lig sy kop en beskou Natasja. Mm, beeldskoon en op die koop toe briljant ook. “Waar het sy gestudeer?”
Rikus kyk asof ingedagte na Natasja. “Universiteit van Kaapstad. Sy’t haar internskap deur Dokters Sonder Grense gedoen, iewers in oorloggeteisterde gebiede in Afrika, toe ’n ekstra jaar internskap hier kom doen, eksamen afgelê en cum laude geslaag. In haar huisdokterjaar hier, het die spesialiste gou haar potensiaal raakgesien en haar oral ingespan. Toe begin sy die daaropvolgende jaar in algemene chirurgie spesialiseer.”
Hugo gee ruim skenkings vir wêreldorganisasies soos Médecins Sans Frontières, ofte wel Dokters Sonder Grense, asook andere omdat hulle vir die armes, en vir siek en beseerde mense sorg. Net jammer dat daar medici is wat in dié proses hul lewes moet inboet.
Tog, geen wonder die chirurge by Avianto het dokter Natasja Engelin opgemerk nie. Mens moet uithouvermoë en senuwees van staal hê om veral in Afrika te werk. Daar is oorloggeteisterde gebiede waar dokters soms met flitsligte in die donker moet opereer, en met die karigste instrumente moet klaarkom om lewes te probeer red. Waar sou sy gaan werk het? Kongo? Angola?
Rikus se stem dring deur sy gedagtes: “Dokter Engelin het eendag gesê sy verkies algemene chirurgie omdat dit nie eentonig is nie. Sy’t gesê sy sal haar doodverveel as sy heeldag net een soort prosedure moet doen. En sy assisteer soms by hartoperasies … weet nogal baie van kardiologie af. Sy opereer ook op haar eie pasiënte en veral natuurlik wanneer sy by trauma aan diens is.” Rikus kom orent. “Moet ek dokter Engelin roep en haar aan dokter voorstel?”
Hugo kyk na ’n volgende X-straalfoto. Dalk moet hy die bekendstelling verbykry en sien of Natasja hom gaan herken.
Hy kyk op. Waar de hel is sy nou?
“Dis oukei, daar’s geen haas nie,” sê hy net. Die gevoel van bewondering en belangstelling in die girl sal verdwyn, soos dit nog altyd in die verlede met hom die geval was. Dit sal boonop idioties wees om té vriendelik met die personeel te raak, altans, nie nou al nie, dis hopeloos te gou.
2
Natasja sluit haar motor en hardloop die hospitaal se trappe op. Ag tog, sy is laat! Hemel, wat ’n aaklige ding op haar eerste oggend saam met dokter Hugo Massyn. Maar sy moes ’n ver ompad ry omdat ’n massiewe lorrie omgeslaan en sy vrag afgegooi het.
So in die hardloop in ’n hoofgang af sien sy op ’n afstand hoe ’n groep kliniese assistente, geklee in wit oorjasse, in die rigting van ’n saal stap. Sy herken die senior assistent dokter Hans Coetzee, en twee ander, maar die meisie en twee mans is vreemd.
Waar sou die ouer dokter Massyn wees?
Natasja haal ’n slag diep asem voor sy die saal kalm probeer instap. Flip, almal staan in die middel van die vertrek en kyk vir haar. Sy is vaagweg bewus van die vier pasiënte in hul beddens. Haar oë gly oor Jansen Rabie se grynsende gesig wat duidelik sy plesier oor haar laatkommery wys.
Dokter Coetzee maak keel skoon, maar Natasja kyk nie na hom nie, want haar oë haak vas op die lang, donker man wat vaagweg bekend voorkom.
“Dokter Engelin,” sê dokter Coetzee en knik na die lang man. “Dokter Massyn.”
Natasja se ore slaan toe. Nee, dit kan nie waar wees nie! Dis waaragtig die man wat haar oupa opgelaai en haar beledig het.
Sy kyk hom stom aan. Hy is hopeloos te jonk om die bekende dokter Massyn te wees.
Herken hy haar?
Die uitdrukking op sy gesig is doodgewoon toe hy vorentoe tree. Dokter Massyn glimlag effens, steek sy hand uit en vou hare daarin toe. Sy ligbruin oë kyk priemend en tog ook vriendelik in hare: “Dokter Engelin. Ons is vreeslik dankbaar dat jy by ons kon aansluit,” draal hy en los haar hand ’n paar tellings later.
Hy was nou lekker sarkasties. “Jammer … die verkeer …” begin sy en voel hoe ’n blos teen haar nek na haar wange opvlam, toe hy sy donker wenkbroue asof verveeld oplig, dan omdraai na ’n bed.
Ag, plaas sy haar mond gehou het! Sy weet mos geen verskonings vir laat wees, word ooit aanvaar nie. Een of vier minute laat kan ’n sterfte beteken, sê sy tog altyd self vir die studente-interns onder haar.
Dokter Massyn bestudeer die lêer van die eerste pasiënt, ’n man in sy laat vyftigs. Sit dit dan neer en loop vat hom liggies aan ’n skouer. “Goeiemôre.” Hy glimlag. “Ek is dokter Massyn.”
“Môre, dokter.”
“Hoe voel jy vanoggend, meneer van Zyl?”
“Dis net die pyn in my bors wat erg is.”
Dokter Massyn draai na dokter Coetzee. “Doen weer bloedtoetse en ’n EKG.” En aan die pasiënt: “Jy vorder goed op die medikasie om jou hart sterker te kry. Ek opereer môreoggend. Ons sal sien hoe jy daarna vorder. As dit goed gaan, behoort jy binne twee weke by die huis te wees.”
Meneer van Zyl knik: “Dankie, dokter.”
Natasja weet dokter Massyn gaan ’n driedubbele hartomleiding op meneer van Zyl doen. Sy luister hoe hy ook die volgende pasiënte gerusstel. Hy doen dit baie mooi, moet sy toegee.
Sy wag tot hulle buite in die gang is en stap vinnig agter dokter Massyn aan. “Dokter, kan ek jou ’n oomblik spreek?”
Hy knik en beduie die ander moet aanstap: “Ja?” Sy bruin oë kyk vriendelik en belangstellend in hare.
“Dokter, meneer van Zyl se bloeddruk bly laag en –”
“Dokter,” val hy haar in die rede. “Ek weet al die dinge. Wat is jou punt?”
Ag, sy moet onthou hy is die kundige op die gebied. Laat hy dan maar self die narkotiseur kies. “Meneer van Zyl is baie bekommerd, dokter. Sy siekefonds is uitgeput, so wie –”
“Die nuwe eienaars van die hospitaal het fondse vir gevalle soos syne beskikbaar gestel.” Hy kyk haar ’n paar tellings stip aan, skud dan sy kop liggies. “Jy behoort al teen hierdie tyd te weet om nie betrokke by die pasiënte te raak nie. Hoe weet jy in elk geval van die pasiënt se uitgeputte siekefonds?”
Sy woorde herinner haar aan die aand toe hy vir haar die leviete oor Oupa se versorging voorgelees het. Sy glimlag aspris: “Ek raak betrokke deur in my vrye tyd met die pasiënte te gesels, dokter Massyn.”
Sy donker wenkbroue trek in ’n frons saam terwyl sy blik ondersoekend oor haar gesig gly en dan op haar lippe rus: “Magtig,” grom hy net en draai om.
Natasja probeer byhou terwyl hy met lang treë stap na waar die spanlede wag.
Dokter Massyn kyk hulle een vir een fronsend deur: “Julle het elkeen tussen twintig en ses-en-twintig pasiënte,” sê hy terwyl Natasja nog probeer uitwerk hoekom hy “magtig” met soveel gevoel gesê het. “Ek verwag dat julle volledige notas van al die pasiënte sal maak. Komaan mense, laat julle roer. Die pasiënte wag.”
Na ’n paar sale kom stap Lunet later langs Natasja: “Oh boy, jy moes iets vreesliks kwytgeraak het om die gawe dokter Massyn in so ’n slegte bui te kry. Waaroor het julle gepraat?”
“Hy is g’n so gaaf nie,” skram Natasja weg. “Sy humeur skiet na ’n geringe vraag die
