lag in die donker. “Ek wil jou juis ernstig opneem, maar jy tart my moedswillig.”
“Ek weet self die minimum. Wat Tom my in koerante gewys het. In die begin, amper drie jaar terug. Breinskade. Skynbaar permanent. Geheue en begrip weg.” Pouse. “Kon ook nie weer leer lees en skryf nie, al het haar ma haar gedril.”
“Dit het tog nie in die koerante gestaan nie?” Dit kan wees dat Babs byborduur.
“Nee, Hans het dit laat glip toe ek onlangs, uit die goedheid van my vergewende hart, saam met Hans vir haar ’n tydskrif wou stuur. Oor buitelugsport, dié soort ding.”
“Genade, Babs, hoe onsensitief kan ’n vergewende hart wees?”
“Jy vra nie wat dit is wat ek moet vergewe nie?”
“Dalk wil ek nie weet nie, so los dit eers. Is die inrigting nou haar permanente tuiste?”
“Kan nie sien hoe anders nie. En nee, Hans het haar nie daar ingestop net omdat sy hom kwaad gemaak het nie.”
“Moenie belaglik wees nie. Dan kan ek net sowel dink …” Maar sy hap die woorde af, skaam haar vir wat sy wou sê: dat sy net sowel kon dink Neels het iemand gestuur om sy vrou voor die gebou raak te ry net toe sy uit haar motor klim. Dit sou klop met die ligte geskinder dat hy sy vrou om haar geld getrou het. Iets wat niemand sou kon bewys nie, want Neels en Lina was volgens alle aanduidinge ’n ideale paar.
“Hoe het dit gekom?” keer sy terug na die onderwerp van Pressly se vrou.
“Ongeluk met grotduik. Ook nie ’n ongeluk nie, haar eie skuld. Of so het die ondersoek gewys.”
“Hoe kry ’n mens so iets reg, kan ek amper vra. Daar is tog seker die strengste maatreëls.”
“Wat sy nie nagekom het nie, vermoedelik. Net sy weet, en sy kan nie sê nie. Hans nog minder, want hy was nie eers daar nie. Te diep afgegaan en te vinnig opgekom, toe kry sy wat hulle dekompressiesiekte noem. Sommer ‘The Bends’. So het ’n LO-onnie dit vir my uitgelê. Persoonlikheid kan verander. Tree bisar op. Konvulsies. So het ’n suster in neurologie my vertel.”
“Heiden, hoeveel soorte ampte ken jy dan?”
“Jy gebruik jou brein, ek my sosiale vaardighede. Ek en Tom was by dinge. Hy is mos ’n allemansvriend. Funksies. Dinees. Ek is nie so gevrek soos jy nie. Of liewer, ek was nie.”
“Dankie vir die paar vriendelike woorde.”
“Toe maar, deesdae sit ek ook soos ’n muis in ’n gat.”
Brenda voel hoe sy onder die beddegoed liggies bewe oor die lot van Hans Pressly. “Waar hoor jy die persoonlike deel? Oor mevrou Pressly? As ek dan alles moet hoor.”
“Hans het my nie veel vertel nie, as dit is wat jy probeer uitvis. Soos ek sê, het Tom my koerantberiggies gewys. En verder hoorsê.”
“So, Tom het nie net vir Pressly geken nie, maar sy vrou ook?”
“O, verseker. Maar dit moet jy hom eintlik self vra.” Galbitter.
“Hoe? Jy het hom netjies uit ons geselskap verwyder.”
“Hmf. Oor die netjies kan ons verskil. Maar ja, hy sou ewe onskuldig so bo-oor die koerant sê: ‘Jy onthou mos die Presslys, ons het een keer saam tennis en een keer koffie …’ Met botter wat nie in sy mond kan smelt nie.”
“Dalk wás daar nie botter om te smelt nie, Babs. Hoe het sy by grotduik uitgekom?”
“Sy was ’n adrenalien-junkie. Witwarm moes dit deur haar are jaag. Alles wat roekeloos is. Hoogste hoogtes en diepste dieptes. So, snorkelduik was nie meer vir haar genoeg nie. Kry toe haar sertifikaat vir grotduik. En maak ’n flop daarvan.”
“Hoe goed het Tom hulle geken?” herhaal Brenda vraend. Met Babs werk dit soms, soos met ’n hofgetuie, as jy dieselfde vraag net anders bewoord.
Babs antwoord nie direk nie. “Dit moet haar joie de vivre wees wat hom aangetrek het. Dalk was sy die soort wat hy heeltyd verkies het.”
“Jy spreek dit verkeerd uit, maar toe maar.”
“Hoewel Frans ken jy altemit? Kom ons nie al twee van Dennedal af nie?”
“Ek hou net my ore oop. Maar kom nou, Babs, Tom sou jou nie gekies het as hy nie van jou soort gehou het nie.”
“Sê wie? Hy sit toe met hierdie Hompie Kedompie wat nooit in die gimklas oor die perd kon spring nie.”
“Jy praat nonsens. Hy kon nooit sy hande van jou lyf af hou nie.”
“Ja, nè, om te dink daar was so ’n tyd.”
“Volgens jou onthou mevrou Pressly niks. Waarom sou jý iets negatiefs oor haar wou onthou, Babs?”
“Omdat my brein niks makeer nie.”
“En Pressly, hoe het Tom hom leer ken?”
“Tom het die kantoormasjiene nagesien. Daar by die privaatskool waar Hans toe op die personeel was. Naby ons Magnolia Cottage.” Sy swyg stomp, hervat dan in ’n dowwe stem: “Tom maak mos met almal vriende. So vra hy toe al geselsende wat die moontlikheid is dat ek en hy die skool se uitstekende tennisbaan mag gebruik. Nie ’n gemors soos hier by die Sentrum nie, hoor. Maar Hans het toestemming bewimpel. So het ons vier eenkeer saam daar gespeel. Hy en Tom het nooit dik vriende geword nie. Om redes van Tom se kant wat ek later sou verstaan. ’n Ou maak nie vriende met jou lady lover se man nie.”
Dis net te blatant, en Brenda voel hoe haar liggaam van skok verstyf. “Is dit feite of is dit jou persepsie, Babs?”
“Intuïsie?” bied Babs aan.
“Maar hy was nog vriende genoeg met Pressly dat dié jou ’n pos kon aanbied.”
“Een hand was die ander,” skimp Babs duister.
“Loop maar lig,” waarsku Brenda, “julle deel alreeds ’n stukkie geskiedenis.”
“Wat impliseer jy? ’n Vryery? Die man het genoeg moeilikheid, met sy vrou se toestand. Moet boonop veg om die kinders te behou.”
“Veg, teen wie?”
“Die skoonma wil hulle by haar kry.”
“Nie maklik nie,” reken Brenda. “Uit ’n regsoogpunt.” Sy wil liefs nie by Pressly se sake betrokke begin voel nie. Dit klink te donker en ingewikkeld.
Maar Babs is op die onthoupad en brei self uit: “Ek het vermoed Tom het iemand, iewers. En dinge het in Hans Pressly se vrou se rigting beduie.” Wrewel sluip haar stem binne: “Ek het dit stopgesit. Of so het ek gedink.”
“Die tipiese jaloerse vroutjie. Regtig, Babs …”
“Bly stil oor iets waarvan jy niks weet nie. Jy is maar nog net soos kleintyd, ’n regte snip.”
Brenda onderdruk ’n giggel. Regressie, begryp sy. ’n Terugglip in die veilige kindertyd. Sy gun Babs die rondte, maar bly nog
