goedgekeur dat daar ’n verhouding tussen jou en Ralph Pienaar ontstaan. Ek kan nie anders as om te dink dat sy en haar ma daarvan hou wanneer mense foute maak nie; hulle sal jou selfs manipuleer om dit te doen sodat hulle dit agterna teen jou kan gebruik.
“Maar, Lien, hou op om jouself te verwyt. Die lewe gebeur. Jy is so ’n positiewe mens; ek glo die ondervinding sal net positief tot jou geestelike groei bydra.
“Aa … hier kom ons kos. Vergeet nou van daardie man. Ons het nog mekaar. En ons het kos!”
Hulle giggel. Albei se liefde vir lekker eet en erns met kos is ’n bron van vermaak onder hulle vriende.
Hulle is stil terwyl hulle met die eerste happies ’n oordeel oor die geregte fel.
Lientjie het Ralph Pienaar sewe, agt maande gelede gedurende middagete ontmoet.
Willa het daardie dag geoudit by ’n kliënt in dieselfde gebou waarin die salon is waar Lientjie werk. Dit was ondenkbaar om nie vir Lientjie te bel en te sê waar sy is nie.
“Kom ons glip weg en gaan eet gou iets,” het Lientjie voorgestel. “Dis amper etenstyd en ek het nie nou kliënte nie.”
Willa het opgewek ingestem en hulle is by ’n restaurant in waar Lientjie met ’n vonkeling in die oog besluit het sy gaan selfs wyn drink, al het sy kliënte later die middag.
Hulle het soos altyd lekker saamgekuier, op hulle gemak met mekaar, die kuier selfs lekkerder as gewoonlik vanweë die onverwagsheid daarvan.
Teen die einde van die ete het Willa opgekyk en haar stiefsuster saam met ’n man op hulle sien afpyl. Sy het skaars genoeg tyd gehad om Lientjie te waarsku.
“Ek sien julle is nog net sulke dik tjommies soos altyd,” het Melanie hulle gegroet.
Willa het alles in haar voel styf trek, maar voor sy iets kon sê, het die man langs Melanie, met sy oë op Lientjie, gesê: “Stel my voor, Mel.”
Vir die eerste keer het Willa regtig aandag aan hom gegee. Hy is beeldskoon, was die woord wat by haar opgekom het. So mooi, met sy vol mond en pikswart oë en swart hare en digte wenkbroue, en tog het sy terselfdertyd ’n rilling van afkeer teen haar ruggraat voel afgly.
Lientjie se oë was, dalk omdat sy in die skoonheidsbedryf is en self beeldskoon is, in vervoering op die man vasgenael.
Melanie het hom suurderig voorgestel as Ralph Pienaar.
Terwyl Ralph met Lientjie gepraat het, het Willa ter wille van konvensie ’n paar woorde met Melanie gewissel. Op haar vraag hoe dit met haar ma gaan, het Melanie geantwoord: “Goed. Sy moes begin werk, want sy was mos dom genoeg om met ’n onderwyser te trou wat nie behoorlik vir haar kon sorg nie,” en na haar metgesel gedraai voor Willa iets kon antwoord: “Dis tyd dat ons gaan, Ralph.”
Tipies, het Willa gedink, woedend oor die onverdiende belediging van haar oorlede pa. Melanie en haar ma sê die mislikste goed, maar is nie eerlik of dapper genoeg om jou die geleentheid te gee om daarop te reageer nie.
“Is hy nie die mooiste man nie?” het Lientjie gesug toe hulle wegstap.
“Jaaa …” het Willa gehuiwer, “dalk té mooi.”
En so het dit begin.
Ralph het Lientjie nog daardie selfde aand gebel en uitgevra, en Lientjie was in die sewende hemel, maar toe effense nugterheid terugkeer, het haar gewete haar gepla.
“Dink jy hy en Melanie het iets aan?” wou sy by Willa weet.
Willa wou sê hulle pas bymekaar, maar het haarself bedink. “Ek weet regtig nie, maar ek dink jy moet versigtig wees. Jy ken hom glad nie. Waarheen het hy jou uitgevra?”
Lientjie het haar uitgelag. “Jy klink erger as my ma. Hy het my vir ete genooi. En ek gaan my nie te veel oor Melanie bekommer nie. Sy het nooit op skool omgegee of sy in iemand se slaai krap nie. Selfs doelbewus vir Willem du Toit van jou vervreem. Miskien is dit goed dat sy bietjie van haar eie medisyne terugkry.”
En Willa was mens genoeg om daarmee saam te stem.
Die verhouding tussen Lientjie en Ralph het vinnig vlamgevat en hoog gebrand.
Willa het wal probeer gooi, gemaan tot besinning en later vir haarself soos ’n preutse oujongnooi geklink, maar die waarheid was dat hoe meer sy van Ralph Pienaar gesien het, hoe minder sy van hom gehou het.
Toe kom Lientjie opgewonde vertel van die kontak van Ralph wat ’n laserapparaat teen groot afslag kan invoer vir die skoonheidsalon wat sy wil open. Die prys van die masjien was drieduisend Amerikaanse dollar, wat toe – het hulle uitgewerk – amper vyftigduisend rand was, maar as sy nou ’n deposito van tienduisend rand gee, kan hy die apparaat vir net meer as vyftig persent van die normale prys invoer en mag sy die balans in paaiemente afbetaal wanneer sy dit die volgende jaar begin gebruik.
Lientjie sou haar bes doen om geld by die bank te leen.
Willa het Ralph glad nie vertrou nie. Haar rekenkundige brein het al die bekende argumente opgehaal: As iets te goed klink om waar te wees is dit te goed en nie waar nie; jy doen nie besigheid met familie nie, ook nie met iemand wat so naby aan jou staan nie; jy moet ’n kontrak sluit; kry die besonderhede van die toerusting op skrif sodat jy nie later met ’n minderwaardige produk opgesaal sit nie.
Lientjie wou nie, dit gaan mos lyk asof sy Ralph nie vertrou nie, en eintlik vertrou sy hom met haar lewe. En hy het haar die webwerf gewys van die vervaardiger in wie se diens sy kontak is, en dit is presies die apparaat wat sy nog altyd wou hê.
Genadiglik wou die bank nie vir haar ’n lening gee nie, maar toe sy daardie aand van Ralph af terugkom, was daar traanspore op haar wange.
Op Willa se vraag wat fout is, het sy vertel dat Ralph kwaad is en natuurlik kan sy dit verstaan, want die toerusting is al so te sê op pad en na al die moeite wat hy gedoen en die onkoste wat hy met sy kontak in Amerika aangegaan het, voel hy nou soos ’n gek.
Lientjie het so gesnik dat Willa in ’n oomblik van swakheid aangebied het om die tienduisend rand vir haar te leen. Sy het mos al ’n bietjie spaargeld. Teen haar beterwete het sy vir Lientjie se onthalwe gehoop dat sy verkeerd in haar opsomming van die man was.
Lientjie wou aanvanklik niks weet nie, maar het tog later dankbaar toegegee, vas oortuig dat die masjien homself baie gou sal betaal en dan kan sy elke sent aan Willa terugbetaal.
Willa wou weet aan wie sy die bedrag moet betaal. Lientjie het nie geweet nie en vir Ralph gebel, teruggekom en gesê die kontak wil die geld in kontant hê, anders kan hulle nie dieselfde wonderlike afslag beding nie, maar Willa kan dit in sy rekening deponeer, dan sal hy die kontant aan die kontakpersoon oorhandig.
Willa het niks daarvan gehou nie, maar haar bedenkinge vir haarself gehou en die tienduisend rand elektronies oorbetaal.
Ralph het die geld ontvang, en Lientjie het vir die apparaat gewag terwyl hulle verhouding voortgegaan het. Dat alles nie meer so goed gegaan het nie, het party aande ook duidelik op Lientjie se gesig gewys wanneer sy teruggekom het voor Willa gaan slaap het.
Toe die masjien na twaalf weke nog steeds nie kom nie, het selfs Lientjie begin lont ruik. Daar was net te veel verskonings van Ralph se kant af. En uiteindelik sy “erkenning” dat die kontak met die geld verdwyn het.
Willa
