is vier jaar oud en Katryn dra haar steeds op die heup.
Cara weet net so min soos Lutz wie haar ma is.
Dit maal en maal deur Anna Catharina, maar sy kan nie sover kom om dit op te haal nie. Daniël het sy vaste menings en sy respekteer hom daarvoor. Wat alles op Mispa aangaan, sal sy stuk-stuk bymekaarsoek tot sy die hele prentjie het. Vir hom het sy nog nooit reguit gevra nie, luister maar as hy die slag praat.
Vreemd, sy kan soms lank lê en stoei met allerhande kwelgedagtes en dan, sonder dat sy dit agterkom, slaap sy. Want skielik is dit oggend en Daniël staan in die grou lug klaar aangetrek en kyk vir haar.
“Môre, Anna. Nie weer gedroom nie?”
“Nee, gelukkig nie.”
“Reg vir die dorp?”
“Ek moet eers opstaan, Daniël, en aantrek.”
“Ek gaan haal jou waswater.”
“Kan jy sommer die seuns uit die bed opkry? Ek sal kyk of Katryn al wakker is.”
Sy gooi haar japon oor en loop kleinhuisies toe. By die wa stop sy, roep saggies. “Katryn!”
Katryn steek haar kop uit. “Môre, Anna.”
Sy sê “Anna” nes Daniël en dit maak nie vir haar saak hoe Anna Catharina daaroor voel nie. Katryn sê vir niemand “nôi” of “seur” nie. Sy tree op asof sy haar werkgewers se gelyke is, slaap nie by die strooise nie, meng nie met die ander Boesmans op Mispa nie. Katryn het van nêrens af aangekom en is vir dood in die veld opgetel, ’n vlugteling met ’n storie wat niemand kon glo en wat lankal nie meer saak maak nie. Sy is Cara se soogmoeder en klaar.
“Ons gaan vir Georgina kuier, jy onthou.”
“Ek het nie vergeet nie.”
“Ons ry seweuur, dan eet ons daar.”
“Jy het gesê.”
Soms weet Anna Catharina nie of sy haar vir Katryn moet vererg of nie. Dieselfde geld vir Lutz. As hy haar so boosaardig aanstaar, ontstel dit haar. Probleem is, albei laat haar voel asof sy ’n indringer op Mispa is, en dis nie waar nie. Hulle is die indringers.
•
Toe Daniël met die kapkar voor Georgina’s Dresses stilhou, stoot Pierre Francois die voordeur oop.
Dis ’n geel huis met pers rame en hortjies, die dak afgerond met ’n smeedysterrandpatroon. Op die uithangbord bokant die ewe pers voordeur pryk Georgina’s Dresses in swierig gekrulde letters.
Pierre Francois glimlag breed, hy lig sy hand en waai en waai.
“Hulle het die huis geverf vandat ons laas hier was,” sê Anna Catharina.
“Lyk soos ’n Krismiskoek,” brom Daniël.
Pierre Francois kom in die tuinpaadjie afgedraf. Hy dra ’n stywe broek gemaak van ’n lap met blokkiespatrone en ’n bypassende onderbaadjie. Sy wintertuin staan in volle blom, sy madeliefies dansend in die oggendson.
“Welkom, welkom, welkom!” groet hy.
Daniël knoop die leisels en spring af. “Ek help jou, dan ry ek,” sê hy.
“Cara, kyk die pophuis,” beduie Maria.
Katryn sit penregop met Cara op haar skoot.
Daniël en Pierre Francois groet mekaar met die hand.
“Dag, swaer,” sê Pierre Francois. “Heerlike herfsdag vandag?”
Daniël antwoord hom nie met dieselfde entoesiasme nie. Hy hou sy arm vir Anna Catharina sodat sy makliker kan afklim.
Sy soengroet vir Pierre Francois. “Ek hou van julle huis.”
“Nie so somber nie, nè. Kyk hoe pragtig is sý.”
Hy mik om Cara van Katryn se skoot af te tel. Die dogtertjie druk haar gesiggie teen Katryn se nek en hy maak die fout om met sy vingers deur haar krulle te kam. Ongelukkig trek dit en sy sit ’n keel op tot die bure se honde aan die blaf gaan en Daniël die perde moet kalmeer.
Pierre Francois is so rooi soos ’n beet. Katryn fluister iets in Khoi-taal. Die kind klou aan haar vuilgespeelde lappop, kyk met betraande oë na die beteuterde oom.
“Sy’s skaam,” sê Maria. “Jy is net skaam, nè, Cara? Oom, sy sal nou-nou regkom.”
“Hoop so. Haar niggietjie wag al van vroeg vanoggend af vir haar maatjie.”
“Loop sy, Oom?”
“Nog nie, maar een van die dae. Kan jy self afklim?”
“Ja, maklik.” Maria spring af. “Gee haar vir my, Katryn.”
Katryn laat sak Cara deur Maria se arms af grond toe. Pierre Francois klap hande asof hy ’n sirkustoertjie waargeneem het en Anna Catharina verstom haar nogeens aan Maria wat alles so maklik regkry. Maria en Cara staan al op die tuinpaadjie toe Katryn die mandjie aftel. Benewens Cara se slaapkombersie en ’n stel skoon kleertjies is daar twee bottels van tant Hendriena se ingemaakte perskes, ’n sakkie biltong en ’n bottel met heuning wat Daniël op Elim uitgehaal het. Hy was nie baie gretig om die Du Toits met geskenke te oorlaai nie, maar Anna Catharina het haar eie kop gevolg. Daar lê ook twee pampoene onder die agtersitplek en sy herinner Daniël daaraan.
Pierre Francois besing die pampoene asof dit enige oomblik in Aspoester se koets gaan verander. “Maar kom in, die croissants moet haas uit die oond.”
“Ek kan ongelukkig nie vertoef nie. Totsiens, Anna.” Daniël soen haar en knik in Pierre Francois se rigting.
Hy staan met ’n pampoen in elke arm en kan nie handgee nie. “Waarheen so haastig?”
“Dorp toe vir besigheid.”
“Ek sien.”
Dit lyk of hy nie weet wat hy sien nie, maar hy dring nie aan op ’n verduideliking nie. “Bon courage,” sê hy en tree agteruit dat Daniël die perde aan die loop kan kry.
Hy en Anna Catharina bly staan tot die kar ’n ent weg is.
“Watse besigheid?” vra hy.
“Die bank. Daniël wil met die bestuurder gaan praat.” Sy haak by hom in. “Is jou croissants nie al gaar nie?”
“Emily sal kyk.”
“Sy is vroeg op haar pos.”
“Ons het vir haar ’n kamer ingerig, haar as huishoudster aangestel. Die besigheid blom, Clarabelle kruip die wêreld vol en ek en Georgina kon nie meer alles behartig nie. Emily is ’n ster, sy regeer die huishoudelike personeel met ysterhandjies, drie van hulle en die tuinier.”
“Was sy nie julle ontvangsdame nie?”
“Haar sustertjie het oorgeneem. Vreeslik oulik;
