by die motor en maak gedienstig vir haar die deur oop. Sy klim soos ’n vorstin in en sug liggies, asof sy te kenne wil gee dat sy dié bewondering slegs verduur.
Op pad uit die dorp, by die heuwel af, vertel Maria en Luigi met groot drama en handgebare hoe hulle lastig geval is. Giulio sê niks, konsentreer net op die pad. Rafaella kyk terug na die hoë mure van die heuweldorp en onderdruk ’n sug oor sy dit so gou moes verlaat. Was dit nie vir Luigi-hulle nie, sou hulle nog ure daar kon deurgebring het.
“Ons word agtervolg,” sê Giulio meteens, en begin baie vinniger ry.
Die ander kyk om. Daar is ’n motorfiets met twee mans en die passasier het ’n kamera in sy hande.
“Moenie dat hulle ons inhaal nie, asseblief,” smeek Maria, en klou aan Luigi se arm asof gevaar dreig.
Hy lyk geïrriteerd. “Peste! Mens kom mos nie van die paparazzi weg nie.”
Giulio ry so vinnig dat Rafaella aan die sitplek vashou, al wil sy nie wys hoe senuagtig sy voel nie. Hulle ry ver en vinnig, maar die paparazzi bly op hul hakke. Dit is ’n groot verligting om uiteindelik by die hekke van La Renza te kom. Giulio maak dit met afstandbeheer oop en jaag deur. Die hekke sluit agter die motor en los die twee mans op die motorfiets buite.
“Nou gaan hulle ons heeltyd op ’n afstand met ’n langlenskamera bespied,” kla Luigi.
Giulio skud sy kop. “Nee wat, ek twyfel of hulle oornag hier buite sal kamp op ’n koue herfsaand.”
“Hulle moet maar kamp as hulle wil kamp,” sê Maria smalend. “Ek het vrede met hulle solank hulle nie te naby aan my kom nie.”
12
Die Sondag is veronderstel om ’n luilekker dag te wees. Almal slaap laat. Rafaella en haar ouers gaan eet saam ontbyt, maar die ander mense is nog nie daar nie. Sy stap na die nuwe gebou om die tyd om te kry. Daar is nie bouers op die rusdag nie en sy gaan binne.
Iemand kom by ’n binnedeur uit en sy skrik. Dit is Giulio. Haar hart gaan wild aan die bons.
“Hallo, wat doen jy hier?” vra hy glimlaggend.
“Ag, ek verwyl die tyd. Kom kyk hoe ver die mense gevorder het sedert ek laas hier kom kyk het.”
“Kom kyk na die nuwe suites, ek hou hulle nou gesluit. Alles is uiteindelik daar klaar. Die mense werk nog net aan die kombuis en die binnenshuise swembad.”
Sy volg hom en hy wys haar die een weelderige kamer met en suite-badkamer ná die ander. Sy vermoed verblyf hier gaan allesbehalwe ’n appel en ’n ei kos.
“Wat dink jy daarvan?” vra hy.
“Baie mooi en uiters gerieflik. Gaste sal alte heerlik hier bly.” Haar stem kom heserig uit, want hy staan so naby aan haar dat dit voel asof haar vel elektries reageer.
Hy gaan staan direk voor haar. Sy kyk op in sy oë, haar hele lyf gespanne, wagtend.
Sy een hand vou warm om haar wang. Sy gesig kom nader. Haar mond gaan onwillekeurig effens oop. “Ek is so bly jy het hierheen gekom, dat jy dit ook kon sien. Gister was so lekker saam met jou. Ek het lanklaas ’n uitstappie met iemand so geniet. Jy is in alle opsigte …”
Die skril gefluit van sy selfoon laat haar wip van die skrik en hy trek terug, sug en haal sy selfoon uit sy sak. Die toweroomblik is gebreek, dink sy spytig. Hy wou iets oor haar sê. Wat was dit?
“Ja, Violetta? Jy bel vroeg op ’n Sondag. Hoe gaan dit daar?” Sy stem is lig, tergend.
Rafaella draai weg, wil nie hê hy moet sien sy sterf van nuuskierigheid om te hoor wat Violetta vir hom sê nie.
“Ek is besig om die nuwe gebou te bekyk … ek en Rafaella.”
Rafaella hoor die opgewonde gepiep van die vrouestem, maar kan nie uitmaak wat sy sê nie. Sy beweeg verder weg en wag, probeer onbetrokke lyk.
“Liewe hemel, Violetta, sy is ons gas en ’n dokter. Waarom moet ek nie vir haar wys wat ons hier beoog nie? Kalmeer asseblief.” Sy stem word streng. “Ek laat nie vir my voorskryf nie. Jy gedra jou soos ’n jaloerse bakvissie.”
Weer hoor Rafaella die gepiep van die stem. Hy is darem baie streng met Violetta, hoe lekker kry sy nou!
“Moet om vadersnaam nie huil nie! Dis onnodig … jy kan enige tyd weer kom kuier … ciao, Violetta.”
Rafaella is verleë, ongemaklik. “Is iets verkeerd?”
Giulio sit sy selfoon terug in sy sak en sug. “Iets is seker verkeerd as Violetta so jaloers is as ek jou rondwys, dat sy begin grens. Sy wil my met trane manipuleer, maar sy gaan dit nie regkry nie. Vanessa het ook so probeer maak, tot haar skade.”
“Jy is hardvogtig. Hulle is … was … tog lief vir jou.”
Sy staan met haar rug teen die muur en hy kom staan voor haar. Druk met sy hande teen die muur weerskante van haar kop. Sy word gedwing om op te kyk in sy oë en voel haarself liggies bewe.
“Ek is moeg vir vroumense wat rasend word van jaloesie,” sê hy sag, bykans sissend. “Ek is moeg vir vroumense wat oorreageer en verwag ek moet soos Maria se skoothondjie agter hulle aanloop. Ek verkies ’n vrou wat op haar eie voete kan staan en wat beheers is, soos my Engelse ma. Ons Italianers is gans te opvlieënd en emosioneel.”
“O?” vra Rafaella floutjies, want sy mond is darem baie naby hare. Sy voel sy asem op haar gesig en maak amper haar oë toe in afwagting van ’n soen.
“Die probleem met jou is dat jy te mooi is.” Sy mond raak-raak aan hare. “Te verleidelik. Ander vroumense vrees jou en my broer is gek na jou. Jy is nie goeie nuus nie.”
“Dan moet jy my liewer uitlos,” kry sy uit.
Sy mond sluit egter oor hare en sy arms gaan om haar lyf en druk haar styf teen hom vas. Eers probeer sy haar teësit, maar naderhand smelt sy en soen met oorgawe terug.
Toe hy haar los, is sy uitasem.
“Ek het myself belowe ek kompeteer nie weer met Luigi vir enige vroumens se aandag nie,” sê hy sag.
“W … waarom soen jy my dan?”
“Sodat Violetta regtig iets kan hê om oor jaloers te raak,” spot hy.
Rafaella ruk los uit sy omhelsing. “Jy is nou net so kinderagtig soos jou broer. En ek het gedink jy ag my darem min of meer jou gelyke, nie iemand veerlig en oppervlakkig nie. Jy kan nie met my speel nie, Giulio. Jy en jou broer kan wat my betref albei gaan vlieg! Dit lyk asof julle albei soveel van julleself dink, en oortuig is dat julle so mooi en gesog is, so ’n gawe vir die vrouegeslag, dat almal net voor julle voete moet val. Wel, los my uit. Ek gaan nie val nie.”
Woedend, verneder, storm sy by hom verby.
“Rafaella! Wag! Ek het dit nie so bedoel nie,” hoor sy agter haar, maar sy draai nie om nie en stop nie.
Hy probeer nie weer om haar te keer nie. Trane brand in haar keel. Nou moet sy net in haar kamer kom sodat niemand kan sien hoe ontsteld sy is nie.
Sy
