skud sy kop onbegrypend en stryk mompelend weg om die hoek van die tuiekamer.
“Skaam jou, Morné,” berispe Wiandri hom. “Floors is nie juis spraaksaam nie, maar hy is ’n gewillige werker.”
“Dalk sal ’n bier of twee die arme vent help om makliker te praat,” treiter Morné haar en hou sy hande oorwonne omhoog toe sy hom met moord in haar oë aankyk. “Goed … goed, ek sien jy dink Floors is ’n voëltjie met ’n af vlerk en jy moet hom beskerm. Ek sal jul swygsame nutsman met rus laat, mooie Wiandri.”
Morné is self fris gebou, maar hy lyk skraal langs die breedgeskouerde Floors, dink Wiandri, en voel beledig dat Morné Floors met ’n siek voëltjie sou vergelyk. Sy glimlag egter met sonnige onskuld en sê oortuigend: “Ek is dol op stil, sterk mans, Morné. Christelle, dink jy nie ook Floors is uiters aantreklik nie?”
“Ek het nie werklik gekyk nie,” antwoord Christelle afgetrokke, ’n ligte frons kepend tussen haar wenkbroue.
“Wiandri probeer net om my jaloers te maak, omdat ek haar liewe Floors vir die gek gehou het.” Morné draai na Wiandri en pleit kamma desperaat: “Hou op om vies te wees vir my, my mooiste meisie, en kom braai môremiddag ’n vleisie saam met ons op Môreson. Christelle en die tannies is ook meer as welkom.”
“Nee, die tannies kan nie,” sê Christelle met finaliteit, “want hierdie tannie kuier die naweek by hulle. Vier vroue, Morné, en geen man is welkom nie – veral nie ’n rooikop wat ’n grap van almal en alles maak nie. Toe, klim op jou perd en ry!”
“Vier vroue … sjoe! Ek is klaar op pad, kwaai Christelle!” antwoord Morné skertsend, trap in die stiebeuel en swaai hom in die saal op sy swart hings se rug. “Nooi my saam as jy gaan perdry, Wiandri. Sien julle!” roep hy terwyl hy op ’n drafstappie wegry.
“Dankie vir al jou hulp, Morné!” roep Wiandri en kyk vraend na Christelle wat met ’n nadenkende uitdrukking op haar gesig voor haar uitstaar. “Wat makeer, Christelle? Jy lyk bekommerd.”
Christelle kyk vinnig na haar en glimlag bedroë. “Dit pla my dat ek nie kan onthou nie,” probeer sy verduidelik, merk Wiandri se verwarring en lag spontaan. “Ek praat van julle nutsman, Floors. Hy dra sy pet so laag oor sy voorkop dat ek net kan wonder oor hoe sy kop lyk en watse kleur hare hy het, maar hy lyk nogtans bekend. Wie ken ons wat soos Floors lyk?”
Wiandri ervaar ’n trilling van ontsteltenis in haar binneste en besef dat sy ter wille van Floors vrees dat Christelle sy identiteit sal raai. Floors sal nie op Groeneweide bly as almal weet wie hy werklik is nie en as hy weggaan … Nee, dit mag nooit gebeur nie, dink sy paniekerig en praat gejaagd: “Floors is nie belangrik nie, Christelle. Hy is net ’n werklose man oor wie tant Lerina haar ontferm het.” Sy glimlag onoortuigend, weet sy, en vervolg met gedwonge opgewektheid: “Ek is so bly jy kuier die naweek by ons, Christelle. Jou kamer is altyd gereed vir jou en as jy nie genoeg klere in jou hangkas …”
“Hoekom vertel jy my dinge wat ek reeds weet, my poplap? Hoekom wil jy nie oor Floors praat nie?” val Christelle haar wantrouig in die rede.
“Goeiste, Christelle, waarom moet ons oor ’n nutsman gesels? Floors is aantreklik, maar hy herinner my aan niemand wat ek ken nie. Ek moet gou eers my perde versorg, maar as jy solank wil ingaan …”
“Ek sal sorg, juffrou Wiandri,” praat Floors haar onverwags tot stilte. Hy’t ongesiens weer nader gekom, eintlik grillerig. “Tant Grietjie het gesê die perde kom, toe sit ek vars hooi in hulle stalle en genoeg voer en water in hulle bakke. Ek ken van perde.”
“O … ek het nie geweet nie,” sê Wiandri, besef dat haar stem asemrig in plaas van verras klink, en hoop vuriglik dat Christelle nie die pynlike gebons van haar hart kan hoor nie. “Dankie, Floors. As jy Prinses kan behartig, sal ek na Rakker omsien. Rakker is ’n hooggespanne perd en nie altyd gelukkig by vreemdelinge nie.”
“Perde …” begin Floors en sluk sy woorde in toe Wessie Wessels se skril stemmetjie oor die agterplaas skeerlem.
“Hoei daar, julle asempies! Julle klouter g’n op julle se perde voordat ek die woord gespreek het nie! Wiandri, jy kan jou nek breek as jy klaar betaal het, maar gee eers my kontantgeldjies in my hande!” skel Wessie van ver af en kom in ’n fladdering van wye broekspype en hempsmoue aangeskarrel na die perdestalle toe.
“Om liefdeswil … !” sê Christelle met ’n besorgde suggie. “Tant Wessie, as jy oor jou lang wye broekspype struikel, val jy en breek ’n been op hierdie harde kegelstene. Wanneer gaan tannie onthou dat vroue van jou ouderdom versigtiger moet wees?”
Wessie ruk in haar spore tot stilstand, snork minagtend deur haar stomp neusie en gluur Christelle boosaardig aan. “Wafferse ouderdom?” vra sy met skrille verontwaardiging. “Matronetjie, dalk het die son en die wind my ou gesiggie effentjies verrinneweer, maar as my ou fiets ’n pap wiel het, draf ek nog lag-lag met my spykerbeentjies al die pad van my ou winkeltjie af tot hier by Groeneweide op die bult. Wens jy my nou oud en sieklik en op die naat van my rug in jou hospitaaltjie sodat jy my vol gate kan steek my jou inspuitingsnaalde?”
“Genade toggie … Ek is jammer ek het my mond oopgemaak, tant Wessie,” sê Christelle, oorweldig deur die tirade.
“Ja, ek ok, matronetjie, want so ampertjies het ek vergeet vir wat ek my ou asempie weggehol het,” antwoord Wessie, loop op Floors af, kry hom aan die arm beet en vervolg kwaai: “Floorsie, ek het jou vertrou met vier pakke duur lekkergoed. Wat het jy met dit aangevang, jou sondige sieletjie?”
Floors lig sy ken sodat hy onder die rand van sy pet kan afkyk na Wessie en antwoord emosieloos: “Tant Grietjie het die sak gegryp en beginne eet. Ek dink sy het al die lekkers kant en klaar opgeëet, tant Wessie.”
“Nou vir wat beloer jy my so, asempie?” vra Wessie aggressief, skiet haar regterhand blitssnel uit en pluk Floors se pet van sy kop af. “Nee a, Floors, waar is jou respekte? Haal jou pet van jou kop af as jy met ’n ordentlike vrou soos ek praat.”
Wiandri hoor Christelle na asem snak en kyk haar vraend aan, maar Christelle staar asof gehipnotiseer na Floors, haar gesigsuitdrukking ongewoon strak.
“My kopvel!” kerm Floors en bedek sy witblonde hare met sy hande. “Agge nee, tant Wessie. Die son brand my kopvel flenters as ek nie my pet dra nie. Gee terug my pet, toe, tant Wessie.”
Wessie staar Floors oopmond aan en bars gierend uit van die lag. “Het jou, asempie!” hyg sy, kortasem van die lag. “Daardie eerste dag het ek reguit vir jou gesê jou spierwitte haartjies kom uit ’n bottel, Floorsie, want g’n mens word gebore met sulke swart oë en spierwitte haartjies nie. Jy moet in jou pasoppens wees vir goeters wat uit bottels kom, my diertjie. Ou Hannie van Rooikrans het gereeld haar muisvaal haartjies spierwit gekleur totdat haar ou kopvelletjie die ene rowe was. Sy krap toe die rowe af en daar sit sy toe met kaal kolle op haar kop – te aardig! Hou op om jou haartjies te kleur, Floors, anders loop jy een van die dae sonder ’n enkelte haar op jou koppie rond.”
“Goed, tannie, ek sal nie weer nie. Nou moet ek eers Prinses Perd gaan versorg. Tot siens, tant Wessie,” groet Floors toonloos en lei die merrie die perdestalle binne.
“Nou wat moet ek met jou pet doen, Floorsie?” vra Wessie vies en prop die pet in Wiandri se hande. “Hier, dingetjie, vat! Ek moet Grietjie dadelik gaan aanspreek oor my kontantgeldjies vir die lekkergoed.”
“Moenie moedswillig wees nie, tant Wessie,” sê Wiandri ongeduldig, ontsteld oor die manier waarop Christelle Floors aangestaar het. “Tannie
