nie!”
“Dankie, kaptein. Ons praat later in detail.”
Marlene trek vinnig haar uniform presies reg en prop ’n paar weerbarstige haarstringe in die rekkie agter haar kop. Sy kyk na haar silwer manshorlosie wat los om haar pols pas. Nee wat, laat Hardus maar gerus middeljarige kugels se onmoontlike verjongingsfantasieë van tydskrifprentjies af probeer naboots. Hier, hiér klop haar hart vinniger en kan sy reken op haar daaglikse dosis adrenalien, besluit sy toe sy om presies 05:45 voor haar groep staan vir skofruilingsinspeksie, almal perfek op aandag in volle uniform met hul oë op haar gerig. Party dankbaar om van diens af te gaan en die res paraat en, na ’n kort briefing, operasioneel gereed vir wat die dag mag oplewer.
Na boeke-inspeksie stap sy deur na die selle om seker te maak dat alles daar nog reg is.
Dis toe dat sewe soorte hel losbars.
Marlene haas haar na haar kantoor, van waar sy ’n goeie uitsig het op die omheining voor die aanklagkantoor. Haar moed sak in haar skoene, want sy hoor al weer hordes en hordes gillende, dansende studente ’n ent weg op in die straatjie voor die aanklagkantoor. Terwyl sy die situasie staan en opsom, skakel sy die dienskonstabel om die voorste hekke toe te maak. Gelukkig is daar op daardie oomblik geen lede van die publiek in die aanklagkantoor nie. Sy skakel die Publieke Orde Polisiëringsafdeling. Sy kan nie bekostig om die voorste hek oop te los na die afgelope vlaag betogings nie. Konstabels Mzizi en Nyanda is gelukkig nog nie weg op patrollie nie. Sy roep hulle nader en vra hulle om buite stelling in te neem, net ingeval iemand iets probeer.
Haar selfoon lui. Dis Tom.
“Ek het gehoor die betogers is op pad daar na julle toe. Cope julle? Is jy oukei?”
“Ons cope. POP’s is op pad. Baai.”
Zondwa storm in. Sy lyk opgewonde. “They are heading for Main Road, kolonel,” sê sy uitasem.
Die gedreun intensifiseer en Marlene kan hoor hoe die gejil en voetestampery al harder word. Sy stuur haastig die boodskap deur dat alle vergaderings vir eers uitgestel is tot verdere kennisgewing. Toe gryp sy die luidspreker en beweeg buitentoe. Miskien kan sy onderhandel en hoor wat hul griewe is totdat die Publieke Orde Polisie opdaag. Die betogings het die polisie se beeld in die media geskaad. Hulle moet probeer om alles volgens die boek te doen, hulle kant skoon te hou.
Dis duidelik dat die voorste vlaag protesteerders ernstig probeer om die hek uit sy skarniere te wikkel. Hulle klouter tot op die heining en ander ruk en pluk die hek in die verbygaan, presies soos die vorige keer. Mzizi en Nyanda staan albei met hul hande langs hul sye en met voete uitmekaar geplant net onder die trappe, met R5’s wat dwars oor die bors hang. Marlene gaan staan ’n entjie hoër en lig die luidspreker na haar mond.
“I am lieutenant colonel Marlene Burger, station commander. If we all calm down, perhaps we can talk about your grievances.”
Die gejou en gegil word wilder in antwoord op haar versoek. Voorwerpe begin deur die lug trek. Blikke en ander rommel vlieg oor die heining.
“We are done talking!” skree iemand en die drukking teen die heining word meer.
Mzizi en Nyanda beweeg vorentoe, hul hande liggies op hul wapens. Marlene kan hulle onrustigheid voel, en hul selfbeheersing omdat almal weet hulle mag nie skiet nie. Hulle is toegerus met skerppunt-ammunisie, daarom moet hulle hulle ten alle koste inhou.
“Stay cool, guys, POP’s are on their way,” sê sy vir haar twee manne.
Skielik vlieg ’n paar klippe deur die lug en konstabel Nyanda gryp na sy wang, net toe Marlene met dankbaarheid die spesiale rooi kentekens van die Publike Orde Polisie skuins agter die protesteerders gewaar. Chaos bars los toe die oorverdowende knalle van die donderbuise opklink. Toe die blou rookgranaat tussen hulle voete begin blom, kies die meeste van die groep koers in die rigting van die hoofstraat. Marlene draf die trappe af na konstabel Nyanda.
“No worries, colonel. Just a scratch,” sê hy en vee ’n streep bloed van sy wang af. Toe Marlene omkyk, is almal weg.
“Nogtans, konstabel. Laat Noodhulp die plek vir jou ontsmet voordat julle op patrollie gaan.”
Marlene besluit om bloot haar stasie se roetine aan te pas. Nadat kaptein Buzani huis toe is, doen sy heel eerste die speurdersparade sodat hulle met hul dagtake kan begin, en verskuif sowel die ondersteuningsvergadering met die Menslike Hulpbronne-bestuur as die misdaadvergaderings elk ’n uur later voordat sy kans kry om haar e-posse na te gaan. Iemand het ’n koppie tee op haar lessenaar neergesit en sy sluk dankbaar voordat sy kontak maak met die provinsiale kantoor om terugvoering te gee oor die aktiwiteite van die afgelope vier-en-twintig uur.
Haar eerste besoek aan ’n misdaadtoneel is dié van ’n inbraak in Teddingtonweg. Dit lê tussen die Liesbeeckrivier en die stasie, wat dit ’n maklike ontsnappingsroete vir die rowers maak. Sy en sersant Jantjies neem die agterste roete om die betogings laer af in die hoofstraat te vermy. Sersant Jantjies lig haar in op pad soontoe. Die rowers het veiligheidshekke oopgeforseer, die voordeur afgeskop en helder oordag met elke elektroniese of digitale toestel wat in hulle smaak geval het, weggestap. Presies soos twee vorige rooftogte, vermoedelik deur dieselfde groep. Dis waarom sy self die toneel wou kom bekyk. Die jong grafiese ontwerper wie se blyplek dit is, sit verslae.
“Hulle het alles gevat,” sê hy, “selfs my backup system met my hele portfolio. Onvervangbaar.”
Marlene kry hom innig jammer.
“Jy is gelukkig dat jy nie tuis was nie,” is al troos wat sy kan aanbied, “anders het jy dalk seergekry.”
By die tweede toneel waarheen hulle ry, was die inwoners minder gelukkig. Die rowers het die bejaarde dame en haar man vasgebind en taamlik verniel voordat hulle met hul buit in die paartjie se bakkie weg is. Maar albei is verbasend oukei. Net baie, baie kwaad.
“Ons sal hulle kry,” belowe sersant Jantjies toe Marlene dit nie sê nie.
Terug by die aanklagkantoor wag die vergadering met die administratiewe personeel en ’n paar onderhoude met die media vir Marlene voordat sy kans kry om nog misdaadtonele te besoek. Die eerste is ’n inbraak by ’n selfoonwinkel en die laaste, die knaende, voortslepende klagtes van huismoles in Wilhelminastraat.
“What is the matter with these people?” vra Zondwa toe hulle na hierdie laaste beplande bestemming van die dag ry.
“Dis wat ons nou gaan uitvind, Zondwa. Die klaagster kan mos nie elke keer bel en as een van ons voertuie uitgestuur word, weer besluit sy wil geen klag lê nie? Ons het eenvoudig nie tyd of mannekrag hiervoor nie. Daarom gaan ons nou finaal vasstel wat aangaan.”
Zondwa vou haar arms en trek haar mond op ’n onvergenoegde plooi. “Well, she was crying wolf again this morning at two o’clock when Barnard and Buzani were called out there. Eish! Barnard told me the plaintiff was quite aggressive to her when she wanted to go inside to make sure. Honestly, colonel, I am glad we are now going to get to the bottom of this. There are children there. Miskien sal sy darem bietjie respect hê vir jou, kolonel. Not waste your time every time.”
“Hmm,” antwoord Marlene. “Jong mishandelde vrouens glo mos elke keer hy sal verander. Die vrou het gewoonlik nêrens anders om heen te gaan nie. Wat word van haar as haar man tronk toe gaan? Dan cover sy maar vir hom en hoop vir die beste.”
“Yeah,” sug Zondwa uit die bloute, “like my mom.”
Marlene kyk skerp
