hulle kyk mekaar bekommerd aan. Toe laat tant Kitty sag hoor. “Jy het eintlik nie ’n keuse nie, het jy? Jy is voorlopig verplig om by jou oorspronklike storie te bly, nie waar nie?”
“Oorspronklike storie?”
“Wat jy aan Catherine vertel het – dat sy jou vrou is. Wat kan jy anders doen?”
Hy frons skerp. “En die letsels?”
“Sy het by my gekuier en is daar aangerand, maar van die skok het sy tydelik aan geheueverlies gely. Die eerste keer dat jy weer van haar gehoor het, was toe hulle jou netnou gebel het. Dis al.”
Hy kyk haar skerp, ongelowig aan. “Ek het nie geweet tante kan so maklik kluitjies bak nie. Liewe genugtig, ek sou nooit aan so ’n verduideliking gedink het nie.”
“Ook maar goed dat ek kom kuier het en my jou stuursheid nie te sterk aangetrek het nie.”
Hy sug en gee haar hand ’n dankbare drukkie.
“Dankie, tante. Ek is jammer, maar van gister af is alles deurmekaar. Goed, die storie klink redelik, maar is ’n mens nie veronderstel om sulke aanrandings by die polisie aan te meld nie?”
“Ja,
