oomblik voel dat hy haar baie begeerlik vind, maar hy spring op en trek haar aan haar hand op. “Kom, juffrou le Roux, jy word lui hier in die son. Kom swem weer voor ons gaan eet.”
Sy ontmoet vir Gladys, sy huishulp, wat na baie jare by die Jouberts feitlik deel van die familie is, vertel Deon, en hom help grootmaak het. Gladys sit ’n fantastiese middag- en later ook aandete voor, en Willa vertel haar na aandete met groot entoesiasme hoe sy dit geniet het.
Gladys se gesig straal. Nadat sy alles opgeruim het, bring sy vir Willa ’n bakkie met gesondheidsbeskuit. “Jy is heeltemal te maer. Jy moet eet dat jy kan lyf kry.”
Willa lag en bedank haar, maar toe Gladys haar uit die voete maak en sy na Deon kyk, verdwyn haar lag.
Sy blik is intens. Hy staan op en trek haar uit haar stoel op. “Net reg,” sê hy, terwyl sy oë oor haar gly. “Perfek. En ek moet jou eerder nou huis toe neem.”
Een Sondagaand sê Willa dat sy baie verpligtinge gedurende die week het en waarskynlik elke aand sal moet werk. Deon moet, op sy beurt, vir ’n paar dae Kaap toe. Hy sê hy sal haar Vrydagaand sien en dat hy reeds twee teaterkaartjies vir ’n skreeusnaakse komedie gekry het vir die komende Saterdag, sal sy saamgaan? Hulle kan voor die tyd eers iets gaan eet.
“Ek dink dit is nou my beurt om vir jou ’n ete te maak,” sê Willa. “Wat van Vrydagaand hier by my?”
“Ek wil nie hê dat jy Vrydag na werk nog moet koskook nie,” besluit Deon. “Ek weet hoe hard jy gedurende die week werk.”
“Jy kan my altyd kom help.”
“Goed,” glimlag hy, “ek sal kom kyk dat jy die kos nie brand nie,” en vang haar hand toe sy ’n oppas-vir-jou-vinger na hom wys, vou dit in syne toe. Hy groet met ’n hand teen haar wang.
Tog bel hy haar Donderdagoggend: “Ek is op Kaapstad se lughawe. Ek het vroeër klaargekry as wat ek gedink het. Is jy by jou werkplek al senior genoeg om vanmiddag ’n paar uur af te knyp, dan gaan speel ons gholf?”
Willa se hart bokspring van vreugde toe sy sy stem hoor. Sy dink vinnig: Sy het die week al lang ure gewerk, en sy kan vanaand weer ’n paar ure insit.
“Goed,” stem sy in, “hoe laat?”
Hy kom haal haar met ’n viertrek sodat die gholfsakke kan inpas en neem haar na ’n minder bekende, minder besige gholfbaan sodat hy haar bietjie kan afrig, vertel hy.
By die eerste bof slaan Deon eerste af, waarna hulle na die damesbof stap.
Willa is so beïndruk deur sy afslaan dat sy sommer senuweeagtig voel. Haar eerste afslaan is dan ook glad nie ’n sukses nie.
Deon gee vir haar nog ’n balletjie aan. Hy demonstreer hoe sy haar drywer moet terugtrek en afswaai: “Oefen eers. Probeer die gras raakslaan.”
Willa probeer doen wat hy sê, maar sien duidelik dat sy nie laag genoeg swaai nie. Sy sou die bal nooit optimum getref het nie.
“Jy trek jou drywer te laag agter jou skouers af. En jy gebruik jou gewrig: dan het jy nie beheer oor die stok nie,” kritiseer hy, en kom staan agter haar. Sy een hand rus op haar heup, die ander vou oor haar hande, trek die stok op en sê: “Tot hier, en dan swaai jy af,” en demonstreer met sy hand oor hare die afwaartse swaai. “Onthou, jy hoef nie krag in te sit nie, dis die spoed van die afwaartse swaai wat belangrik is. Hou jou bene effens gebuig. Swaai deur. En moet nié jou kop optel voor jy nie klaar geslaan het nie, dis die grootste fout wat beginners maak.”
Nou hoe moet ek al dié goed onthou as my hele lyf in skok is van jou aanraking?
Willa dwing haar om te konsentreer. Lig die drywer so ver soos hy gedemonstreer het, swaai af en slaan die bal … mis. ’n Freshie! Sy kyk verbaas op na Deon, sien hoe hy sy onderlip vasbyt om nie te lag nie, en dan tog, toe hy haar kwasiverontwaardigde blik sien, toegee.
Willa lig haar stok kastig dreigend en loop op hom af.
Laggend gryp hy haar pols en trek haar nader, soen haar vol op haar mond.
Dit is binne ’n oomblik verby, maar vir Willa is die wonder daarvan kosbaar in haar hart.
Later, by die klubhuis, terwyl Deon ’n bier en sy ’n vrugtesap drink, vra hy of sy tyd het om iets ligs saam met hom te gaan eet.
“Ek weet nie, Deon,” antwoord sy aarselend. “Ek sal vanmiddag se werk moet inhaal.”
“Jy moet in elk geval eet. Ek belowe jy sal op die laatste halftien terug by jou woonstel wees. En omdat ek nogal voorsien het dat jy dalk sal moet werk, het ek klere in ’n sportsak gegooi om vanaand aan te trek in die hoop dat jy saam met my sal gaan eet. Dus, as jy instem, stort ek sommer by jou om tyd te spaar. Is dit reg so?”
“Reg so,” stem Willa in. “En ek is rasend honger. Kan ons gaan?”
Toe Willa later daardie aand, nadat Deon haar terugbesorg het, in die badkamer van hulle woonstel kom en die talmende geur eie aan hom ruik, word haar hele wese week.
Ek wil hom die res van my lewe ruik, en voel, en sien, en hoor. Die gedagte laat haar skrik; sy weet nie hoe hy voel nie.
Toe hy gegroet het, het hy sy hand om haar wang gekelk het en sag gemaan: “Moenie te laat werk nie,” en met sy duim heen en weer, eers oor haar onderlip en toe oor haar bolip gestreel, en die deur toe met “sluit die deur dadelik agter my”, agter hom toegetrek.
Daar was teerheid in sy gebaar, maar is sy gevoelens ooit so diep soos hare?
Dit is te laat om nou te probeer keer. Sy is tot oor haar ore verlief op hom.
Vrydagmiddag haas Willa haar huis toe. Sy stort gou, grimeer liggies en trek jeans en ’n koel bloesie aan. Sy maak ’n biltongslaai en begin met die voorbereiding van die paella-risotto wat sy beplan het.
Deon daag op met ’n bottel wyn en vra waarmee hy kan help. Sy wys hom waar die eetgerei is en vra hom om tafel te dek. Hy diep selfs iewers uit ’n laai ’n kers op wat hy aansteek. Toe skink hy vir hulle elkeen ’n glasie wyn en bring Willa s’n vir haar.
Sy skep op. Hulle eet en gesels oor die week wat verby is.
“Jou kos is heerlik,” komplimenteer hy haar. “Waar het jy leer kook?”
“My ma was baie lief vir kook en dit was altyd vir my lekker om by haar in die kombuis te wees wanneer sy kosmaak. Sy het graag met nuwe resepte geëksperimenteer. Ek dink my belangstelling is daar gekweek. En na haar dood …”
“En na haar dood …?”
“Toe het ek nie ’n keuse gehad nie, en moes ek kook.” Vervlaks, sy het nou meer gesê as wat sy in dié stadium wou. “Ons huishulp kon nie, en my pa het eers laatmiddag by die huis gekom. Ek was in graad agt toe sy oorlede is. My pa was adjunkhoof by ons plaaslike hoërskool, en het maar altyd werk en sportafrigting in die middae gehad. Hy is twee jaar na my ma se dood weer getroud, en hoewel my stiefma baie van my pligte oorgeneem het, het ek nog dikwels, veral naweke, vir etes gesorg. Kook was nie regtig haar of my stiefsuster se belangstelling nie.”
“En noudat jy nie meer in die huis is nie? Wie kook nou vir hulle?” vra hy.
“My pa is aan die einde van my eerste
