kan raai wat my bynaam nog altyd was,” beaam hy die Elvis-verwysing.
Hy het ’n geringe Engelse aksent. Vanweë sy voornaam en van kan sy die opset redelik maklik aflei: Engelse pa en Afrikaanse ma.
Brenda sou kon sê dat sy nie van plan was om te raai nie. Wat kan sy bynaam haar aangaan? Sy is rou en vreemd en moeg. Sy wou arriveer en nesskrop en op haar eentjie wrok oor hierdie ongewenste wending in haar bestaan.
Sy bly dit steurend vind om ’n man hier in haar suster se huis te vind, hoe onskuldig dit ook lyk. Babs dink nie verder as wat haar neus lank is nie. ’n Alleenvrou moet let op hoe en wie sy ontvang. Of geld sulke reëls net op Dennedal, wat sy eie klein heelal vorm?
“Mens sou nie sê julle is susters nie. Die een so blond, die ander een donker.”
“Sy lyk na ons ma, ek na ons pa,” probeer Brenda die skyn van beleefdheid volhou. Blond en donker is immers nie die enigste onderskeid tussen hulle nie. Babs is korter en beter bedeeld met kurwes, terwyl Brenda haar pa se lenige gestalte het, en die sterk vel wat ’n sontint lank behou.
Durf sy hoop dat Pressly reeds op pad was om te loop? Sy ondervind die vreemde drang om ineen te sink en te begin huil. Dis asof die spanning van die afskeid tuis, die alleenrit en die verwarrende aankoms saamgespan het om haar ’n uitklophou toe te dien. Haar pa weet tog sy wou nie regtig kom nie. Hy het haar in ’n moeilike posisie geplaas. Sy wou tuis wees, op kantoor, om onopgemerk Neels se bewegings dop te hou, sy stem te hoor.
Die atmosfeer bly stram. “Die pad was lank. Is hier dalk ’n teetjie, Babs?” por sy aan. Tog nie weer Barbára nie. Dalk moet sy nou oefen om gewoonweg Barbara te sê.
“Ja, natuurlik,” sê Babs, meer gewillig as bekwaam. Sy verraai meteens ’n sekere lompheid terwyl sy in die oopplankombuisie begin rondvroetel. “My vrou wat haar eie kombuiskaste nooit sal leer ken nie,” kon Tom dit eenkeer nie weerhou nie.
Babs is inderdaad in meer as een opsig haar ma se kind. Magreeth is ’n ietwat onbeholpe mens, maar beminlik met die aanmatiging van ’n vertroetelde huisdier wie se attensies nooit verwerp sal word nie.
En so is Babs ook. Altyd die gewilder een, meer toeganklik as haar jonger suster. Brenda weet dat sy dikwels deur ander as “koel” ervaar word. En dis bedrieglik. So ’n soort mens het dit dikwels swaarder as die fladdertipe, omdat niemand vermoed watter verlange na warmte daar soms agter die skynbaar onbewoë uiterlike brand nie. Dis haar mening, en dit kan rasionalisering wees.
Maar sy wonder tog: Moet sy haar binneste duideliker aan Neels toon? Vind hy haar ook koel, en is dit die rede waarom hy so ten alle koste sy afstand bewaar? En kan sy nie anders as om aan Neels te dink nie? In die motor, heeltyd, was hy die onsigbare teenwoordige.
Sy dink verder aan haar ma en Babs. Dis eintlik ironies dat die twee so maklik bots. Te gou spat die vonke, maar net so gou is daar weer vrede. Hulle kan nie sonder warmte klaarkom nie, en verwerping sit sleg aan hulle. Hulle is te eenders, reken Tiny. “’n Mens vergewe nie maklik die openbaringe van sy spieëlbeeld nie.”
Magreeth kla op haar beurt dat, as jy met ’n regsman getroud is, jy nie die geringste kans het om ’n argument te wen nie. In ’n opsig is hulle teenoorgesteldes, maar hulle kry reg om dit te laat werk. Hy is die een wat die vaste struktuur verskaf, sy die wisselinge van atmosfeer. Meningsverskille is min en genadig.
En op sy “drie mooi meisies” is Tiny onvervals trots. Dis ’n stil geheimenis dat daar wel ’n seuntjie was, tussen die twee dogters, maar dat Magreeth hom in die helfte van die swangerskap verloor het. Vandaar die gaping in ouderdom tussen Babs en Brenda.
“Jy moenie dalk dink meneer Pressly kuier hier nie.” Babs moet haar stem effens bo die gesing van die ketel verhef.
“O nee, ek het dadelik aanvaar hy doen by al sy werknemers huisbesoek.” Brenda se oog vang dié van Pressly, wat tog ’n vonkeling verraai hoewel sy gesig ernstig bly.
“Werksake, soos sy gesê het,” beaam hy Babs se verwelkomingswoorde.
“Hy is buitendien getroud,” verklaar Babs ongevraag verder, “en dis nie my styl nie.”
Nie ons styl nie, stem Brenda swygend saam. Want Neels was immers tot onlangs ook getroud. Sy waag dit nie om weer na Pressly te kyk nie, ingeval hy hierdie keer ’n sprank van skuld vertoon. “Solank die tee trek, gaan ek hande was, Babs. Barbara,” verbeter sy ingeval dit van belang is. “Waar slaap ek?”
“Ons deel ’n kamer,” kom die ongeërgde antwoord. “Dit het ’n vorige eienaar behaag om die middelmuur weg te breek. Jy gee nie om nie?”
“Nie as ek sonder keuse is nie.” Dan, om te versag: “Ons het al gedeel, onthou.” Wanneer daar baie gaste was, of tydens strandvakansies.
Dis gelukkig ’n ruim kamer, waarvoor Babs reeds die rede verskaf het. Dis egter karig gemeubileer. Daar is geen stoel of tafeltjie nie, sodat sy haar goedjies neersit op die naaste enkelbed, skynbaar die ongebruikte een. Wat sou van al die meubels geword het? En die kunstighede wat Babs aangebring het? In bokse gepak? Tom sou glo heeltemal uit die stad verkas, sy werk kan hy immers oral doen. Hy sou na sy tuisomgewing teruggaan. Die huis verhuur, probeer verkoop. Hy het Babs skynbaar ’n kontantuitbetaling gegee, dalk ’n persoonlike lening daarvoor aangegaan. “Daar was so baie los skuldjies,” het Babs die feit dat sy en Tom bo hulle inkomste gelewe het, goedgepraat. Daar sou met ander woorde geen geld oorbly om te verdeel nie.
Brenda talm so lank moontlik in die badkamer wat ouerig, witterig en basies is. Sodoende hoef sy nie met Pressly met die twee s’e en een e te gesels nie. Sy onthou die ietwat geslote gesig, ten spyte van die ligte toon wat hy probeer aanslaan. Dalk was hy ook uiters verleë om hier aangetref te word, om nie te sê betrap nie.
Om net te gesels sonder dat jy werklik iets te sê het, is vir haar altyd moeilik. Daarom hou sy van kantoorwerk: Jy durf formeel wees. Jy hoef nie met kliënte, hetsy persoonlik of telefonies, te kuierluier nie. Neels doen dieselfde, hy klets nie onnodig met kliënte nie.
Hoe ’n man is en was Neels tuis? So het sy al gewonder. Hy was met ’n unieke vrou getroud. Die tragiese uiteinde van die redelike kort huwelik was, genadiglik vir hom, in die toekoms versteek.
Sedert sy na matriek by haar pa begin werk het, het sy Neels nooit familiêr benader nie. Niks sou hom hopelik kon laat raai hoe bewus sy van hom is nie. Dis net in haar gedagtes, het sy gedink.Verlief raak en onverlief raak. Nie dat die gedagte haar gehelp het nie.
Haar pa en ma het ’n brugjaar voorgestel. Oorsee. Rugsak, wat ook al. “Jaag julle my weg?” wou sy weet. “Ek kan my tyd beter bestee met ervaring by ’n ervare praktisyn soos raai-wie.”
“By die vlak kant inspring, hoekom?” het “raai-wie” geantwoord. “As jy nie lus is vir toer nie, gaan swot dan eers. Kom terug met jou formele opleiding, en article by ons. Word later vennoot. Rabie, Mostert en Rabie, hoe klink dit vir jou? Dalk is Neels al iewers in sy eie praktyk, dan is dit net Rabie en Rabie.”
“Het Babs julle nie al genoeg geld met haar swottery gekos nie?”
“Swot? Sy wou jol. Elke brief ’n nuwe kêrel. Vier jaar en niks om agter haar naam te skryf nie, kom sit hier in ’n munisipale kantoor.”
“Presies. En nou wil Pa my op dieselfde pad stuur?”
“Moenie draaie gooi nie. Ons praat hier van Babsie, nie van jou nie.”
“So,
