“Wat is dit, Anna? Wat het jy gedroom?”
Sy onthou, maar wil nie daaroor praat nie. “Ek het vergeet.”
“Is dit die uitkamp? Is dit vermoeiend?”
“Nee.”
“As die naweek te lank word, dan pak ons.”
“Dis nie nodig nie, en ons is nou hier.”
“Ja, ons is.”
Hy stoot die beddegoed af, swaai sy bene oor die kant van die bedjie, rek hom uit.
Sy rug is breed, sy skouers gespierd. Soos hy nou daar sit, sal sy nie sê hy is gebreklik nie. Sy het hom liefgekry ten spyte van sy voete en vandat hulle getroud is, sien sy hoeveel pyn hy verduur. Dis in die familie. Tant Hester het dieselfde probleem. Sy loop deesdae met ’n kierie en het al op haar gevoellose manier laat blyk dat Daniël dit gerus ook kan probeer. Hy weier. Weier ook dat sy vrou sy voete elke aand vir hom met olie invryf, die krampe uitvryf.
Liewe Here Jesus, ek het hom lief, maar ek sien wat dit aan hom doen. Wat maak ek as my nagmerrie waar word?
Sy wil haar arms om hom slaan, met haar kop teen sy skouer leun en by hom huil, maar hy het opgestaan en soek sy klere om aan te trek.
“Wens ons is terug by die huis,” brom hy, “die bedjie moor my. Nie ’n wonder jy kry nagmerries nie.”
Sy wil die droom uit haar kop sit. “As ons betyds wil wees moet ek seker ook op,” sê sy.
“Ek bring jou waswater.”
“Voor jy gaan, sê eers. Het jy besluit?”
“Ek sal aanneem.”
“Nou is ek trots op jou.”
’n Uur later loop hulle soos hulle gewoonlik loop as hulle haastig is, nie ingehaak nie, agtermekaar.
Die paadjie tussen die tente deur is nou en Daniël se regtervoet swaai so wyd uit, sy is bang hy pootjie haar. Hulle is in elk geval net betyds vir die diens en moet suutjies in die kerkgang afsukkel tot by hul bank waar Meester reeds vir hulle wag. Hy glimlag moeg. Dit lyk asof hy ook nie goed geslaap het nie. Dominee De Vaal lees ’n gedeelte uit Lukas waar Jesus vir sy dissipels vra wat die mense oor Hom sê. Johannes die Doper, Elia, een van die ou profete wat opgestaan het, so glo die bygelowige volk, maar Petrus bely dat Jesus die Gesalfde van God is. Dit is dieselfde Petrus wat Hom later verloën en ontken dat hy Hom ken. Dominee maan sy gemeente om as gelowiges by hul oortuigings te bly en God te eer. Jesus waarsku juis dat Hy Hom op die oordeelsdag sal skaam vir dié wat hulle vir Hom geskaam het tydens hul lewe op aarde.
Daar is geleentheid vir gebed. Hartroerend bid die ouderlinge en leiers van die gemeente. Die grysaards bid, terwyl die ander luister en sekerlik in hul harte saam belowe dat hulle God getrou sal dien. Dominee De Vaal sluit die gebede af en kondig die slotsang aan. Anna Catharina het die behoefte om Daniël se hand te vat en sy doen dit ook. Hy kyk na haar, sy oë onverwags sag. Die son wat intussen opgekom het, gooi goue strale oor die banke en op Dominee se skouers. Wat sou die gemeente van haar dink as sy God vanoggend voor hulle aangeroep het, die Here Jesus belowe het om Hom vir altyd te prys as Hy haar en Daniël met ’n normale kindjie seën?
Maar dis vroue nie beskore om soos mans voor die gemeente op te staan nie, hulle dien God in die stilte van ’n kombuis of op ’n agterstoep, soggens vroeg wanneer die gesin nog slaap. Sy sal getrou aan Daniël se sy staan, God voortdurend smeek om hulle die regte weg te wys, haar haar sonde van vertwyfeling te vergewe. Dit is haar besluit nou en hier.
Die laaste psalm van die oggend vul die vars oggendlug met suiwer smeking, ook uit haar hart.
“Neem Heer mijn bange klagt ter ooren.
Zie als ’t aan woorden mij ontbreeckt,
wat d’ overdenking in mij spreeckt.
Gewaardig U uit ’s hemels thooren
mijn stem te hooren!”
Die musiek en die woorde bly by haar op pad terug kamp toe. Doelie het ontbyt gemaak, die kinders is aangetrek. Alles werk soos dit moet, al was sy nie by nie. Nadat hulle geëet het, gaan rus sy tot dit tyd raak om reg te maak vir die Goeie Vrydag-diens.
Dit is ’n somber geleentheid, die kerk soos vanoggend en gisteraand gestroop van enige versiering, die kerkgangers diep onder die indruk van die gebeure rondom die kruis.
•
Dalk is dit te danke aan hul dominee se preek, want die familiebyeenkoms by ma Susanna-hulle volg sonder enige botsing. Alles verloop glad, behalwe vir Lutz wat teen etenstyd soek raak.
“Hy doen dit altyd,” klik Klein-Willem.
“Dankie, ons hoor jou,” sê Daniël, “gaan was solank julle hande.”
“Eerste by die badkamer!”
“Ek race jou!”
Tant Hester kyk die kinders agterna. “Wat gaan aan met daai klein Duitser? Altyd opsent.”
“Hy is kwaad vir sy pa.”
“Of hy verlang. Ons weet nie, want hy praat nie.”
Kok kom sê dat sy hom in die stalle by John gesien het.
“Hy wil eet saam met John,” sê sy toe sy die skottel met vis op die tafel sit.
“Dis beter om die seun te los,” sê Meester. “Hy is gelukkig waar hy is.”
Maria wil opsluit ook soontoe, maar Daniël sit sy voet neer.
“Ek en Neels is ook lief vir perde.”
“Julle bly net waar julle is.”
Daarmee is die saak afgehandel en word die tafelgebed gedoen en die vis opgeskep.
“Lutz is darem te dwarstrekkerig,” sê Anna Catharina voornag vir Daniël.
Die kampbedjie kraak soos hy sy lê kry. “Maar gee hom ’n perdestal om skoon te maak, dan doen hy dit sonder murmurering.”
“Die baron sal nie daarvan hou nie.”
“Waar kan hy ons voorskryf? Hy het sy seun op meester Elie afgegooi en hom vergeet.”
Sy wil vra of hy weet waar Lutz se ma is, maar dink toe aan ma Caroline en die nag van Cara se geboorte. Sy was dertien, haar maandsiekte het pas die vorige maand begin. Ma Susanna het haar behoorlik ingelig oor die nadele van vrouwees en haar gewaarsku om weg te bly van mans, want hulle sit jou in die ander tyd. Die enigste man in wie sy van kleins af belanggestel het, is Daniël en hy het toe nog van haar af weggebly. Dus het haar ma se ouvroustories haar nie ontstel nie, maar daardie nag sal sy nooit vergeet nie …
Dit was Kerstyd en hulle het op Mispa gekuier. Die huis het weergalm van ma Caroline se gille. As dit is hoe dit werk, het Anna Catharina gedink, sal ek nog harder gil. Maar ma Susanna het op haar senuwees geraak en besluit hulle ry die volgende oggend vroeg terug Kimberley toe. Tant
