teenoor Ian op te tree in haar ouma en oom Chris se teenwoordigheid?
Nina moes weer ingesluimer het, ’n halfuur of wat waartydens sy gevoel het hoe ’n heerlike warm asem en streelsagte lippe haar skouers oor en oor liefkoos. ’n Kort ewigheid waarin sy herhaaldelik in die donkerbruin dieptes van Ian se wilsand-oë bly val het.
Toe die deurknop stadig draai, is Nina egter dadelik wakker, vies vir haarself omdat sy teleurgesteld is toe ouma Anita haar verskyning maak.
Sy wil tog niks met Ian te doen hê nie. Carl is … wel, hy’s gaaf en … en …
Doelbewus fokus sy op haar ouma wat stralend lyk in ’n broekpak wat haar besonder mooi pas. Die vakansie doen haar al klaar goed. “Môre, Oumsie. Lekker geslaap?”
“Baie lekker, dankie, kinta. Maar wat moet ék doen om ook so bederf te word?” Haar laggende oë gaan na die beker koffie wat nog onaangeraak op die bedkassie staan.
“O, dit?” kom dit vaag van Nina.
“Wel, ek het jou net kom roep, kinta-lief. Ek en jy gaan na ontbyt saam met Chris uitry veld toe om iets van die wild op die plaas te sien.”
Nina probeer haar gesig neutraal hou sodat haar teleurstelling nie wys nie. Sy spring kamma vrolik uit die bed en trek die nagrok oor haar kop. Haar ouma tel dit op waar dit in ’n hopie op die hoek van die bed val en vryf dit ingedagte tussen haar vingers. “Jy wil tog nie vir my sê jy het hierdie dungewaste ou nagrokkie saamgebring nie?”
Nina trek gou ’n kuitbroek en wit bloesie aan, bewus daarvan dat haar ouma haar vraend aankyk. “Wel, dit is darem nie asof ek op my wittebrood is nie, Ouma, so ontspan gerus,” kry sy dit so ongeërg moontlik uit terwyl sy haar hare kam.
Tydens die heerlike ontbyt hou Nina haar oë pal op haar bord terwyl sy haar verluister aan Ian wat gesels asof niks voor sonop tussen hulle gebeur het nie.
Dan verskyn daar ’n vrou in die eetkamerdeur, met ’n vlekkelose vel, vriendelike goudbruin oë en opregte glimlag. Haar ligpienk insteekskoene pas perfek by die skakering van haar kraakvars uniform.
“Jenny, dis nou Anita en Nina waarvan ons al so baie gepraat het,” stel oom Chris hulle aan mekaar voor. “Jenny is ons huishoudster.”
Die glimlag van die vrou, seker so twintig jaar ouer as Nina, helder elke gelaatstrek in haar gesig op.
Nina glimlag terug en probeer om Ian se warm blik op haar te vermy. So dít is dan Jenny!
“Ek’s Jenny Bock. Baie welkom op Geluk. Ek hoop die aandete het darem nie sta’ en uitdroog op die stove nie. Ek moes gister huis toe voordat julle hier aangekom het.”
“Dit was die lekkerste kos wat ons in jare geëet het, Jenny. Waar het jy geleer om so ’n lekker malvapoeding te bak?” wil ouma Anita weet.
Nina brand om te weet wat Ian dink wanneer hy so aandagtig na haar sit en kyk.
“O, niemand het my geleer nie, mevrou. Dis maar daai een resep wat ek altyd maak. ‘Anita se poeding’, sta’ nogals boaan geskryf,” antwoord Jenny.
Die volgende oomblik slaan sy haar hand voor haar mond. “Haai, moenie vir my sê mevrou is die ‘Anita’ van die resep nie!”
Oom Chris kyk ouma Anita betekenisvol oor die breedte van die tafel aan. “Ek het dit nog al die jare gehou.”
“Nou maar dit is baie lekker om mevrou te ontmoet. Dis amper asof mevrou famous is hierso,” lag Jenny voor sy haarself verskoon en die tafel ywerig afdek.
Ian verskoon hom van die tafel met ’n glimlag om sy mond. Hy sit sy hoed op en verdwyn by die deur uit.
Nina voel afgehaal oor die feit dat hy blykbaar nie eens sover dink soos om haar saam met hom te nooi nie.
“Nou ja, die son sit al hoog. Ons sal moet roer as ons nog ’n gemsbok of twee wil sien.” Oom Chris vat sy hoed wat oor sy stoel se rugleuning hang en hou sy arm sodat ouma Anita kan inhaak.
Agter hulle loop Nina met gemengde gevoelens. Dié Ian, hy’s ’n boer in murg en been. Sy, daarenteen, is deur en deur ’n stadsmeisie. Haar salon is haar heiligdom en sy is vasberade om ’n sukses daarvan te maak. Nie alleen is sy dit aan haarself verskuldig nie, maar sy voel dit is niks minder as reg nie dat sy ’n sukses maak van die onderneming wat sy met oupa Dawie se erfgeld begin het. Nee, daar is geen manier wat sy haarself of haar talent ooit op ’n plek soos hierdie … hierdie woestyn sal begrawe nie.
Sy kan nie ontken dat sy Ian aantreklik vind nie, maar om enigsins daarop te reageer sou malligheid wees.
Wat het daardie soene op haar skouers in elk geval beteken? Voel hy bloot jammer vir die arme stadsmeisie wat haar so in die Kalahari-son verbrand het?
Net omdat Ian ongetroud is, beteken dit nie hy is nié in ’n verhouding nie, tob sy. Hy kan selfs tevrede wees om in die bondel te vry, vir al wat sy weet. Hoekom anders sou ’n gevestigde boer van, sy skat hom om en by agt-en-twintig, nog in hierdie eensame wêreld ongetroud wees? Sy is seker hy kan kies en keur tussen die kontrei se meisies.
Hulle stap uit, en Nina trek haar asem diep in. Dit is vir haar ’n welverdiende blaaskans saam met haar ouma. Sy gaan haar nie die hele tyd loop en verknies oor Ian en sy misterieuse liefdeslewe of selfs die algehele gebrek daaraan nie. Wat haar betref, moet hy net nooit ontdek dat hy van haar binneste basaarpoeding maak met daardie donkertjoklitkyke van hom nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
