… soos ’n …
Vinnig maak sy ’n glas vol water. Daar is nie woorde om haarself te beskryf nie, goeiste. Sy’s skoon laf. Bella sê mos gereeld vir haar sy kort ’n goeie vry, seker dié dat sy soos ’n bakvissie reageer op ’n man.
Toe sy omdraai, is Steyn se arm langs hom op die bank, sy oë op haar. ’n Oomblik staan sy versteen. Hy kon nie gesien het sy hou sy onderbroek in die lug nie, kon hy? Natuurlik nie, sy is heeltemal simpel. Sy moet die man se pille vir hom gee en hier wegkom. Vinnig.
Sy stap tot by hom, haal die pille uit en hou dit saam met die glas uit na hom toe. “Kan jy regop sit?”
Hy beur vorentoe en raak bleek. Sy sit die glas en pille vinnig neer.
“Kom ek help jou,” prewel sy en gaan sit langs hom op die bank sodat sy hom aan sy gesonde skouer kan help oplig. Haar hande beland op sy kaal rug. Sy gespierde kaal rug. Haar asem raak weg, sy kners op haar tande, maak haar oë toe en help hom regop.
“Dankie,” sê hy kortaf en sy spring vinnig op voor sy iets heeltemal onbesonne aanvang.
“Hierso.” Sy gee die glas en pille weer aan en gee nog ’n tree agteruit. Hoe verder weg van hom af, hoe beter vir haar.
Sy oë bly op haar terwyl hy die pille afsluk.
“Uhm … is jy …?”
Hy pers sy lippe op mekaar. “Toemaar, ek weet jy is nie opgewonde oor die feit dat ek nog hier is nie. Ek wil net stort, dan gaan ek ’n ander blyplek soek,” sê hy en leun terug op die kussings. Hy is baie bleek.
Kathleen skud haar kop. “Dis nie nodig om so haastig te wees nie. Bly nog ’n dag of wat. Ek kan sien jy is siek.”
“Ek is nie siek nie,” kners hy uit en gluur haar aan.
Sy kan haar glimlag nie keer nie. Hy klink nes ’n stout kind. “Nou verstaan ek wat jou ma bedoel.”
Sy oë rek. “Hoe nou? Waar is my ma?”
Kathleen begin die situasie geniet. “Sy en die meisiekinders is op pad.”
“Wat? Waar is my foon?”
Sy tel dit van die koffietafel op en gee dit vir hom. “Sy het vroeër gebel. Jy het nie geantwoord nie.”
“Waar kom jy daaraan om ander mense se foon te antwoord?” vra hy vies en probeer opstaan, maar hy raak weer bleek en val agteroor. Hy mompel onderlangs, maar sy ken vloekwoorde as sy dit hoor.
“Dis nie nodig om lelik te praat nie. Ek probeer net help. Sal jy … uhm, het jy hulp nodig met die stort?”
Hitte kruip teen haar nek op. Sy tel die glas op en draai weg sodat hy nie die tekens kan sien nie.
“Jy kan maar sê as jy saam met my wil stort, jy hoef nie te skimp nie.”
Ontsteld draai sy terug. Hy staan wankelrig langs die bank, sy oë halfmas, ’n sardoniese glimlag op sy bleek gesig.
Sy lig haar ken. “Ek probeer nice wees, dis al. Maar ek kan sien jy weet nie wat dit beteken nie.” Sy storm voordeur toe. “Ek het vir jou koffie gebring,” sê sy voordat sy uitstap.
“Kyk alle nice meisies na vreemde mans se onderbroeke?” roep hy agter haar aan, maar sy gooi die voordeur agter haar toe en hardloop terug na ta’ Peet se huis.
Wat ’n ongeskikte, ondankbare vent. Sy hoop hy val en breek sy ander skouer ook. Sy voel dadelik ellendig oor haar gedagtes en stuur ’n skietgebedjie op.
Sy ruk die stofsuier uit die kas, prop dit in en begin skoonmaak. Sy ma en ’n hele entourage is op pad. Daar is mense wat na hom kan kyk, hy het haar nie nodig nie.
’n Warm gloed spoel weer oor haar. Sy kan nie glo sy het sy onderbroek opgetel én bekyk nie. Wie doen so iets? En toe is sy oë juis op daardie oomblik oop en hy sien wat sy doen.
Haar kreun word deur die geluid van die stofsuier opgeslurp.
3
Twee uur later is die huis van hoek tot kant skoon. Kathleen blaas haar hare droog. Sy het pas gestort en is reg om voor haar rekenaar in te skuif. Terwyl sy blaas, kyk sy kort-kort by die venster uit na die kothuis.
Soos elke keer wat sy die afgelope uur gekyk het, en dit was baie, is daar nog steeds geen beweging nie.
Sy skakel die haardroër af en dis toe dat sy die geluid hoor. Versigtig stap sy by die kamer uit en luister. Daar is dit weer. Dit klink asof iets teen die voordeur krap. Sy stap in die gang af. Wat op aarde?
Deur die loergaatjie kan sy niks sien nie en sy maak die deur versigtig oop. Daar is niks voor die deur sover sy kan agterkom nie.
“Woef!” blaf ’n hond en sy kyk af. Reg voor haar sit ’n hond, of eerder ’n brak, want sy kan nie uitmaak watse soort hond dit is nie. Daar is beslis iewers ’n bietjie terrier-bloed, maar hy is vuil en verwaarloos en dis selfs moeilik om sy of haar kleur te bepaal.
“Ja?” gesels sy en buk af. “Wat maak jy hier?”
“Woef!” sê hy, draai om en hardloop weg.
Sy glimlag en begin die deur toemaak. Dis seker ’n rondloper. Net voor die deur toegaan, blaf hy weer. Hy staan op die punt van die stoep en kyk vir haar. Hy blaf weer.
“Wat is dit?”
“Woef!” sê hy en draf die trappies omkyk-omkyk af.
“Wil jy vir my iets gaan wys?” Sy stap agter hom aan en hy verdwyn om die hoek. Ai. Sy het regtig nie nou tyd om met ’n hond te speel nie. Sy begin terugdraai, maar hy begin vreeslik blaf en sy stap om die hoek. En daar sit hy. Op die kothuis se stoep. Sy stert swaai en hy blaf twee keer.
Haar hart begin klop. Is dit Steyn se hond? Maar sy het nie gister ’n hond gesien nie. So, hoekom is die hond hier en hoekom staan hy en blaf voor die voordeur van die kothuis?
Sy stap nader en die hond krap teen die voordeur van die kothuis en blaf weer twee keer.
“Is dit jou oubaas wat hier binne is? Jy moet vir hom sê hy moet jou ’n slag bad, hoor? Wil jy ingaan?”
Die hond blaf en sy klop aan die deur. Niemand reageer nie. Die hond kyk afwagtend op na haar.
“Hy slaap seker,” sê sy.
Maar die hond begin weer blaf. Geïrriteer kyk sy af na die dierasie. “Sy motor is nog hier, so hy is ook nog hier. Maar hy slaap seker, ek wil hom nie nou pla nie.”
Die hond blaf en sy hele lyfie bewe.
“Oukei, oukei. Ek sal kyk of hy regop is. Hou asseblief net op met raas.”
Die hond gaan lê met sy kop op sy voorpote en kyk haar verwytend aan.
Versigtig klop sy weer aan die voordeur. Om weer hier te kom klop, was beslis nie deel van haar plan nie. Niemand reageer nie. Sy maak die deur oop en loer in.
“Steyn?”
