van haar slanke nek af. Hy sou wát wou gee om sy lippe teen haar nek te kan druk – haar geur diep in te asem.
Hel, sy doen helder oordag dinge aan hom. Hy kyk haar agterna terwyl sy doelgerig wegstap.
Natasja haal ’n slag diep asem toe sy uit die radiokamer kom en hyser toe stap. Dokter Massyn straal ’n vreemde energie … ’n soort seksualiteit na haar toe uit. Die hemel help haar, want haar verraderlike en slinkse liggaam reageer vanself met ’n fisieke reaksie wat haar denke oorheers en haar asemloos laat.
Sy oë het ooglopend verdonker van kleur toe sy opgekyk het voor sy verby hom geskuur het. Dit was nie haar verbeelding dat hy haar daar binne gestaan en bekyk het nie. Sy kon sy oë op haar voel brand en voel gevlei deur die dokter se aandag, maar nogtans kon sy nie gou genoeg daar uit vlug nie.
Tog vreemd dat sy nie destyds, toe sy en Paul die keer seks gehad het, enigsins intense gevoelens van attraksie ervaar het nie. Sy was agterna bitter spyt dat sy haar sommer so aan Paul oorgegee het, maar daar in die oorloggebied was sy kwesbaar. Sy het gehuil oor inwoners se wrede dood en Paul het haar getroos, en op die ou end het sy maar net toegelaat dat hy haar neerlê en oor haar lyf begin streel. Sy het liggaamlike kontak nodig gehad, soos iemand wat lank deur die son verskroei en verwaarloos is en na water gedors het. Maar wát ’n eye-opener was dit nie! Die gedoente was gou oor en sy het net mooi niks gevoel nie, net die seerkry in die begin.
Sy kon nie verstaan wat ander vroue tydens seks ervaar nie. Haar onverskilligheid was dan ook die rede dat sy Paul die volgende keer weggestoot het toe hy toenadering gesoek het. Hy het haar verseker hy is lief vir haar, terwyl sy net vriendskap vir hom gevoel het.
Hugo Massyn het haar netnou soos ’n begeerlike vrou laat voel, en dít net deur sy smeulende blik. Daar is ander ouens ook wat haar aanstaar, maar hulle laat haar koud.
Sy haal diep asem: Hugo Massyn is dinamies en hartbrekend aantreklik. Geen wonder hy maak sluimerende gevoelens in haar wakker nie.
Ag, laat sy die getob nou los.
Sy is opgewonde om by te staan terwyl dokter Massyn opereer. Watter prosedure sou hy gekies het?
Natasja voel eufories toe sy teater agt verlaat. Dit was nou rêrig ’n ondervinding wat sy in geen omstandighede sou wou misgeloop het nie. Die sianotiese baba se hartklep was te sleg ontwikkel, toe doen dokter Massyn sleutelgat-chirurgie en sny die klep fisiek met ’n skalpel oop.
Hy was eenvoudig fantasties!
Sy het als op beeldskerm dopgehou, en die prosedure is in haar brein ingegraveer. Sy het gehou van die sagte en rustige musiek wat in die agtergrond gespeel het terwyl hy kalm en onverstoord aan die baba se hartjie gewerk het.
Sy byt op haar onderlip. Dit is seker net bakvissies wat ’n soort van verliefdheid ervaar omdat ’n dokter briljant is, maar sy kon net nie anders nie. Kort-kort het sy na dokter Massyn se gesig bokant die masker geloer en na sy digte, donker wimpers en wenkbroue gekyk, en sy mooi voorkop en hande bewonder terwyl hy deur die mikroskoop kyk en sekuur te werk gaan.
Sy sug.
Ag nee magtig, Natasja, is jy nou besimpeld? Jy het nie tyd om oor ’n man te staan en droom nie. Soggens op sy rondtes saam met die span behandel dokter Massyn haar nou wel beter as daardie eerste Woensdag, maar nogtans.
Vergeet van die man. Sy moet sorg dat sy buite sy spasie bly en konsentreer om haar uiterste bes te doen.
Natasja kyk op haar horlosie. Sy het darem nog tyd om gou koffie by die kafeteria te gaan haal voor sy met die galblaas-chirurgie begin.
Die hysbakdeur gly oop en sy wil-wil terugdeins. Sy wil nie alleen saam met dokter Hugo Massyn in ’n leë hysbak wees nie. Nee, liewer maar ingaan. Hy moenie dink sy is sku vir hom nie. Sy kyk asof geïnteresseerd na die nommers bo die deur, maar bly bewus van sy oë op haar.
Waar sou hy die afgelope week en naweek gewees het? Dalk het hy chirurgie by ander hospitale gaan doen? Klas gaan gee? Sy en die ander spanlede is net meegedeel dat daar dié week nie oggendrondtes sal wees nie.
Hugo gee ’n tree in haar rigting. “Hoe gaan dit deesdae met jou oupa?”
Nóú vra hy eers?
“Goed, dankie. Hy is dieselfde aand terug na die versorgingsoord waar hy die afgelope twee jaar al versorg word.”
Hy sug hardop. “Ek wou jou lankal om verskoning gevra het vir my harde woorde daardie aand, maar ons is nou vir die eerste keer eers regtig alleen.”
“Verskoning is onnodig. My oupa het by die deur uitgeglip toe ’n verpleegster haar rug gedraai het.”
Hy staan nog nader, sit dan ’n hand teen die reling langs haar by die spieël. “Nogtans, dit was ongevraag en onregverdig teenoor jou. Vergewe my?”
Hy vra so mooi.
Sy knik. “Dit was mos al weke gelede. Ons vergeet daarvan. Dokter het my oupa darem opgelaai. Ek sidder as ek daaraan dink dat hy kon verdwaal en oornag iewers in die reën gesit het. So ja, ek’s oneindig dankbaar.”
’n Sagte lig kruip in sy oë: “Ek wil jou lankal gevra het. Kan ons vriende wees? Dalk iewers ontmoet en gesels?”
Sy kan Massyn se verleidelike energie aanvoel, dit trek haar in, maar sy keer met al haar mag en skud haar kop: “Vriendskappe is teen die hospitaal se reëls.”
Hy lag geamuseerd sodat sy egalige tande wit skitter asof deur ’n tandarts gepoleer of gebleik. “Wat? Jy speel seker. Om vriende te wees, is teen die reëls?”
Sy knik ernstig en jok: “Dit is.”
“Jy’s verkeerd, dokter. Ernstige verhoudings word nie aangemoedig nie omdat dit teen ons werk kan indruis. Maar vriendskap is oukei. Daar is dokters en verpleegsters wat mekaar by uithangplekke ontmoet en dan saam kuier. As vriende kan ons mos drinkgoed bestel en in een van die sitkamers gesels en mekaar effens beter leer ken. Of hoe?”
Sy skud haar kop. “En dan word ons saam gesien en bespiegel die hele hospitaal of daar iets tussen ons aan die gang is? Nee, dankie.”
“Goed, Natasja, ek verstaan jou dilemma. Gee jy om as ek jou Natasja noem wanneer ons alleen is?”
Sy ruik ’n sweempie muskus en amber, en dit voel asof sy manlike hitte gerusstellend en warm om haar hart vou. Dit roer halfvergete gevoelens diep in haar. Hoe gesus sy gevoel het wanneer Paul haar soms, ná dae lange skofte met min rus, liggies vasgehou het, of wanneer daar in die DRK aaklige dinge met kinders en pasiënte of personeellede gebeur het.
Hugo Massyn straal seksualiteit uit, hy wil meer as vriendskap hê. Sy weet instinktief hy gaan nie lank met vriendskap tevrede wees nie; sy sou blind en doof en halfdood moes gewees het as sy dit nié besef het nie. Sy smag soms na aanraking, maar moet onthou ’n verhouding met ’n kollega werk nooit uit nie. Sy het mos gesien hoe skei van haar eertydse vriende omdat hul beroep hul energie tap en daar geen tyd vir mekaar oor is nie.
Natasja probeer wegstaan, maar slaag nie daarin nie. “Noem my wat dokter wil, ek gee regtig nie om nie. Maar ek noem jou dokter Massyn voor die ander personeellede, en ook wanneer ons miskien weer alleen is.”
’n Selfversekerde glimlag lig sy mondhoeke. “O, moenie daaraan twyfel nie, Natasja. Ons sal beslis weer alleen wees,” sê hy met ’n stoute glimlag.
