sy met ’n gevoel van seer verlange.
“Dit maak nie sin nie,” onderbreek Floors haar gedagtegang, sy stemtoon misnoeg. “Ek werk byna ’n maand lank hier en juffrou Lerina en tant Grietjie het nog nie een maal van jou halfbroer melding gemaak nie. Hulle praat voortdurend oor jou en sien saam uit na die dag as jy getroud is en daar weer kinders in Huis Groeneweide sal grootword. Jou kinders, Wiandri. Hoekom vra jy nie vir juffrou Lerina of jy die plek gaan erf nie?”
“Wat karring jy so oor die ou huis, Floors?” vra sy omgekrap. “Jy het self erken jy het nie die geld om die plek te koop nie. Ek verseker jou, as dit ooit myne is, sal ek dit nooit, nóóit verkoop nie – en ek sal dit ook nie in ’n herberg of ’n hotel omskep nie, want niemand het rede om op ’n afgeleë dorpie soos Wernerspan te kuier nie.”
Floors tuur fronsend oor die tuin na die sierlike ou sandsteenwoning en mompel kwasterig: “Al daardie sitkamers, eetkamers, slaapkamers en badkamers, selfs ’n onthaalsaal – soveel ruimte vir drie vroue. Dis ’n skandelike vermorsing van kosbare ruimte!”
“Jy klink soos ’n bloedrooi kommunis, Floors. Wat moet tant Lerina doen? Die deure oopgooi en vry verblyf en kos aan werkloses soos jy bied?” vra sy geraak.
“Ek, klein rissiepit, is lankal nie meer werkloos nie. Ek wérk vir die dak oor my kop en my gereelde etes.” Hy kyk bedroë na die hegpleisters aan drie van sy vingers. “Of liewer, ek probeer werk.” Sy oë skiet uit na haar en hy vervolg nadruklik: “Ek weet juffrou Lerina verskaf werk aan heelwat mense, betaal goeie salarisse en sorg dat hulle ordentlike verblyf het. Dit gaan om …”
“’n Huis wat te groot is vir drie mense,” voltooi sy die sin vir hom en gluur hom vyandig aan. “Liewe land, Floors, tant Lerina is nie die enigste ryk vrou wat ’n groot huis besit nie. Gun jy haar nie haar welvaart nie?”
“Jou tante se rykdom raak my nie, maar sy kan die kamers wat sy nie gebruik nie, verhuur. Soos die grondvloer van die wesvleuel: Daar is minstens tien kamers en vier badkamers wat net daar staan en stof vergaar. Of liewer, dis wat tant Grietjie my vertel het,” antwoord hy en gluur haar op sy beurt aan.
Sy kan dit nie glo nie, dink Wiandri verslae. Sy en Floors maak rusie oor ’n simpel huis en gluur mekaar aan asof hulle aartsvyande is – en intussen wil sy net na hom kyk en wonder oor die gevoel van euforiese geluk wat sy ervaar bloot van by hom wees. Tant Wessie se storie dat Floors kort-kort na haar gekyk het, was blote wensdenkery, want Floors stel meer belang in ’n stokou huis as in haar, besef sy. Sy lig haar ken en antwoord met kille hooghartigheid: “Tant Grietjie het uit haar beurt gepraat. Tant Lerina het ’n persoonlike rede waarom die grondvloer van die wesvleuel nie gebruik word nie, maar ek sal jou aanraai om haar nie daaroor uit te vra nie, Floors.”
“Kan jy my nie vertel wat haar rede is nie, Wiandri?” vra hy met onverwagte erns, ’n onuitgesproke pleidooi in sy oë.
“Ek wens ek kon, maar ek weet niks meer as jy nie. Toe ek klein was, het ek tant Lerina ’n paar maal oor die verbode wesvleuel uitgevra, maar sy het my duidelik laat verstaan dat sy nie haar hele lewe en persoonlike herinneringe met my hoef te deel nie.”
“Jy is nie meer klein nie. Sal juffrou Lerina nie nou jou vrae beantwoord nie?” vra hy hoopvol.
“Nou neul jy, nuuskierige agie, en jy is lankal nie meer klein nie,” spot Wiandri en vervolg sober: “Ek is bang ek sal tant Lerina met my vrae ontstel. Sy is so oud … en kosbaar. Laat haar asseblief met rus, Floors.”
Hy glimlag flitsend. “Dis waarom ek jou uitvra. Ek is nie van plan om juffrou Lerina met my nuuskierigheid te ontstel nie. Wat van tant Grietjie? Weet sy ook niks nie?”
“Ek weet nie – as ek uitgevra het, het sy haar horende doof gehou. Gun tant Lerina haar geheim, Floors. Ek karring nie meer aan jou om jou geheime uit te lap nie.”
“Maar die wesvleuel kan so nuttig gebruik word,” hou hy koppig vol. “Tant Grietjie het gesê …”
“Luister nou vir my, Floors!” val sy hom onstuimig in die rede. “Huis Groeneweide is meer as net ’n gewone ou huis. Die hele grondvloer van die oosvleuel is ’n onthaalsaal. Dit was my geliefkoosde speelplek op reëndae, maar ek het terselfdertyd geweet die skilderye is almal kosbare, oorspronklike werke en ek mag nie met ’n bal daar gespeel het nie. Die antieke meubels en Oosterse matte in al die vertrekke, en die kristalglas, die porselein en die silwermessegoed, is alles onvervangbaar. Huis Groeneweide is ’n kosbare erfenis, ’n stukkie geskiedenis, wat vir toekomstige geslagte bewaar moet word. Hoekom wil jy ’n goedkoop losieshuis van die plek maak?”
Floors maak sy mond oop asof hy haar wil antwoord, bedink hom en pers sy lippe hard op mekaar. Hy glimlag skrams en sê skouerophalend: “Ek is net nuuskierig oor die grondvloer van die wesvleuel. As julle dit nie nodig het nie, waarom kan iemand anders dit nie nuttig gebruik nie? Hou op om gate dwarsdeur my te kyk, Wiandri. Ek het waardering vir ’n historiese ou plek soos Huis Groeneweide. Ek hoop jy het eendag hope kinders sodat jy al die kamers kan gebruik.”
“Dit sal van jou afhang, Floorsie. Of het jy vergeet jy het my gevra om te trou?” vra sy uittartend, dankbaar dat hulle blykbaar nie meer baklei nie.
“Het ek?” vra hy, kamma onkant gevang, met die lag dansend in sy oë toe hy vervolg: “O ja, ek het, maar dit was in ’n oomblik van swakheid. Gewoonlik onthou ek van my vrou en ons ses kinders.”
Wiandri draai weg na die rylaan toe sy die naderende geklop van perdehoewe hoor en sê verruk: “Dis Morné en my peetma, Christelle! Kyk, Floors, hulle het my twee ryperde teruggebring. Kom ons gaan wag hulle in by die perdestalle.”
Floors ruk vinnig ’n bottelgroen pet uit sy broeksak, sit dit op sy kop en trek dit laag oor sy oë, sodat niks van sy witblonde hare sigbaar is nie. “Wie is Morné en hierdie Christelle? En hoekom noem jy haar nie tannie as sy jou peetma is nie?” vra hy, merkbaar gespanne.
“Ontspan, Floorsie! Morné Greeff boer saam met sy pa op Môreson, die plaas langs Groeneweide. Ek en Morné het saam grootgeword, hy is net ’n paar maande ouer as ek, en sy pa het ons leer perdry. As ek nie tuis is nie, is my perde op Môreson. ’n Mens kan nie sommer enigiemand met jou perde vertrou nie,” vertel sy en trippel rond van ongeduld toe Floors bly staan asof hy op die grasperk geanker is.
“Ja, ja, ek onthou jou tannies praat soms oor hom,” sê Floors ingehoue, sy blik op die twee ruiters en ’n derde perd, wat hulle gewillig volg, wat sigbaar word tussen die eikebome langs die rylaan. “Vertel my van Christelle,” sê-vra hy bruusk.
“Sy is oud genoeg om my ma te wees, maar ek het haar nog altyd op haar voornaam genoem, sy’s my beste vriendin. Het jy haar nog nie ontmoet nie, Floors? Sy kuier dikwels by tant Lerina-hulle, soms vir ’n paar dae. Sy is die matrone van die privaat hospitaal op die dorp. Ek hoop …” Wiandri swyg onbegrypend toe Floors binnensmonds mompel en vinnig wegstap. “Floors, wag!” roep sy en draf agter hom aan. “Floors, gaan jy stilstaan of moet ek jou pootjie?” vra sy toe sy hom bereik en hy nie eens sy pas vertraag of omkyk na haar nie.
Floors bly staan en tuur met glimmende, donker oë onder die rand van sy pet na haar uit, sy sterk gelaatstrekke stroef en onleesbaar soos toe sy hom die eerste maal gesien het. “Kan ek jou vertrou, Wiandri? As ek saam met jou gaan om jou vriende te ontmoet, kan ek net kom as die dommerige Floors wat jy voor tant Wessie se winkel leer ken het. Sal jy onthou ek is net ’n werklose sukkelaar?”
“As dit werklik vir jou so belangrik is …” begin sy onwillig.
“Ek verkwis nie my tyd op speletjies nie,” val hy haar
