te maklik in ’n hoek.”
“Ek wil net tydelik Floors wees,” verduidelik hy toe Wiandri hom met afsydige belangstelling aankyk. “Daar is ’n moontlikheid dat ek ’n beter werk kan kry, maar een persoon wat betrokke is, hou nie van my mense nie. As ek ’n van soos Botha of Smit gehad het, kon ek my eie naam gebruik het, maar onder die omstandighede is Floors Venter ’n veiliger keuse. Ek is werklik jammer ek het jou natgespat, Wiandri, maar aan die ander kant, nie alle meisies is mooi selfs al is hulle druipnat van modderwater nie.”
“Moet ek nou dankbaar wees en glimlag?” vra Wiandri geniepsig, vreemd teleurgesteld omdat sy nog nie weet wat sy ware identiteit is nie.
“Nee, maar dit was ’n eerlike kompliment. Wil jy die lekkergoed hê of sal ek …”
“Lekkergoed!” jubel Grietjie, gryp die plastieksak uit Floors se hand en loer daarin. Sy druk ’n klapsoen op Wiandri se wang en sê borrelend: “Malvalekkers en pepermente! Ag dankie, my engeltjie! Ek het gehoop jy het nie ons ou lekkertjies vergeet nie. Floors, parkeer asseblief Wiandri se motor in een van die motorhuise en bring haar tasse na haar suite toe – dis die verste een op linkerhand bo in die wesvleuel. Ag, sonde, as dit nie tyd was vir middagete nie … Wiandri, sal een ou malvalekkertjie soveel skade doen?”
“Het tannie dan ’n nuwe kwaal ontwikkel sedert my laaste vakansie?” vra Wiandri terwyl sy saam met Grietjie oor die geplaveide voorhof na die sandsteenwoning loop.
“Nee wat. G’n bloeddruk of ander klagtes nie, maar ou dokter Mouton herinner my elke maal dat ek gesonder sal wees as ek van een van my vetrolletjies ontslae raak. Ek sê hom oor en oor vet is in my gene – nie dat ek mooi weet wat gene is nie, maar dis lekker om iets anders die skuld te gee vir my eie vraatsug,” vertel Grietjie en glimlag vroom.
“Tannie is mollig, nie vet nie. Ek en tant Lerina is net gelukkig om lank en slank te wees, want dis in óns gene!” skerts Wiandri, steek vas voor die enkele breë trappe wat na die swaar houtvoordeur lei, en sê skuldig: “Ek kan darem nie verwag dat Floors my handsak en skootrekenaar ook agter my aandra nie, tant Grietjie. Ek sal hom met my bagasie help.”
“Ja … ja …” mompel Grietjie, horende doof, haar neus in die inkopiesak. “Dalk sal een ou malvalekkertjie tog nie sonde wees nie,” praat sy met haarself, reeds besig om ’n plastieksak oop te skeur, en klim die trap na die voordeur terwyl Wiandri wegdraf na die motorhuise.
Wiandri sien Floors met sy hande in sy sye voor die oop bagasiebak van haar motor staan, loop vinnig nader en sê verskonend: “Jy is nie ’n huisbediende nie, Floors. Ek sal self my tasse dra.”
“Ek weet wat ek is, juffrou Wiandri. Vyf tasse … Geen normale mens het vyf tasse nodig vir klere nie!” antwoord hy afkeurend en gluur haar vanonder saamgetrekte wenkbroue aan.
Floors is vies omdat sy nie sy verskoning en sy kompliment wou aanvaar nie, daarom spreek hy haar nou weer as juffrou aan, dink Wiandri, staar stip na die naaste tas en antwoord styf: “Sewe, nie vyf nie. Daar is nog twee tasse vol boeke op die agtersitplek. Sewe kleinerige tasse, meneer Floors, want as student moes ek self my tasse dra. Dis makliker om twee kleiner tasse as een groot tas te dra, veral as die hysbak vol is en ’n mens trappe moet klim.”
“Jy is verstommend, juffrou Wiandri – mooi, slim en boonop logies. Ek sal nooit weer lag as iemand van vroulike logika praat nie,” terg hy.
Sy hoor die glimlag in sy stem en weet sy oë lag haar uit – so sy sal nie opkyk na hom nie. Sy durf nie in sy oë kyk nie, want sy is nog bekommerd oor die verwarrende emosies wat sy ervaar het toe sy hom die eerste maal gesien het. Sy antwoord ingehoue: “Dankie, meneer Floors. As jy nou eenkant toe sal staan, sal ek my tasse uittel.” Hy bly staan en sy versoek hoflik: “Asseblief, meneer Floors. My hare en klere is lankal droog, maar ek sal graag wil stort voor middagete.” Sy wag weer dat hy wegtree van haar motor, maar hy roer nie en sy herhaal met ’n suggie: “Asseblief nou, meneer Floors.”
“Dankie, meneer Floors, asseblief, meneer Floors. Klein blikskottel! Jy maak ’n grap van my naam, maar ek verseker jou my situasie is beslis nie grappig nie,” sê hy grimmig, ’n ondertoon van spanning in sy stem.
Sy kyk op in sy onstuimige swartbruin oë en glimlag goedkeurend. “Wonderlik! Ek het geweet daar kruip ’n regte mens met emosies agter Floors se klipgesig weg,” spot sy en vervolg vertroostend: “Ek is seker jy het jou bes gedoen, Floors, maar jy het nie genoeg talent om die rol van die dommerige Floors Visser oortuigend te vertolk nie.”
“Venter,” korrigeer hy haar ergerlik.
“Venter of Flenter – wat maak dit saak? En Floors! Jy is ’n hopelose toneelspeler en jou naam is ’n grap. Wat het jou besiel om so ’n lawwe naam te kies?” vra sy. Sy besef dat sy van die diep timbre van sy normale stemtoon hou en dit uitermate geniet om met hom rusie te maak.
“Floris, juffrou Wiandri, is ’n gerespekteerde Nederlandse naam, afgelei van die Latynse naam Florentius, wat ‘welvarend en voorspoedig’ beteken,” lig hy haar kil in.
“A … Florentius! Goeiste, Floorsie, hoekom het jy my nie lankal gesê jou naam is Florentius nie? Ek is dol op jou naam! Florentius, jy hoef nie my tasse in te dra huis toe nie. ’n Man met jou adellike naam kan nie ’n huisbediende wees nie,” koggel sy.
Sy regterhand skiet onverwags uit en sluit met ’n staalgreep om haar linkerpols. “As ek skielik die adellike Florentius is, moet ek seker soos ’n man optree,” sê hy, ’n dreigende ondertoon in sy donker stem.
Floors moenie dit aan haar doen nie. Hy moenie aan haar raak nie, want sy vingers stuur klein, elektriese skokkies deur haar arm en versnel die normale geklop van haar hart tot druisende tamboerslae in haar ore, besef Wiandri ontsteld. Moontlik is Floors koorsig, want geen ander man se hand het haar ooit gebrand nie, redeneer sy met haarself en ontspan. Sy kyk op na hom, sien die koue, oorwegende lig in sy oë en beveel kordaat: “Los my arm, Floors. Ek kan byt en skop en krap en tant Grietjie sal jou met ’n besemstok disnis slaan as jy my seermaak.”
“As tant Grietjie my kan vang nadat ek jou in julle visdam verdrink het, klein pes,” antwoord hy grimmig.
“Jy het my reeds twee maal in tant Wessie se eendepan verdrink – en my uitgelag toe ek druipnat op die sypaadjie gestaan het.”
“Ek het nie gelag nie,” herinner hy haar.
“Nie letterlik nie, maar jy het met smaak na my foto’s in tant Grietjie se album verwys. En jy het my bedrieg oor jou naam en gejok oor jou beplande huwelik met my tant Lerina. Jy is ’n groter sondaar as ek, Floors. Toe, vergeet nou maar van jou adellike naam en wees net ons dommerige Floorsie. Jy is te afknouerig as jy adellik is, en jy maak my arm seer.”
“Jammer,” sê hy skuldig en los haar gewrig. “Solank jy onthou julle dommerige Floorsie is nie so dom soos wat hy voorgee nie, sal ek vergeet van die adellike Florentius.”
“Is jy Floris of Florentius gedoop, Floorsie?” vra sy nuuskierig.
Hy kreun moedeloos en tel twee van haar tasse uit die bagasiebak. “Nee, Wiandri, nee. Ek het reeds verduidelik: Ek kan nie my eie naam gebruik nie, omdat ek hoop om ’n beter pos te kry.”
“Watter pos? By die poskantoor? Jy lyk nie soos …”
“By die slagter in die slagpale, ellendige agie!” val hy haar boos in die rede. “Hier, dra jou tasse en gaan stort, anders kry ons nooit vandag middagete nie.”
“Ek
