Sal sy gou aantrek? Nee wat, die bed lyk darem baie aanloklik; dalk wil sy netnou daarna terugkeer. Gou gooi sy die rooi kamerjas liggies oor haar seer skouers en bind dit sommer in die loop vas. Ongemaklik wikkel sy haar skouers ’n paar keer. Selfs die sagte beddegoed het haar gekarnuffel.
Gelukkig is die gang nog donker. Nêrens brand ’n enkele lig nie. Op die punte van haar tone sluip Nina in die gang af. Die geelhoutplankvloer kraak net elke nou en dan saggies onder haar gewig. Sy onthou die pad na die kombuis besonder goed omdat sy en ouma Anita die skottelgoed na ete daarheen gedra het.
Sy voel-voel al teen die muur langs op soek na die ligskakelaar en slaan ’n hand oor haar mond om ’n gil te onderdruk toe haar vingers skielik aan iets harigs raak. Dan vat sy uiteindelik die ligskakelaar raak en skakel die lig aan. Langs die skakelaar hang ’n hele paar bosse sleutels waarvan die een aan ’n sleutelhouer van ’n stukkie gebreide vel is.
Gelukkig staan die kitskoffie en suiker in glasbottels op ’n rak teen die muur en hoef sy net na ’n beker en ’n teelepel te soek. Sy gooi ’n klein hoeveelheid water in die ketel sodat dit vinnig kan kook. In ’n beker waarop daar iets oor die Springbokke geskryf staan, gooi sy ’n lepel koffiepoeier en twee lepels suiker.
Die gordel van die satynkamerjas gly los terwyl sy die kookwater oor die koffiepoeier gooi. Huiwerig draai sy na die yskas, maak die deur oop en buk om na melk te soek.
“Kry ek ook koffie?”
Nina skiet so vinnig orent dat sy amper agteroor val. Haar rug druk teen ’n mansmens se breë bors.
Ian!
Dit is hy wat reg agter haar kom staan het en die versoek in haar nek gefluister het.
Hy leun vorentoe, styf teen haar rug om kamtig in die yskas te loer. “Aha, ek sien hier is ontbytspek ook! Hoe lyk dit, Nina? Kan stadsmeisies lekker kos maak?”
Dit voel of sy soos ’n ysblokkie in kokend warm woestynsand kan wegsmelt en sommer net heeltemal verdamp. Hoe is dit moontlik dat sy hom nie hoor aankom het nie?
Sy laat sak haar oë na die vloer. Jip, meneer is weer kaalvoet. Haar polsslag versnel: Sy hoop van harte hy het dié slag klere aan.
Wel, sy kan ook nie die hele oggend voorgee dat sy op soek is na iets in die yskas nie. Nou het sy geen ander keuse as om stadig, met al die waardigheid wat sy kan bymekaarskraap, om te draai en hom in die oë te kyk nie. En dít terwyl die voorval gisteraand voor die badkamerdeur en sy donker kyke aan tafel nog helder in haar geheue is.
Ian se bruin oë sak onmiddellik laer af en dit lyk sowaar asof die kleur ’n paar tinte verdiep toe dit op die dun materiaal van haar kort nagrokkie te lande kom.
Verdekselse glibberige gordel! Sy sal nie verbaas wees as hy oor genoeg selfvertroue beskik om te dink sy probeer hom doelbewus uitlok nie.
Wel, sy sal vir hom wys, sy is nié die tipiese desperate-stadsmeisie-soek-’n-boer-soort nie. Inteendeel. Roekeloos gooi sy haar kop agteroor sodat haar hare oor haar skouers terugval en haar sonvernielde rooi vel onder die veterbandjies ontbloot word.
Ian sluk.
Toe sluk hy nog ’n keer voordat sy oë uiteindelik weer tydsaam lig sodat hy elke millimeter van haar kan indrink. Sy oë smeul sonder skroom toe hy ’n stringetjie van haar hare tussen sy vingers beetkry.
Liggies speel hy daarmee. “Nina …” fluister hy hees sodat sy soet asem oor haar warm gesig streel.
Daar is verwarring in sy oë.
“Ja, Ian?” Hoewel onseker van haar eie stem, wil sy meteens weet wat die man regtig op hierdie oomblik dink terwyl hy só na haar kyk.
“Hoekom …?” Nina sien dat hy eensklaps sukkel om die regte woorde te vind.
Sy verbreek oogkontak met moeite en laat haar kop sak, die elektrisiteit tussen hulle onmiskenbaar teenwoordig.
Saggies lig Ian haar kop.
Haar lippe gaan in afwagting spontaan oop. Haar gevoelens wil en kan sy nie meer ontleed nie, want waar sy vingers haar ken en nek aanraak, voel dit of haar vel tintel.
Sy maak haar oë toe.
Sê nou net oom Chris of haar ouma kom nou hier in. Die gedagte ruk haar tot haar sinne. Sy maak haar oë oop en neem sy hand vasberade weg van haar gesig af, probeer hard om nie in sy oë te verdrink of na sy stewige borskas te kyk nie.
Haar lus vir koffie verdamp terwyl sy haar kamerjasgordel so ongesiens moontlik met bewende vingers probeer vasmaak. Sy moet onmiddellik omdraai en terug kamer toe gaan. Hoe kan haar hart so verraderlik weghol met haar wanneer hy net met daardie donker oë van hom na haar kyk?
“Ekskuus, ek moet … um …” Sy draai sonder die koffie van hom weg.
“Nina, wag …”
Sy maak of sy hom nie hoor nie en loop haastig in die gang af.
Terug in haar bed, weet Nina nie hoe sy weer later uit die kamer gaan kom nie, want op hierdie oomblik voel dit asof sy vir die res van die vakansie net hier in die bed kan bly lê. Sy trek die laken oor haar en maak haar oë vir ’n paar oomblikke toe.
Onmiddellik en heeltemal ongevraag, is Ian se beeld lewensgroot terug. Hoe sal dit nou voel as sy mond …?
Nina! Sy sal seker vergaan van die byna onuithoudbare hitte wat hy uit sy hele wese straal.
Enkele minute later klop iemand sag aan haar deur. Sy lê doodstil, haal skaars asem. As dit haar ouma is, sal sy haarself wel innooi, en as dit Ian is …? Wel, hopelik gaan hy weg as sy net nie antwoord nie.
Haar neus begin kriewel. ’n Yslike nies oorweldig haar. “A-a-atiesjoe!”
Die deur gaan stadig op ’n skrefie oop, en Ian loer in. “Gesondheid. Is dit veilig om jou koffie aan te gee of gaan jy my weer met daai groen oë van jou doodkyk?” Die skewe glimlag om sy mond versag sy woorde.
Nina trek die laken nog hoër tot onder haar ken op, asof dit nou kan vergoed vir haar glibberige kamerjasgordel wat juis móés losgegaan het net voor Ian by die kombuis ingekom het.
Versigtig sit Ian die beker langs haar op die bedkassie neer.
’n Paar tellings soek hy na haar oë in die skemer oggendlig van die kamer.
Toe laat sak hy sy hand en vee die laken sagkens ’n paar sentimeter weg sodat al twee haar skouers ontbloot is. Terwyl Nina nog wonder hoekom hy dit doen, buk hy stadig af. Asof gehipnotiseer, hou sy hom dop terwyl hy eers haar een skouer en dan die ander een so sag met sy lippe aanraak dat sy wonder of sy haar dit nie maar net verbeel nie.
Sy knyp haar oë styf toe en hou haar asem op. Na etlike sekondes blaas sy dit weer stadig uit en maak haar oë oop in die hoop dat Ian dalk al weg is.
Maar sy gesig huiwer slegs enkele sentimeters bokant hare. “Ek weet nie hoekom jy dalk so dink nie, maar ek eet regtig nie meisies vir brekfis op nie, Nina,” is al wat hy sê voordat hy eindelik orent kom en uitloop.
Dit is nie vir Ian Nell se verdekselse tande wat sy bang is nie, dit is vir hierdie polsende emosies wat hy in haar wakker maak. Sy probeer doelbewus aan Carl dink, maar kan hom glad nie
