Rafaella verlustig haar in die omhelsing, lig haar gesig na syne. Sy mond kom soet, heerlik op hare neer. Die soen … duur en duur …
Toe hy terugtrek, is sy skoon lighoofdig.
“Soeter as wyn en meer bedwelmend,” fluister hy in haar oor.
Sy ruik sy heerlike geure, voel die volle lengte van sy lyf teen hare. Sy is verlore. Drink alles in. Die wêreld het gaan stilstaan en net hý is die eiland van realiteit in die stroom.
Naderhand los hy haar weer. “Ek skat ons is nou veilig. Kom ons besigtig die kerk, maar ons moet oppas vir fotograwe. As ons een sien, kruip ons weg of ons vlug. Hulle sal ons gou los. Dis tog nie ons wat beroemd is nie. Solank hulle jou nie met Luigi assosieer nie.”
Vir wat het die ellendige Luigi haar tog omhels, dink sy. Dit is sý skuld dat die fotograwe enigsins aandag aan haar skenk. Sy is bitter spyt toe Giulio haar los, maar hy hou steeds haar hand vas. Soos in ’n droom loop sy saam met hom. Sy geniet die aanraking, sy stem, die manier wat hy lag, beduie en goed beskryf – alles aan hom is perfek.
Sy wens die dag wil nooit verbygaan nie. Sy ry ’n golf wat nog nie breek nie, maar breek sal dit een of ander tyd moet, en haar dan op die sand uitspoel.
“Ek en jy gaan nie saam met Luigi-hulle by die restaurant eet nie,” sê Giulio. “Ons gaan vir ons ’n oulike klein plekkie vind waar niemand ons pla nie.”
“Ek voel presies soos jy,” stem sy uitgelate saam.
Hulle bekyk die kerk en paleise, eet gelato wat Giulio vir hulle koop, lek laggend die gesmelte roomys van hulle vingers af, drink koeldrank en vergeet heeltemal van die ander twee.
“Is jy al honger?” vra Giulio nadat hulle baie rondgedwaal het.
“Ja, eintlik vreeslik.”
Hulle loop by een van die smal straatjies op en onder ’n bord met die naam Reggino’s gaan hulle by ’n deur in. Dit is ’n fraai klein restaurantjie met ou tafels en stoele en enorme plakkate van Canaletto se skilderye van Venesië teen die mure. Giulio lei Rafaella na ’n hoektafel van waar hulle op die straat kan uitkyk.
’n Lywige vrou met ’n voorskoot bring heerlike varsgebakte brood, olyfolie en huiswyn in kraffies. Hulle doop die brood in die olyfolie en smul daaraan.
“Dit is die lekkerste olyfolie wat ek nog geproe het,” sê Rafaella.
“Ja, dié streek is bekend vir sy olyfolie.”
Sy kyk hoe Giulio die sagte brood in die olie doop en dit in sy mond sit. Hy kyk af, sy wimpers swart en lank. Sy verlustig haar in hom. Sou sy ooit daaraan gewoond kon raak om na hom te kyk? Hy is so besonders. Daardie mooi mond het haar in die kerk gesoen. Sy gloei as sy daaraan dink. Sy gaan dit weer en weer in haar drome ervaar. Dié man maak allerhande emosies in haar wakker. Hy wek begeerte, maar hy gesels ook stimulerend en intelligent. Hulle bespreek mediese sake, gesels oor allerlei dinge op dieselfde golflengte. Albei waardeer kuns en musiek en stel in die geskiedenis en ou dinge belang. En die beste van alles is dat hy so ’n simpatieke mens is.
Soos sy hom in Suid-Afrika aan die plaaslike kos voorgestel het, doen hy met haar in Italië. Sy eet wat hy eet en alles is heerlik.
“Ons kook tog Italiaans by die huis,” sê sy. “Maar hier smaak alles vir my anders, soveel beter.” Sy verbeel haar seker dat dit lekkerder is, net oor sy by hom is en sien hoe hy dit geniet om te eet.
“As alles vir jou hier lekker is, hoort jy seker hier,” glimlag hy.
Sy hoort hier. Ja, sy sou hier kon hoort.
Dit hang van hom af.
“Ek wonder wat doen daardie ander twee.” Hy glimlag ondeund. “Mens kan hulle nêrens heen neem nie. Hulle veroorsaak ’n toeloop en beroering. Die vroumense dam Luigi sommer by en soen hom.”
“Die twee is dus regtig groot name, soos filmsterre in Amerika.”
“Ja, nogal. Ons leef daarmee saam van my pa se tyd af, dus is dit vir my niks snaaks nie, maar ek kan dink dat dit jou nogal sal ontstel.”
Sy skud haar kop glimlaggend. “Nee wat, dis nie ontstellend nie, net … vreemd. Ek hou nie van so baie aandag nie.”
“Ek ook nie. Mense kan baie opdringerig wees. Maria beweer sy haat dit om so oorval te word, maar eintlik geniet sy dit om beroemd te wees. Sy het arm grootgeword en nou maak sy sulke goeie geld dat sy koninklik lewe.”
Hulle is nog heerlik aan die kuier toe Giulio se selfoon lui. Hy antwoord fronsend.
“Ons eet hier by ’n klein trattoria. Nee, ek het nog nie vir Rafaella die helfte gewys van wat sy moet sien nie. Julle moes liewer nie gekom het nie. Ja, ek kan haar weer anderdag bring, maar julle bederf nou ons dag. Wel, julle sal eers moet wag totdat ons hier klaar is.”
Hy lyk vies toe hy aflui. “Nes ek voorspel het. Die twee operasterre wil huis toe gaan. Nou moet ons ook gaan, maar ek belowe jou ek bring jou weer. As dit net ons twee is, sal dit veel makliker gaan. Ek het nog nie eens vir jou die Etruskiese goed gewys nie.”
Teleurstelling spoel deur Rafaella, maar sy steek dit weg. Die twee bedorwe, veeleisende sterre knip regtig nou een van die beste dae van haar lewe kort.
“Toemaar, moenie sleg voel nie,” sê sy. “Ons moet hulle maar huis toe neem. Hulle dag is ook bederf.”
Giulio sit sy hand oor hare. “Jy is onselfsugtig. Die teenoorgestelde van iemand soos Maria.”
En Violetta? wonder sy. Hoe sou sy werklik wees? Geduldig? Veeleisend? Selfsugtig? Of inskiklik? In al hul gesprekke het Giulio nog nie weer na die contessa óf Violetta verwys nie.
Rafaella drink die laaste van die wyn wat Giulio vir haar geskink het en vee haar hande vir oulaas met die servet af. Hy drink rustig klaar en betaal die groot vrou, vat Rafaella se hand en loop met haar uit.
“Ons hoef ons nie te haas nie. Hulle kan nog ’n rukkie wag. Ek loop ook nie die kortste roete na hulle toe nie.”
Sonder om veel te praat loop hulle in ’n kokon van intimiteit. Rafaella verlustig haar in elke oomblik, want binnekort is die samesyn verby. Sy wil dit uitrek. Hy is besig om dit uit te rek! Is hy net so spyt soos sy dat dit besig is om ten einde te loop?
Môre is nog ’n dag. Anderdag neem hy haar weer uit, troos sy haarself. Dit gaan net so lekker wees soos dit tot dusver vandag was.
Teen die tyd dat hulle by die restaurant kom, maal daar fotograwe en mense buite rond. Binne sit Luigi en Maria omring deur bewonderaars. Maria gedra haar soos ’n ware diva – die middelpunt van die aandag. Luigi lyk egter ongeduldig.
“Julle het lekker jul tyd gevat, nè?” merk hy suur op en kyk pertinent na hul ineengestrengelde hande.
Giulio trek sy mondhoeke af. “Julle wou mos saamkom. Nou bederf julle Rafaella se dag.”
“Nee, dis niks,” protesteer sy, net om ordentlik te wees.
“Ek sal opmaak daarvoor,” sê Giulio. “Toe kom, dat ons teruggaan huis toe.”
Maria volg
