weet, Babe, ek weet.” Tom blaas oor sy warm tee. “Naas is nié jou tipiese oujongnooi-budjie nie. Hy is eerder wat mens sou noem ‘the spoils of war’.”
Marlene vervies haar so effens. Oujongnooi. Gmf. Hy moenie dink oor hy daar staan met sy gebeitelde bolyf en sy ou flippen six-pack en sy sexy blou ogies en sy … sy … hóúding …
“Ek gaan stort,” sê sy en voel omtrent so simpel soos toe hulle tieners was en hy alewig haar siel uitgetrek het. “En dan gaan ek slaap.”
Tog is daar iets aan vanoggend se spontane spelery, dink sy toe sy klaar gestort in haar ou lang T-hemp in die bed gaan klim en Tom in haar kamerdeur kom staan. Amper soos destyds. Dis miskien beter as hierdie vreemde semi-erotiese vibes wat daar deesdae tussen hulle is. Hy kom sit by haar op die bed en vou die duvet tot bo teen haar ken. Asof sy ses jaar oud en so breekbaar soos ’n porseleinpoppie is.
Hy frons. “Wat is dit met ons, Babe?”
Hy kan nog steeds haar gedagtes lees, dink Marlene.
“Ek het nie ’n clue nie, Tom,” sê sy, want as sy nou moet sê hoe sy werklik voel, slaap sy weer niks nie. So sy hou dit liewer lekker lig en loer onder haar wimpers deur na hom. “Seker maar die midlife crisis?”
Tom vlieg orent. “Speak for yourself, young lady.”
Maar hulle albei weet dat die spottery eintlik hul effense ongemak moet verbloem. Asof hulle skaam is vir mekaar. Bang vir die dinge wat hulle dink en voel.
“Nou toe, slaap jy nou maar lekker,” sê Tom effens skor toe hy buk en sy warm mond vir ’n oomblik teen haar voorkop laat rus. “Ek moet oor twintig minute by die seminaar wees en my sokkies is halfnat binne-in my stewels. Lovely.”
Gryp my vas, Tom, dink Marlene. Vergeet van die flippen stupid seminaar en klim hier by my in die bed en doen met my wat ek weet jy wil. Woes en wild. Ek sal nie breek nie en jy hoef nie heeltyd so super-hoflik te wees nie! Asseblief tog! Maar haar mond wil nie die woorde sê nie en sy lê grootoog en kyk hoe hy omdraai en wegstap.
By die deur gaan hy staan. Marlene hou haar asem op. Toe roep hy oor sy skouer: “Maar dalk moet ons môreoggend weer gaan brekfis?”
“Dalk,” sê Marlene.
Stupid, stupid, stúpid! kasty sy haarself in haar gedagtes. Hoekom het sy nie verdomp gesê wat sy wou nie? Nee, hoekom het hý nie? Die atmosfeer was so dik soos heuning tussen hulle, maar nee, hulle is albei te flippen stúpid! En nou lê sy hier soos ’n bleddie fool met begeertes wat haar gaan wakker hou wanneer sy rus moet kry.
Ergerlik vat sy die pakkie Zopivanes op die bedkas en sluk een af, gryp na haar iPod, besluit op voëlgeluide eerder as walvisparingsmusiek en druk die oorfone in haar ore. Toe skakel sy haar selfoon op vibreer en prop dit onder haar kopkussing in.
Sy verbeel haar sy hoor eers die dreuning van die Harley toe Tom stadig verby haar kamervenster wegry.
Toe sy wakker word van haar foon wat te kere gaan onder haar kussing, is dit sewe-uur en skemer buite. Sy het agt uur aaneen vas geslaap. Dit is ongewoon baie. Sy grawe die foon onder die kussing uit en skakel terug.
“Ek is bitter jammer, kolonel,” sê kaptein Mulder, “maar ons sit hier met ’n probleem.”
“In die haak. Ek luister,” sê Marlene en woel haarself los uit die beddegoed.
“Dis hierdie studente-oproeriges, kolonel. Hulle is hier met griefskrifte. En hulle eis om net met kolonel te praat. En met die pers. Hulle dreig om goeters aan die brand te steek hier in die straat. Skynbaar is daar joernaliste wat hierdie tyd van die aand bereid is om te kom kyk en hoor wat hulle te sê het.”
“Ek kom dadelik.”
Tom bel net toe sy wil ry.
“Ek kan nie nou praat nie, Tom. Daar’s drama by die werk.”
“Nou?”
“Uh-huh.”
“Pas jouself op, Babe. Laat weet my. Ek moet weer stad toe môre, maar die deel van die seminaar wat ek moet bywoon begin eers elfuur.”
“Sal probeer. Sien jou môreoggend, Tom.”
Daar is die hele nag geen rus of duurte of tyd vir enigiets nie. Sy stuur kaptein Mulder vroegaand huis toe om te gaan slaap en gee eers die volgende oggend na sewe weer die leisels vir kaptein Buzani oor. Dinge is weer redelik onder beheer by die stasie, maar dis na nege toe Marlene die Nissan onder haar prieel langs Tom se Harley intrek.
Toe sy by haar voordeur instap, is alles doodstil. Selfs Naas is nog tjoepstil onder sy doekie. Sy besluit om liewer nie slapende budjies wakker te maak nie. Naas kan nogal raas as hy opstaan en sy wil eers sien waar Tom is. Hy lê nie soos gewoonlik met sy lang lyf op die rusbank nie. Sy stap soetjies gangaf tot in haar slaapkamer.
Tom lê met sy rug na haar, halflyf onder die duvet, net in sy jeans. Hy slaap vas. Siestog. Hy het ook maar ’n paar tawwe dae agter die rug. Seker moed opgegee met die gewagtery en wou net gerieflik wees. Die bank is maar knobbelrig. Sy sit haar goed saggies op die leunstoel neer. Wel, nou hoef sy nie verskoning te maak oor sy laat is nie, besluit sy toe sy haar klere losknoop en van haar lyf afstroop asof sy van iets ontslae wil raak. Sy sluit haar dienspistool in die kluis toe, smyt alles wat vuil is in die wasmandjie, bêre die res op hul plekke en gaan draai die stort wyd oop.
Agterna prop sy haar selfoon in die laaier en skakel die klank aan. Net ingeval. Sy oorweeg vir een oomblik om die stasie te bel, maar besluit daarteen. Hulle sal bel as dit woes gaan. Marlene gaan sit eers ’n rukkie aan haar kant van die bed. Sy’s nie lus vir pajamas nie. Sy’s moeg en wil gemaklik raak. En dis mos nie die eerste maal in haar lewe dat sy saam met Tom Lourens op ’n bed is nie? Dit was elke vakansie toe hul families saam weggegaan het, se ding. Kampbeddens, stapelbeddens, opblaasmatrasse, karavaanbeddens, dikwels selfs agter in haar pa se Jeep op ’n dun sponsmatrassie. Noem maar op.
Dis net … hierdie lyk nou darem so half … anders.
Sy staan eers en wonder. Ag, bôgger dit, besluit sy en klouter agter hom op die bed, sommer net so in haar slaapbroekie en ’n skoon T-hemp. Sy nestel haar styf teen sy warm lyf en druk haar neus in sy nek om sy reuk in te asem. Alles aan hom is so bekend. En tog, noudat hy uiteindelik dalk net hare kan wees, ook nuut. En opwindend.
“Waar was jy so lank?” mompel hy en gooi sy arm agtertoe. Sy verwelkom die gewig daarvan oor haar lyf. Veral toe hy haar vaster teen hom aandruk.
“Opgehou,” sê sy, “jy weet hoe dit gaan.”
Toe Tom onverwags met ’n slaperige hand oor die sagte walletjie van haar maag tot laag onderkant haar naeltjie begin vryf, hou sy asem op. Onseker. Dit voel vreemd. Dis Tom. Noudat dit uiteindelik gebeur, weet sy nie of sy met hom daardie grens moet oorsteek nie. Sy lê doodstil. Sy voel tegelyk eienaardig skaam en opgewonde. Weet hy ooit wat hy besig is om te doen? Is hy heeltemal wakker? Verbeel hy hom nie dalk dat hy nog in sy huweliksbedjie is nie? Dat sy Celeste is nie?
“Tom?”
“Hmm?”
Sy hand raak ’n oomblik stil en hervat dan weer die streling. Marlene haal net vlakkies asem. Ag hemel, wanneer laas …? Mag sy? Sy roer nie, want half teen haar beterwete begin haar liggaam reageer op hierdie
