aan hulle gedink en die lamp hoor suis en sit en kyk na sy groot windskewe skaduwee oorkant hom teen die muur; en die skaduwee het saam met hom sy kop geknik, sy glas gelig en laat sak, saam met hom roerloos sit en wag op die derde halte.
Elkeen was in sy eie broeiende gedagtes versonke. En hulle het so gesit, swetend, en aan hulle lou brandewyn geproe en geluister na die getjok van die enjin.
Rodrigue se beker was eerste leeg en hy het vir hom weer geskink. En toe die tweede beker byna leeg was, het hy opgestaan en iets uit die hangkas gaan haal. Dit was wat Delport verwag het: ’n groot koekblik met foto’s uit ’n verweerde, godverlate verlede.
Die foto’s het, soos alles van Rodrigue, na tabak geruik. Dit was, soos alles van Rodrigue, motgevreet en vol vatmerke. Dit was ’n maer kind wat met arms styf langs die sye in die son kyk en dapper vir die kamera lag, Lissabon se strate vol motors uit die dertigerjare, ’n jong seun wat uit ’n treinvenster wuif, ’n man in ’n matroospak, ’n matroos wat hand om die lyf staan met ’n maer meisie in oudmodiese klere, ’n grafsteen in Beira, ’n rivierboot.
Daar was min. Daar was skaars genoeg om die blik se boom toe te maak. En dit was onwaarskynlik dat hulle ooit meer sou word. In sy hangkas, tussen die tabak en onderklere, het daar ’n bokskamera gelê, maar soos Rodrigue self eenkeer verduidelik het: “Dit lê al amper twintig jaar daar, en ek gebruik dit nooit. Daar is niks meer om af te neem nie.”
Rodrigue het die foto’s by die meisie geneem en hulle in die blik teruggesit, die blik gebêre – toe na Delport gekyk, selfbewus, nie seker wat hy nog kan doen om die meisie te beïndruk nie. “Jy’s seker jy wil nie skaak speel nie?” Maar voordat Delport kon antwoord, het die kaptein hom tot die meisie gerig. “Speel jý skaak? Jy wil nie dalk speel nie?”
Die meisie het haar kop geskud en skielik moeg gelyk. “Ek kan nie,” het sy gesê.
Rodrigue het die skaakbord uit die kas gehaal en dit voor haar op die tafel neergesit, dit oopgemaak, die stukke omslagtig begin uitpak.
“Max hier het dit by Rajput gekry,” het hy gesê. “Dieselfde ou by wie jy daardie masker gekoop het. Snaakse vent, die Rajput. Hy’t my die Rig-Veda laat ontdek. En die Tarokko-kaarte.” Hy het oorgebuk na die meisie toe, asmaties en ywerig. “Dis anders as gewone skaakstukke.” Die meisie het ’n pion by hom geneem, toe ’n koning.
Die stukke was van ivoorhout en olienhoutpit. Elke pion was ’n klein maskertjie wat op twee dun beentjies staan en ’n swaard vashou. Die ivoorhoutkoning was ’n gekroonde leeukop, maar die maanhare het soos gekartelde sonstrale gelyk. Die swart olienhout-koning was die kop van ’n bul met ’n vyfkantige kroon tussen sy sekelmaanhorings. “Max speel altyd met die swartes,” het die kaptein gesê. “Ek met die wittes.”
Die meisie het die stukke een vir een bekyk soos hy hulle aangegee het, en hulle voor haar neergesit, een vir een, in ’n ry, en hulle toe weggestoot van haar af en opgekyk na Delport toe.
“Ek en Max hier speel altyd,” het Rodrigue gesê. “Maar hy wen elke keer. Hy’s goed. Jy vang hom nie maklik nie.”
Die rietmot het sy vlerke weer getril en toe skielik probeer vlieg, maar hy het teen die dak gebots en grond toe geval en stil geword.
Delport se hande was taai om sy glas en hy het gevoel hoe die sweet op sy gesig pêrel en teen sy slape afloop. Hy het aan die masker gedink wat in die donker op die gaasdek lê, en besluit hy sal die meisie tweehonderd-en-vyftien eskudo’s daarvoor aanbied.
En hy het sit en wag, wiegend en onrustig, op die tweede fluit en die tweede halte.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
